กลุ่มเด็กๆ แตกฮือ
บดินทร์ที่ไม่ทันตั้งตัวกำลังไถลตกลงสู่เชิงผา
แต่ทว่ากลับมีมือแกร่งมาจับหมับที่คอเสื้อของเขาทันเวลา
"มีบางคนกำลังจะร่วงสินะ" ทักษิณาที่ไม่รู้ว่ามาได้ยังไงเอ่ยเสียงเยียบเย็น ไม่แม้แต่จะสนใจเหตุไล่แทง หรือคนที่พากันส่งเสียงร้องวิ่งหนีอย่างแตกตื่นตกใจ
"ความสูงระดับนี้ถ้าปล่อยให้ร่วงลงไปก็ไม่ต้องเสียเวลาเดา -- วินาทีที่เท้ากระทบพื้น กระดูกส่วนขาทั้งหมดจะหักทะลุออกมานอกร่างกาย ตามด้วยช่วงเอวที่รับแรงกดมหาศาลจะทำกระดูกเชิงกรานหัก ต่อด้วยกระดูกสันหลัง เสียการทรงตัวแล้วหัวฟาดพื้นอย่างรุนแรงมากจนหนังศีรษะเปิด กระโหลกแตก สมองกระจาย แขนขาหักผิดรูปร่าง ร่างกายแหลกเหลว อวัยวะภายในแหลกหมดเพราะแรงกระแทก กระดูกซี่โครงทั้งหมดหักทิ่มปอด ตับ และม้ามแตกหมด"
คนตรงหน้าพูดทั้งหมดนี้อย่างรวดเร็ว ดวงตาคมดุดันสีแดงเหลือบแสงในความมืดมิดราวจะมาล่ามากกว่าจะมาช่วย ขณะที่ทักษิณาจ้องมอง หัวใจของบดินทร์เต้นเร็วและแรง เหงื่อผุดที่หน้าผากออกมามากผิดปรกติ
"อย่างมากทูตปกครองของนายอย่างฉันก็คงแค่สร้างข่าวบุคคลเกิดอุบัติเหตุตายเพราะไม่ระวังตัว"
ในดวงตาของเขานิ่งสงบและดูมั่นคง จนบดินทร์สามารถมองเห็นตัวเองในดวงตาคมสีแดงเพลิงคู่นั้นได้อย่างชัดเจน
"แต่ถ้าโชคร้ายตกลงไปที่ทะเลสาบสีเลือด กระดูกของนายจะกร่อนจนละลายหายไป คนข้างหลังของนายจะไม่เห็นแม้แต่ศพ"
บดินทร์มองเลยหน้าผาไปที่ข้างล่างจนเห็นร้านของคุณยายเมิ่งผอ ซึ่งใกล้กันมีทะเลสาบสีเลือด แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่บดินทร์ต้องห่วงในตอนนี้
ดวงตาคมดุดันสร้างความอึดอัดคืบคลานเกาะกินจนเจ็บหน้าอกของบดินทร์ไปหมด และก่อนที่บดินทร์จะขาดใจตายลงตรงนั้น
"ขอบคุณพี่ใหญ่ทักษ์ที่ช่วยชีวิตนักเรียน"
ในใจบดินทร์นึกขอบคุณศาสตราจารย์ปรานีจริงๆ