แต่โสรยานิ่ง สายตามองไปทางอื่น
แคสซิโอเปียกับฟ้าประทานมองตามไป เห็นกรอบรูปจำนวนมากช่างสวยงาม แต่ภาพและข้อความสั้นๆ ที่อยู่ข้างในล้วนน่าเศร้าสลด แคสซิโอเปียหุบยิ้มทันทีที่อ่านในใจ
[ปากซอยเป็นจุดตัดทางรถไฟ รถที่ขับมาจะออกจากซอยมองไม่เห็นรถที่จะสวนมา ขับเลยออกมาเพื่อให้เห็น ซึ่งตัวรถก็ค้างอยู่บนเส้นทางรางรถไฟ]
[ถอยไม่ทัน]
[รถได้ขาด 2 ท่อน ส่วนหัวติดอยู่ทิศตะวันออกของรางรถไฟ ส่วนท้ายติดอยู่ทางทิศตะวันตกของรางรถไฟ โดยมีโบกี้รถด่วนติดคาอยู่ตรงกลางรถ]
[คนขับเสียชีวิต ณ จุดเกิดเหตุ ร่างกายท่อนร่างขาดต่ำกว่าสะดือลงไป แขนซ้ายขาด]
[ปิดถนน รีบกู้ซากรถออกจากรางรถไฟเป็นการด่วน]
[อากาศเลวร้ายอย่างหนัก มีหิมะตกและหมอกหนาปกคลุมทั่วดินแดนหิมะ]
[พนักงานหอการบินแจ้งให้นักบินทราบว่าทัศนวิสัยไม่ดี พายุหิมะหนักมากไม่ควรลงจอด]
[แต่นักบินได้พยายามนำเครื่องลง]
[เครื่องถูกกระแสลมพัดและพายุกระแทกแรงมากจนเครื่องส่ายไป-มา]
[นักบินพยายามนำเครื่องขึ้นอีกตรั้ง แต่พายุได้พัดให้เครื่องเสียการทรงตัวไปกระแทกเกาะ ทำให้ตัวเครื่องหักครึ่งและจมลงในทะเลสาบ ซึ่งต่อมากลายสภาพเป็นพื้นน้ำแข็ง]
[นักบิน ลูกเรือ และผู้โดยสารรวม 42 รายเสียชีวิต]
[คนขับเรือเครื่องหางยาวรับนักท่องเที่ยว 6 ชีวิต ทุกคนยิ้มแย้ม]
[มีฝนตกลงมาอย่างหนัก เกิดกระแสลมกระโชกแรงอย่างพายุ ประกอบกับกระแสน้ำที่ไหลเชี่ยว น้ำเข้าเรือ]
[ขณะแล่นเรือกลับ นักท่องเที่ยวที่นั่งอยู่พากันขยับถอยหลังจนท้ายเรือน้ำหนักเกิน น้ำทะลักเข้าเรือจากด้านท้ายอีกทางกระทั่งเรือจม]
[ช่วยขึ้นฝั่งรอด 4 ตาย 1 ส่วนอีก 1 สูญหาย]
'ราวกับทุกภาพเป็นเรื่องราวต่อกัน'
เมื่อมองไปรอบๆ ห้องให้ชัด ถึงพบว่ามนุษย์มุงในตอนแรกสลายหายไปเพราะอะไร อาจจะเพราะรูปบันทึกความทรงจำจำนวนมาก หรืออาจจะเพราะเฟอร์นิเจอร์โครงกระดูกทั้งหลาย
"ฉันคงไม่ต้องพูดอะไรมาก..."