"ไม่ได้จะช่วยเขา แต่เขาจะทำให้เธอเดือดร้อน" ทักษิณายิ้มเยาะท่าทางสั่นของบดินทร์ ก่อนจะกระชากเขากลับเข้ามาพร้อมกับเหวี่ยงอย่างแรง
และแล้วก่อนก้นของบดินทร์จะกระแทกพื้นอย่างแรง โชคดีที่มือของอเล็กซานเดอร์กับแคสซิโอเปียประคองทัน
"คงไม่ใช่เรื่องดี ถ้ามีนักเรียนตายในชั่วโมงการสอนของเธอ"
บดินทร์ อเล็กซานเดอร์ และแคสซิโอเปียเดินตามหลังศาสตราจารย์สองคนจนเห็นภาพที่ทำให้เสียงหัวใจเต้นเร็วระรัว
วิลเลี่ยมใบหน้าแดงจัดมีเหงื่อเต็ม เขากดบริเวณข้อต่อไหล่
ฟ้าประทานเสื้อของเธอเลื่อนหลุดมาอยู่ที่บ่า กดบริเวณกระดูกเข่า
ป๋ายเซียนจื่อนั่งคร่อมบริเวณสะโพก เกิดแรงกดทับบนกระดูกเชิงกรานทำให้ร่างของเพื่อนร่วมชั้นคนที่ 1 แนบพื้น แล้วใช้มือทั้งสองข้างกดทับบริเวณข้อศอกของเขา
"ม่านตาของเขาขยายมากๆ เลย"
"นี่เป็นอาการของสารเสพติดเกินปริมาณ"
ชนกันต์พยายามทั้งบิด ทั้งดิ้นสุดแรง การหายใจติดขัดจนดูใกล้จะขาดใจตายอยู่แล้ว
หลายเสียงอุทานอย่างตกใจ เมื่อเห็นใบหน้าที่ไม่แสดงสีหน้าอะไร แต่ดูพร้อมจะฆ่าคนตลอดเวลา น่ากลัวมากอย่างบอกไม่ถูกของทักษิณา
บดินทร์เห็นแคสซิโอเปียถึงกับสบถเบาๆ เพราะไม่เข้าใจตัวเองว่าจะหลบสายตาของเขาเพราะอะไร
ชนกันต์หมดฤทธิ์ทันทีที่ทักษิณาแทงเข็มฉีดยาราวกับปักเสาเข็มเข้ากล้ามเนื้อของเขา
หลังจากนอนนิ่งอย่างอ่อนเพลีย ตาเหม่อลอย มือสั่นๆ ขยับตัวเชื่องช้า ท่าทางพะอืดพะอม ไม่นานก็อาเจียนออกมา
"เบื่ออาหารไปอีกมื้อ" อเล็กซานเดอร์มองเสื้อตัวโปรดอย่างเศร้าใจ
เปลสนามเคลื่อนย้ายชนกันต์ไปขึ้นรถพยาบาล โดยมีทักษิณากับศาสตราจารย์ปรานีเดินไปด้วย
เด็กๆ หายใจคล่องขึ้น
สักพักใหญ่กว่าพวกเขาจะพูดอะไรออก
ส่วนฟ้าประทานนั้นดูเหมือนว่าเธอจะพูดไม่ได้อีกเลย
"ทักษิณา" แคสซิโอเปียเอ่ยขึ้นในที่สุด "คำว่าโหดยังน้อยเกินไป พวกนายอาจจะยังไม่รู้" แคสซิโอเปียขนลุกซู่ เธอพูดขึ้นและลดเสียงลงเล็กน้อยจนแทบเป็นเสียงกระซิบ