I applied a thin layer of lipstick, not as thick as before. Nate scolded me once for wearing too much makeup, saying it was heavier than what our teacher wore. His voice was annoying, so I just toned it down a bit. Just a bit. After finishing, I grabbed my bag from the chair next to my study table. As I picked it up, I noticed the money on the table. He hadn't taken the payment from last night. I picked it up and put it in my bag.
On the way, I saw the restaurant where Nerdy worked. I checked my watch. I woke up early, so I had plenty of time.
"Kuya Joberth, I just need to buy something at that restaurant," I said, pointing at it.
He pulled over to the side. He got out and opened the door for me.
"Hintayin mo na lang ako rito, I'll be quick," I said, and he nodded.
Nagsuot ako ng face mask at cap para hindi nila ako makilala. Ayokong pagkaguluhan, ang aga-aga.
"Magandang umaga, Ma'am," sabi ng lalaking nagbukas ng pinto para sa akin. Tinanguan ko lang siya at iginala ang tingin sa paligid.
Ngayon lang ako nakaapak sa lugar na 'to. The small restaurant exuded a cozy ambiance, with warm lighting that cast a soft glow over the space. It had an intimate atmosphere, perfect for quiet conversations and relaxed dining.
The walls were adorned with vintage posters and framed artwork, adding character to the quaint interior. Tables draped with checkered tablecloths were neatly arranged across the room, each set with a simple centerpiece of fresh flowers in a glass vase. The aroma of freshly cooked food wafted from the open kitchen, enticing guests with its tantalizing scent.
Soft music played in the background, enhancing the inviting atmosphere of the charming eatery. Despite its modest size, the restaurant was filled with warmth and hospitality, inviting patrons to linger and savor the experience.
"Good morning, Ma'am, ano pong order mo?" Nakangiting tanong ng babaeng waiter.
Umangat ang tingin ko sa kaniya.
"May lasagna ba kayo rito?" I asked and she shook her head. "How about beef steak?"
"Meron po, Ma'am," aniya.
"Alright, two beaf steak. Take out na lang"
Matapos kong um-order ay umalis na siya. Wala pang gaanong tao dahil masyado pang maaga. Inilibot ko ang tingin para hanapin ang isang tao.
Where is he?
Tumingin ako sa mga waiter, sa cashier, at sa bawat worker nila na dumaraan. Kumunot ang aking noo nang wala akong nakita ni-anino niya.
Maybe he's in the kitchen?
Ilang minuto lang ang lumipas at may lumapit sa akin na waiter. Inabot niya sa akin ang in-order ko at sa kaniya na rin ako nagbayad. Tumayo ako at naglakad paalis. Muli akong tumingin sa likod for the last time, baka sakaling makita ko siya pero wala. Tuluyan na akong umalis at pumasok sa sasakyan.
Hinanap ko si nerdy nang sumapit ang lunch break namin. Balak kong pumunta sa building nila at first time kong tatapak doon. I was on my way to their building when I saw Rinoa with a guy. Siya yata yung lalaking nasa naghatid sa kaniya sa sasakyan noong nakaraan.
I just shrugged it off dahil may kailangan akong intindihin. Nang makarating ako sa building nila ay sinuri ko muna ito.
The building here is about the same size as the B-class building, but the one in B-class is nicer. I heard they have their own library here. I started walking, and I could feel the curious stares of the students around me. Maybe they were wondering why someone like me ended up in this building. It's not like we're not allowed here. I searched for Nerdy everywhere. Since it's my first time here, I didn't know my way around the building.
"Excuse me," I caught the attention of two girls walking by. They looked slightly surprised. "Uhm, do you know where the room of..." then I realized I didn't even know the guy's name.
"No, nevermind," I said and passed by them. I had no choice but to keep looking for him on my own.
After a few minutes of searching, I finally saw him sitting under a tree at the back of their building. I was about to approach when I noticed he was with his friends. Two girls and a guy. They were laughing together like any group of friends would. I found myself staring at Nerdy's face. It was the first time I saw him laugh like that.
His laugh was infectious, filling the air with warmth and lightness. It seemed to come from deep within him, starting as a soft chuckle that gradually grew into a full-bodied, hearty laughter. His eyes sparkled with genuine joy, and his smile stretched from ear to ear, radiating happiness. It was a sound that made you want to join in, to share in the moment of pure delight.
Hindi ko namalayang napangiti na pala ako habang nakatitig sa kaniya. Agad kong inalis ang ngiti sa labi at akmang lalakad palapit nang makita kong kumuha ang babaeng katabi niya ng fries at sinubo sa kaniya. Noong una ay balak niya iyong kuhanin gamit ang kamay ngunit inilayo iyon ng babae at pinilit na isubo sa bibig niya. Sa huli ay kinain na rin iyon ng lalaki.
Hindi ako nakahakbang pa. Bumaba ang tingin ko sa paa at napansin ang plastic na hawak. The steak I ordered earlier. I felt a tightening in my chest, like something was constricting it. It was as if there were sharp needles poking at my heart when I saw them.
What is this? Do I have a heart condition?
Feeling worried, I took a deep breath and tried to calm down. I didn't understand why seeing them together affected me so much. I decided to stay hidden, not wanting to interrupt their moment. Maybe it was just a passing feeling, I hoped.
Ngayon ko lang naramdaman ang ganito. I can't explain what is this feeling. Hinawakan ko ang dibdib at hinaplos iyon.
"What happened to you?" Parang tanga kong tanong rito.
I shook my head and looked at them. Nang makitang titingin sa gawi ko ang lalaki ay mabilis akong tumalikod at naglakad paalis. I hope he didn't see me.
Hindi ko alam kung saan ako dinala ng mga paa ko. Napagtanto ko na lang na nasa garden ako. Napangiti ako nang makita ang magagandang bulaklak na nagsasayawan dahil sa hangin. Tumingin ako sa orasang pambisig. I still have ten minutes to relax here.
Uupo na sana ako sa isang tabi nang makita ang isang pamilyar na likod ng babae. Unti-unti kong sinilip ang mukha nito habang papalapit.
"Rinoa?" Tawag ko
She looked at me and smiled.
"Hey, nandito ka pala," aniya at bumaba ang tingin sa hawak na gitara.
"What are you doing here?" Tanong ko at umupo sa tabi niya.
"Nothing, just relaxing," sagot niya at pinatugtog ang gitara.
Natahimik kami ng ilang minuto. Nakatingin lang ako sa mga bulaklak habang sumasabay ang ulo ko sa tugtog ni Rinoa.
"What's that?"
Napatingin ako sa kaniya at nakita kong nakatingin siya sa plastic na nasa tabi ko. Tumingin ako roon at naalala na naman ang nakita kanina.
I pouted.
"Steak...you want?" I asked her. Dalawa naman ang binili ko. Balak ko sanang ibigay kay nerdy ang isa kaso mukhang mabubusog naman siya kasama ang mga kaibigan niya.
"Sure, hindi pa ako kumakain e," sabi niya at itinabi sa gilid ang gitara.
Mahina akong natawa, "Me too."
Inilipat ko sa gitna namin ang pagkain at ibinigay sa kaniya ang isa. Tahimik naming pinagsaluhan ang pagkaing binili ko. Well, hindi naman nasayang ang pagkain. Good thing nandito si Rinoa para kainin ang isa dahil hindi ko mauubos ang dalawang 'to.
"You bought this?" She suddenly asked and I nodded. "Where?"
"Why?" I asked
Umiling siya, "Nothing. Ngayon lang kasi ako nakakain ng ganitong steak."
I nodded. Well, ako rin naman e. This steak is delicious. Pwede kong kuhaning chef ang nagluto nito. Ibang-iba sa steak na usual kong kinakain sa mga mamahaling restaurant.
Matapos kumain ay niligpit namin ang pinagkainan at inilagay nang maayos sa plastic. Bawal magkalat sa garden. Muli na namang kinuha ni Rinoa ang gitara at tumugtog. Pero ngayon ay sinamahan na niya ng pagkanta.
"I'll love you for the rest of my days. But still it's a mystery...of how you ever came to me. Which only proves, love moves...in mysterious ways..." she sang in an angelic voice.
I'm really amazed by Rinoa's beautiful voice. She's blessed with both beauty and talent. The way she strums the guitar and sings is just so captivating. I find myself effortlessly swaying along with her music.
As she sang, I couldn't help but feel a sense of calm wash over me. Her voice seemed to transport me to another world, where everything felt lighter and more serene. It was as if for those moments, all my worries and troubles melted away, leaving only the soothing melody of her song. Isabay pa ang maganda at payapa na kapaligiran. Pati yata mga bulaklak ay napapasayaw sa kanta ni Rinoa.
Hindi namin namalayan na time na pala. Parang hindi ko narinig ang bell. Dahil halos kalahating oras na rin kaming late ay hindi na kami tumuloy sa klase at nanatili na lang sa garden.
Kumanta na naman siya ng panibagong kanta. Kung naging lalaki lang ako, siguro ay isa ako sa magkakagusto kay Rinoa.
"What are—"
"Sh*t!"
"F*ck!"
"—you two doing here?"
Sabay kaming napatalon at napatingin ni Rinoa sa likod namin dahil sa kung sinong nagsalita. Bumungad sa amin si Nate na nakatingin sa aming dalawa habang kunot na kunot ang noo at halos magbuhol na ang dalawang kilay.
"Bakit ikaw ba bigla nasulpot?" Kunot noo at inis na tanong ko.
Napatingin silang dalawa sa akin.
"What kind of Tagalog is that?" Rinoa asked, her brow furrowing in confusion. I just rolled my eyes at them.
This is how I am sometimes—my Tagalog isn't that great. I grew up in the US and lived there for several years. Gawa pa nang nagulat ako kay Nate kaya nabulol ako.
"Bakit nandito kayong dalawa? Ha?" Parang tatay na tanong sa amin ni Nate.
"We're just jamming. What your problem?" Ani Rinoa at pinagpatuloy nang muli ang pagtugtog.
"Tsk, kaya hindi umaayos ang school na 'to e," sabi ni Nate sabay upo sa likod namin ni Rinoa.
"Ano? Bakit?" Hamon ni Rin sa kaniya pero tinawanan lang siya ni Nate.
Dati naming nakakasama si Nate kaso naging president siya kaya hindi na kami gaanong nakakapag-usap. It was Rinoa's grandfather who chose him to be the President of this school. Mayaman naman si Nate at kaklase siya ni Yena.
"Why are you here, by the way? As a president, 'diba dapat nag-aaral ka nang mabuti?" Tanong ni Rinoa habang naka-focus sa gitara niya.
"How about you? As a dean's granddaughter 'diba dapat ikaw ang mas nag-aaral nang mabuti?" Balik tanong sa kaniya ni Nate.
Rinoa gave him a glare. Nate just chuckled and looked at me.
"Ikaw? Bakit nandito si Miss Beauty Queen?"
I rolled my eyes at him at tumingin sa malayo. Pareho kaming natahimik na tatlo at nakinig lang sa gitara ni Rinoa. Naramdaman kong gumalaw si Nate kaya napatingin ako sa kaniya. Ang kalahati ng katawan niya ay nasa gitna namin ni Rinoa at ang kalahati ang nasa likod. Nakahiga na siya ngayon at nakatingin sa kalangitan. Ang dalawang kamay ay ginawa niyang unan.
"This brings back those days," he suddenly said.
I hugged my knees and rested my chin on them. This was how we used to be when I first started my school days here in the Philippines. No one would talk to me because of my attitude. I remember when Rinoa got into a fight because I slapped a girl. Nate was the one who held her back. The girl said something bad about me, so I slapped her. It's funny to think that Rinoa was the one who ended up pulling the girl's hair instead of me. We used to hang out here too. It was just us before. Me, Ariena, Rinoa, and Nate.
Friends...
Are they my friends? Is this what they call friendship? I don't easily let people into my life. And I don't want to expect that they consider me a friend. Maybe they're just putting up a good front when they're facing me, but their true colors will show when my back is turned. I remember when Mommy told me that finding friends is easy, but knowing if they're true is hard.
How many years has it been since I met them? They've been with me since high school. Until now.
"Hey, Rin, bigla kong naalala...'diba may sasabihin ka sa akin noong nasa restaurant tayo?" Biglang tanong ni Nate.
"Ha? When?" Tumigil si Rinoa sa pagtugtog at tumingin sa kaniya.
"Noong high school pa tayo? Hindi ko na maalala kung anong grade pero may sasabihin ka dapat sa akin noon kaso biglang dumating si Tita Cerise," aniya.
Sandaling nanahimik si Rinoa at nag-isip. Marahil ay inaalala niya yung sinasabi ni Nate.
"I don't know. Hindi ko na maalala," sabi ni Rin sa kaniya.
"Alalahanin mo. Malay mo iyon na pala ang makakapagpabago sa buhay mo," sabi niya at mabilis na tinakpan ang mukha nang akmang sasampalin siya ni Rinoa.
"Ewan ko sa'yo."
Tumingin sa akin si Nate.
"May sasabihin siya dapat 'diba?"
I shrugged. Si Rinoa nga hindi na maalala, ako pa kaya. Sobrang tagal na no'n. Ni-hindi ko nga maalala na pumunta pala akong restaurant kasama sila.
"Anong klaseng memorya ba ang mayroon kayo?"
Hindi namin siya pinansin at nanahimik na lang. Maya-maya ang biglang dumating si Ariena.
"Hi, Queen!" Masiglang bati ni Nate kay Yena.
Queen ang nickname ni Yena sa tuwing lumalaban siya at pinapalabas siya sa TV. She's so good at boxing. Hindi ko alam kung boxing lang ba ang tawag doon dahil may kasamang sipa. Parang pinaghalong taekwondo at boxing.
"What are you guys doing here?" Tanong ni Yena at umupo sa tabi ni Rinoa.
"Kagagaling mo lang sa laban?" Tanong ni Rinoa sa kaniya.
"Yeah"
"How did it go? Panalo ka?" Tanong ni Nate.
"It's just a friendly match," aniya at uminom ng tubig na kinuha niya sa bag na dala-dala. "What are you doing here? Wala kang ginagawa?" Tanong ni Yena sa kaniya.
"Ayan din ang tanong ko kanina, parang hindi presidente ng school e," sabad ni Rin.
Pumalatak si Nate at parang pagod na humiga sa damuhan.
"I'm just taking a break."
"Break my foot," Rinoa murmured pero sigurado akong narinig iyon ni Nate.
"Hindi ba pwedeng magpahinga? Ikaw nga president ng music club pero pangit naman ang boses," mataray na sabi sa kaniya ni Nate.
Mahina akong natawa. He's so cold to others but they didn't know na may side siyang ganito. Habulin din ng babae 'to. Ewan ko ba kung bakit wala pang pinipili sa mga nakapila.
"Ang kapal mo. Kung meron mang pangit ang boses dito, si Niona 'yon,"
Agad na nawala ang mood ko sa sinabi niya. Did she just...
"Why did you have to mention me, bitch?"
She just shrugged and gave me a make face.
"I'm just stating some facts here,"
Sa inis ko ay hihilain ko na sana ang dulo ng buhok ni Rinoa kung hindi lang umawat si Nate.
"Hep hep," agad niyang hinawakan ang kamay ko at inipit iyon sa dalawa niyang kamay. "That's enough."
Inagaw ko ang kamay at tinarayan sila. Tinapos lang namin ang oras sa isang subject at bumalik na rin sa klase. Nauna akong dumating bago ang prof kaya hindi ako nakarinig ng pagpaparindi sa tenga ko.
Nerdy: I'm sorry, baka hindi ako makapunta ngayon. I'll make it up to you tomorrow.
Ilang minuto akong nakatitig sa message sa akin ni nerdy. At first, nagulat ako dahil hindi ako familiar sa number pero nang mabasa ko ang message ay alam ko na agad kung kanino galing. That was his first message to me.
"Ah...so boring," tinapon ko ang cell phone sa tabi at pabagsak na sumandal sa sofa. Bumaba ang tingin ko sa mga papel sa lamesa. Naka-ready na lahat, siya na lang ang kulang.
What to do...what to do...what to do...
"Should I just study on my own?" I asked myself but shook my head eventually. "Ano namang matututunan ko sa sarili ko?"
Sa huli ay niligpit ko na lang ang mga gamit at pagkain na hinanda.
"You're not going here today? No payment tomorrow." Sabi ko sa papel na hawak. Imagining his face on it.
Pagkatapos magligpit ay kung ano-ano na lang ang ginawa ko. I even ordered some new appliances online. Nasira rin kasi ang blender ko at nakalimutan kong bumili agad. Naparami ang online shopping ko dahil sa magagandang gamit na nakita ko.
"Should I buy some bags, too?"
Umiling ako.
"I'll just go to the mall."
Tinigil ko rin ang pagtingin-tingin sa cell phone matapos ang ilang oras. Nakaramdam na rin ako ng gutom kaya tumingin ako sa ref ng makakain. Pagkabukas ko ng ref ay bumungad sa akin ang malinis kong ref.
"Oh...it's empty," I said disappointedly.
Sa huli ay nag-order na lang ako ng pagkain. Nakaupo lang ako sa sofa at naghintay sa pagkain. Narinig kong tumunog ang telepono kaya agad ko iyong sinagot.
"No, ako na lang ang kukuha," sabi ko sa kabilang linya.
Tiningnan ko muna ang sarili sa salamin. Okay na siguro itong spaghetti strap ko na sando at short. Kukuha lang naman ako ng pagkain sa baba. Lumabas na ako ng unit at pumasok sa elevator. May mga nakasabay pa ako sa loob na mga kapitbahay ko ng floor.
Pagkarating ko sa lobby ay nakita ko agad ang order kong food.
"Is this mine?" I asked for confirmation.
"Yes po, Miss Davies," sagot sa akin ng babae.
"Alright," humarap ako sa lalaking nakatayo sa gilid ko. Nakasuot siya ng damit na may logo ng fast food chain kung saan ako um-order. "Here," sabi ko sabay abot sa kaniya ng bayad.
Hindi niya iyon tinanggap at para lang siyang statue na nakatayo. Hindi ko makita ang mukha niya dahil naka-helmet siya.
"Hello?" Kumaway pa ako sa harap niya. Nang hindi siya gumalaw ay kinatok ko nang dalawang beses ang helmet niya. Doon na siya gumalaw at kinuha ang bayad.
"Ah, salamat po, Ma'am," sabi niya sa malalim na boses. Tumango lang ako at tumalikod para sana umalis nang may mapansin ako sa boses niya.
His voice sounds familiar.
Muli akong tumingin sa likod ngunit wala na akong nakita tao roon.
"Ah, whatever," I said and shrugged it off.