Chapter 4 : Time and Space
Tama nga siguro ang kasabihang don't trust too much , don't love too much , don't hope too much for that too much will hurt you so much.
Because what I felt this past days was all in pain because I have love too much , I trust too much and I hope too much. At ngayong nasira na ang tiwala mo , ang hirap ng ibalik. Ang hirap ng muling magtiwala.
Maaliwalas ang panahon nang magising ako. Bagaman nabawasan ang bigat na nararamdaman ko nanatili ang sakit na hindi ko alam kung kailan mawawala. Naging walang gana ang bawat pagbangon ko sa bawat umaga. Dati masyado akong excited sa panibago araw dahil kasama ko si Daniel sa lahat ng gagawin ko pero dati na lamang ang mga bagay na iyon.
"Hija?." tinungo ko ang pinto at pinagbuksan si mom.
"Po?."
"Kakagising mo pa lang ba?." tumango ako.
"Maligo ka at kakain na tayo. Gusto ng dad mo na sabay tayong kumain lahat."
"Cassey?." saglit itong natigilan bago nagbutunghininga.
"She's not here."
"With Daniel perhaps?." mataray kung hinala. Natahimik si mommy at napayuko.
"Don't feel bad mom. It wasn't your fault that she grow up like a snake."
"Hija?."
"Alam kung ayaw niyo ring marinig na pinagsasalitaan ko siya ng ganoon. Magkapatid kami at pareho niyo kaming mahal , naiintindihan kung nahihirapan kayo sa sitwasyon namin ngayon but I am sorry to say mom kahit pa mas matanda siya sa akin ng dalawang taon I've lost respect to her. Kahit na gaano niyo gustuhing maibalik ang dati , ir can't be." marahan nitong hinaplos ang buhok ko at saka ngumit sa akin.
"Naiintindihan kita. At kahit na anak din namin si Cassey , alam naming mali ang ginawa niya and we won't tolerate it. You're dad was in rage. I'm not sure if she will be able to set her foot back in here."
"Pinalayas niyo na siya?."
Bumutunghininga ito. "The decision depends on your father. Ano man ang gusto niya , wala akong magagawa."
"You don't have to feel sad for her. Whatever she will get , she deserve it. It was the consequence of her own doings."
"I can't believe she did that." may paghihinayang sa mga mata nito.
"She's trying to ruin her reputation."
"Its already ruin mom."
Muli itong nagbutunghininga. "I hope we can settle this out."
"Not now. I can't even take the guts to talk to her of both of them and I don't know when."
Tumango ito bilang pagsang-ayon.
"Naiintindihan kita. Just be strong. If you need help , I'm here. Your dad and I are gonna help you."
"I can handle myself. Kung pwede iwan niyo na lang muna ako." ngumiti ito sa akin bago muling bumaba.
Inabot ako ng ilang oras sa pagaayos sa sarili ko. The trouble was real when you're on the shower and you sudden my remember what happened. Mapapatigil ka sa pagligo at matulala habang muling maalala iyong sakit. Minsan umiiyak ka pa habang naliligo. Kapag nakaharap ka naman sa salamin , kitang kita ang puyat at namumugtong mata dahil sa kakaiyak. It altered you're normal work. Sobrang hirap.
"Where's mom?." tanong ko sa katulong namin ng makababa.
"May kausap po ata sa phone Miss Scarlette." napatango ako.
"Sino raw?."
I was wondering if it could be Cassey.
"Director po ata ng kompaniya."
"Director?."
"Opo. May ipinadala kasing notice ang board of directors kanina. Mukhang tungkol ho sa kapatid niyo."
The board of directors want Cassey out of business. Good for her.
"Thanks. Pakisabi na lang kay mom nauna na ako sa hapag kainan."
"Sige po."
Nauna na lang akong kumain dahil hindi parin tapos si mom sa pakikipag-usap. Si Dad naman hindi na nag-umagahan. Dati sabay sabay talaga kaming apat sa pagkain kung maari sa bawat pagkain sa bawat araw pero nitong nakalipas na araw. Everything change. Ang layo na nito sa dating nakagawian naming lahat. Nakakatawa kung paano binago ng isang pangyayari ang lahat.
"Aalis ka?." napabaling ako kay mommy na kakababa ng hagdan. Tipid akong tumango.
"Where are you going?."
"Bibisita lang ako sa kompaniya. I'll do quick review of the work I left."
"I have it taken care of. Si Janice na muna ang ang magiging acting President ng kompaniya. We have it official kahapon. Magpahinga ka na muna sa trabaho and besides Caden want you out of work when you get married."
Mabilis na nagsalubong ang mga kilay ko.
"At bakit? Ano namang gagawin ko kapag hindi ako papasok sa trabaho?."
"Well , maybe....focus on your duty as his wife."
"You got to be kidding mom."natatawa itong napapailing.
Wala namang nakakatawa sa sinabi ko.
Tinapik niya ang balikat ko at saka ako tinanguan.
"You can go out but have some fun. Masyado ka ng stress nitong nakaraang araw. Don't mind the work. We'll handle it. Sarili mo muna ang aasikasuhin mo."
Tumango na lang ako kahit wala naman talaga akong balak magpakasaya. On the other hand mas makakabuti na siguro iyon kaysa sa palagi akong nagmumukmok at inaalala ang nangyari. Kaya siguro mas lalo akong nahirapan mag-move on. Aside from the fact that it was my first heartbreak from my first love and first boyfriend it feels like it was your last now that you breakup. Sa dami ba naman ng mangyayari , hindi ito ang inaasahan ko.
I found myself standing right in front of a restaurant. Not just an ordinary restaurant but the restaurant we always dine in during our date. Sa bawat pagkakataon na naroon kami at kumakain with the same favorite dish , in the same sits we always had a lot of memorable memories together na hindi ko alam kung memorable pa ba dahil sa masasayang alaala ito o memorable dahil pinapaalala nitong wala ng kami.
Mahina kung tinampal ang noo ko. Ba't ba kasi ako nagpunta roon? Kung goal kung makapag-move on I should have avoided every place we used to go to.
Buong araw akong naglilibot sa Kamaynilaan kaso palagi akong dinadala ng mga paa ko sa lugar na puno ng mga alaala namin. Hindi pa nga siguro ako makaka-move on kapag nasa labas ako.
The darkness have fallen. Hindi ko alam kung anong oras na ng gabi nang matagpuan ko ang aking sariling naglalakad papasok sa bar na palagi naming pupuntahan noon to had drinks after a long stressing night.
Baka sakaling makakatulong ang alak kaya't hindi ko na alintana ang mga tawanan namin noon sa lugar na ito na nagsimulang muling bumalik sa isip ko. Sa halip na umupo sa usual table namin sa harap mismo ng stage ng bar kung saan kitang kita ang mga nagpe-perform na band dumeretso ako sa counter at naupo sa stool doon.
"As usual?." tanong sa akin ng bartender na nasa counter.
Hindi ko na kailangan magpakilala dahil sa dalas namin rito kilala na ako at si Daniel.
"Tequila Sunrise."
Sandali niya akong pinag-aralan bago trinabaho ang order ko.
"You have changed." Aniya at inilapag sa harap ko ang baso.
"If for worse...yes." I said and gulp my drink.
Tipid siyang napahalakhak.
"Narinig ko ang balita." panimula nito.
"I heard it to." sarkastiko kong sambit. Napatango siya at sumandal sa counter palapit sakin.
"You guys did break up?." mabilis akong tumango at muling uminom.
"Saan na si Daniel ngayon?."
"I don't know and I don't care."
"Hindi niyo ba inayos?."
"There's nothing to be fixed."
"Pero sayang naman ang matagal na panahon na magkasama kayong dalawa." aniya at naghanda ng panibagong drinks ko.
"Kung ikaw ang nasa kalagayan ko will you do anything just for you guys to be back?." bahagya siyang napatigil bago umiling.
"Mukhang hindi." I just give him the 'see' look at muling uminom.
I take a few drinks before finally decided to step out and go home. Gaya ng iba hindi rin nakakatulong ang alak. Mas lalo lang ako pinaalahanan ng alak sa lahat. Ayoko ko namang mag-drama kapag nalasing ako.
"Scarlette." saglit na tumigil ang ingay sa paligid ko nang marinig ang boses nito. Akala ko guni guni ko lang ang iyon dahil sa alak sa sistema ko pero nasisiguro kong hindi nang tumambad ang mukha nito.
We stared at each other for awhile. Ako na ang unang umiwas ng tingin at lumihis ng daan.
"Scarlette!." kahit alam kung tinatawag niy ako ay hindi ako lumingon.
Wala naman sakin ang makipag-usap sa kaniya. Walang namang pinagbago sa mga salita nito puro kasinunggalingan kaso hindi ngayong nakainom ako. I don't trust myself around alcohols. Baka mawala pa ako sa katinuan at magawa ng mga bagay na paniguradong pagsisihan ko kinabukasan.
"Scarlette!." I hissed when he grab my wrist.
"What!." singhal ko rito dahil sa inis.
"Let's talk." mariin nitong ani.
"For what?Nag-usap na tayo. What's more to talk?!."
Lumingon ito sa paligid. May iilang taong napapatingin sa amin. Sinubukan kung kumawala sa kamay niya pero sa bawat pagsubok ko mas hinihigpitan naman nito ang hawak sa akin.
"Let's talk somewhere else." sabi nito at hinila ako.
"Daniel ano ba?! Bitawan mo nga ako. Saan mo ba ako dadalhin?!." panay ang singhal ko sa kaniya pero kibit balikat lang naman ito at hinihila ako patungo sa kotse nito.
"Get in." utos nito. All the emotion I can see in his eyes are determination.
Determined of what? Of taking to me? Of fixing this stupid relationship? Huh! Shame on him!
"At bakit kita susundin?." taas kilay kung tanong sa kaniya habang pilit na tinatanggal ang kaniyang kamay na nakahawak sakin.
"Bitawan mo nga ako!." humahapdi ang balat ko sa higpit ng kaniyang pagkakahawak.
It adds to the pain. Hindi niya ni minsan akong sinaktan physically and emotionally. Hindi ko alam kung anong naging pagkukulang ko para magbago siya.
"You're not going anywhere until we settle this out." saad niya at bigla bigla akong binuhat.
"Daniel! Ano sa tingin mo ang ginagawa mo?!." hindi niya ako pinansin at isinakay ako sa kotse nito.
Sinubok kung makalabas pero ni-lock na niya ang pinto.
"Let me go! Ano pa bang kailangan mo sakin! Hindi pa ba sapat lahat ng sakit na binigay mo sakin!." naiiyak kung saad.
Pinangako ko na sarili kung hindi na muling iiyak sa parehong dahilan pero napakahirap na gawin kung sa bawat segundo ay muli kung maalala ang lahat.
"I'm sorry."
"Pagod na ako sa kaka-sorry mo!." sigaw ko rito at hinampas ng bag ko ang drivers seat.
"Please Daniel. Nagmamaka-awa ako sayo. Tigilan mo na ako. Wag mo ng dadagan yung sakit kasi hindi ko na kaya."
Sumulyap lang ito sa akin pero sa halip na ibaba ako nagdrive ito paalis.
Nawalan ako ng ganang makipag-usap at subukang pababain ako. The scent of alcohol , the pain and the tears made my head spinning. Kanina pa ako nahihilo at inaantok. But I can't no more trust myself to this man. Not anymore.
The sounds and the pictures around faded into my senses and before I could know I was lost back to darkness I was trying hard to escape.
HINDI ko alam kung anong oras ng magising ako. Ang alam ko lang ay maliwanag na sa labas at mataas na ang araw. Nagtataka akong napatingin sa silid na kinaroroonan ko. Hindi ito ang kwarto ko. I roam my eyes around to realize I was in Daniels room. Napatingin ako sa pinto ng bumukas ito.
"Gising ka na pala."
Pumasok si Daniel dala dala ang tray na may laman ng pagkain , kape at tubig.
"Kumain ka na muna." saad niya at inilapag ang dala sa mesa hindi kalayuan sa kama. Tumungo siya sa bintana at tinabi ang kurtina dahilan para mas lalong pumasok ang sinag ng araw sa loob.
"Nasaan ako?." tanong ko at bumaba ng kama.
Hindi ko pinansin ang dala nitong pagkain at inayos ang magulo kung buhok. I was still wearing the same clothes I've wear last night.
"Kumain ka na at mag-uusap tayo."
I timidly glance at the food in the table. Gutom na ako pero nawala ang gana ko sa pagkain ng makita siya.
"Aalis na ako."
"Wait!." mabilis niyang hinarangan ang pinto.
Bumutunghininga ako. "Daniel , please. Were over."
"Not until we settle this out."
I pulled my hair in frustration.
"Ano pa bang pag-uusapan natin? Ano pa bang aayusin natin? Walang ng tayo at hindi na maibabalik ang anumang meron tayo." matigas kung saad sa kaniya pero hindi nabawasan ang tatag sa kaniyang mga mata.
"That night. I was out for a drink with my big boss after we have finally finished our latest project. Pagkatapos noon I could have my leave. That's the reason why I was having hard time to fetch you like I used to do. Minamadali kong tapusin ang trabaho ko para pagkatapos noon may malaki na akong oras para sa iyo. Hindi ko alam kung saan galing ang narinig mong balita sa akin a month ago na may kasama akong babae sa hotel. I swear I have no other woman than you. At yung nangyari aa pagitan namin ni Cassey I didn't mean it. Naroon siya sa bar na pinuntahan ng boss ko at nag-iinom. Alam mo namang malapit ako sa pamilya mo. I was worried of her dahil alam kung ayaw mo siyang nalalasing dahil hindi niya alam ang ginagawa niya. I tried to offer her a ride home nang makauwi na siya pero nagpupumilit siya na manatili roon. She told me she hate you. Kung bakit siya pa ang kailangang maikasal sa Caden na iyon samantalang ikaw kasama ang lalaking mahal mo and then everything happen so fast. Natagpuan ko na lang ang sarili ko kasama siya sa isang hotel room at hindi ko alam ang nangyari. Naka-inom rin ako kaya't aaminin ko hindi ko napigilan ang sarili ko. Pero pinagsisihan ko lahat ng nangyari. I swear! What happened between us is just a mere act of sin. I don't love her at hinding hindi ko siya mamahalin gaya ng pagmamahal ko sayo."
Nakatulala lang akong nakikinig sa mahabang paliwanag niya. Why does it sound like truth? Ayokong maniwala sa kaniya pero may malaki paring parte sa puso ko na naniniwalang nagsasabi siya ng totoo. Na wala siyang kasalanan. That it was Casseys fault. Pero kapatid ko siya kahit galit man siya sa akin hindi niya gagawin iyon sa akin.
Hindi ko alam kung anong papaniwalaan ko. Hindi ko alam kung sino sa kanila ang nagsasabi ng totoo o kung totoo nga bang isang malaking pagkakamali lamang ang lahat. Pero natatakot ako na sa pagkakataon na maniwala ako sa kaniya at masasaktan na naman ako. What holding me back from reconciling with him was this fear of being hurt again? Dahil sa totoo lang kahit ilang beses pa siyang magloko ayos lang kung hindi lang sana masakit. But I can't handle the pain. Its killing me.
"Babe.." hinawakan niya ang mga kamay ko at marahang hinahaplos.
"Tanggap ko namang galit ka pero sana naman bigyan mo ko ng pagkakataon na patunayan sayo na mali ang lahat ng nangyari. Na kahit pa man sa nangyari ikaw parin...ikaw parin ang nag-iisang babaeng mamahalin ko at papakasalan ko. Pinangako ko sayo yan."
Hindi ko na alam ang gagawin ko ngayon dahil sa bawat maraham niyang haplos ay natatabunan ng pagmamahal ang ibang emosyon at takot na nararamdaman ko.
"Please don't marry him." mahinang ani niya at ramdam na ramdam ko ang paghigpit ng hawak nito sa mga kamay ko na para bang ayaw niya itong bitawan kahit kailan.
"Please.." bagama't nakayuko ito hindi nakaligtas sa mga mata ko ang iilang butil ng luha sa kaniyang mga mata.
"Why are you like this?." That came out on my mouth in an unexpected way. Basta basta na lamang iyong lumabas sa dila ko.
"Mahal kita." nakayuko parin ito.
"Why don't you look in my eye?."
Kumunot ang noo ko ng bahagya siyang tumawa. There's bitterness in his laugh.
"But all you can see in this eyes you used to adore was lies. Baka sakaling maniwala ka na sakin kapag hindi mo ito nakikita."
Mariin ako napagkagat-labi. Hindi ko alam kung nagpapa-awa siya pero natatakot ako dahil sa bawat salita niya na ganito ay nasasaktan ako. As if like he was experiencing the same pain like I had.
"Daniel.." I sob. Muli na namang tumulo ang mga luha ko sa simpleng pagtawag sa kaniyang pangalan.
Bakit ba kasi ganoon ang magmahal?
"Naiintindihan ko kung hindi mo ako kayang patawarin ngayon pero sana." nag-angat ito ng tingin sa akin. Luhaan ang mga mata.
"Sana mapapatawad mo rin ako wala akong pakialam kung kailan. Maghihintay ako but please let's save what we had. Ayusin natin to. Please. This time I will not promise but instead I'll do it. I'll be better."
Naging blanko ang mukha ko ng lumuhod ito sa harap ko. Not his usual kneel to beg for forgiveness but something real different this time.
Nagkagat ito ng labi at saka may kinuha sa bulsa. Parang umakyat ang lahat ng dugo ko sa katawan nang maglabas ito ng isang maliit na kahon. Alam na alam ko kung ano yun.
"Actually I was planning to propose to you next week. Everything was settled , it was supposed to be your drama engagement kaso nagka-aberya eh." He shrug and get the ring. Hanggang ngayon ay walang salita lumabas sa mga bibig ko.
"Please give me another chance. Marry me instead." aniya at inilahad sa akin ang singsing.
"Let's get married. Alam kung pangarap mo yun and I'm doing it now. Let's live another chapter of our life together. Iwan na muna natin lahat ng nangyari sa nakaraan. Babawi ako sa lahat ng sakit na pinaranas ko sayo. Araw araw babawi ako."
Nanlalabo ang mga mata ko habang nakatingin sa kaniya. There was an unexplained emotion inside of me. Hindi ko alam kung saya o kabaliktaran.
"Daniel.." pinahid ko ang mga luha ko at pilit tinitimbang ang nangyayari.
"Naiintindihan ko kung hindi mo tatanggapin." saad nito at binalik sa sisidlan ang singsing at muling binalik sa kaniyang bulsa at tumayo.
May mapaklang ngiti sa kaniyang mga labi.
"Siguro hindi na rin iyon mangyayari." matamlay siyang napatango.
"Of all people I can understand. Sinaktan kita and I don't deserve to have you again , right?." wala akong maisagot.
He sigh. "Ayos lang but this man right here with this ring will be waiting for the second time I can be with you forever kahit ibig sabihin ng second time na iyon sa kabilang buhay na lang. Maybe I'll wait for your yes in there. Sa ngayon I'll give you what you deserve. The freedom from the one giving you all this pain." mapait niyang ani at binitawan ang mga kamay ko.
Saglit siyang tumitig sa mga mata ko bago lumipat at marahan hinagkan ang noo ko. The kiss sent bolts of electricity in her nerves. May kakaibang kahulugan ang halik na iyon. Isang matamis na pamama-alam na puno ng kalungkutan at panghihinayang.
"Kumain ka na. Wala kang tanghalian at hapunan kahapon. You're starving. Wag kang mag-aalala walang gayuma yang pagkain. Ihahatid kita pauwi sa bahay niyo kung okay lang sayo kung hindi ayos lang din. I'll just hire you a cab or drop you at your car. Sa labas lang ako , tawagin mo lang ako pagkatapos mong kumain." ngumiti ito sa akin bago tinungo ang pinto
"Daniel!." natigilan ito sa pagtawag ko.
"Hmm? You need anything?." tanong nito ng makalingon ulit sakin.
Huminga ako ng malalim. "Give me time."
Bahagyang nabuhayan ang mga mata nito.
"Give me time and space maybe if I'll be able to figure out to fix this."
Mabilis niyang tinakbo ang distansya naming dalawa at mahigpit akong yinakap.
"Thank you."
I close my eyes and take a deep breath. Magiging maayos din ang lahat.
"I love you Scar."
I love you too Daniel but I was still trying to have that very the same courage to say it to you like what I used to say with all my love.