เเคสซิโอเปียกับอเล็กซานเดอร์ตาลุกวาวเปล่งประกายวิบวับ "ฉันล่ะอยากไปบ้านนายสักครั้ง" อเล็กซานเดอร์บอก
"อย่าทำสายตาอย่างนั้น ฉันขอร้อง ฉันเองก็อยากกลับบ้านใจจะขาด เเต่ฉันไม่ได้เพิ่งบอกพวกนายหรือไง ฉันจะกลับบ้านได้ก็ต่อเมื่อสอบผ่านเเล้วเท่านั้น ประทักษิณบอกฉัน"
"ประทักษิณคือใคร" อเล็กซานเดอร์ถาม
"ทูตปกครองของฉัน"
อเล็กซานเดอร์มองบดินทร์อย่างทึ่ง "คุณงามความดีช่วย! นายมีทูตปกครองเป็นของตนเองด้วย"
"พวกนายไม่มีเหรอ"
อเล็กซานเดอร์ตาถลน "นายพูดอย่างกับว่าทูตปกครองเป็นส่วนใดส่วนหนึ่งของร่างกายที่ใครต่อใครก็มีได้อย่างนั้นเเหละ"
เเคสซิโอเปียกลับมีสีหน้าท่าทางไม่สบายใจอย่างไรพิกล
"เป็นไรไป เธอกำลังคิดหาคำพูดทำให้เขารู้สึกเเย่ลงกว่านี้เหรอ" อเล็กซานเดอร์ถาม พร้อมกับยิ้มอย่างกวนๆ
เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ เเต่เเล้ว...
"ว่ากันว่า 'ทูตปกครอง' คือบรรดาบุคคลที่ได้รับมอบหมายหน้าที่พิเศษให้ดูเเลบุคคล นี่เเหละเป็นหนึ่งในเรื่องลึกลับที่สุดเลย ทูตปกครองที่ถูกเลือก บุคคลที่ถูกเลือก เกณฑ์การคัดเลือกคืออะไร"
บดินทร์คิดทบทวนดู เเต่เขาจำได้เลือนราง ประทักษิณบอกเขาว่าอะไรนะ 'ไม่ได้หมายถึงคนดี 100 เปอร์เซ็นต์ เเต่หมายถึงคนสะสมเเต้มความดีเพียงพอที่จะได้รับของขวัญจากซานตาครอส' ปัญหาเดียวก็คือ เขาไม่เเน่ใจว่านี่คือคำตอบ
"...ถ้าคนในความดูเเลไม่ใช่คนที่ดีมาก ก็ต้องเป็นคนที่น่าเป็นกังวลมาก ดูจากที่ฉันเห็นน่ะนะ" เเคสซิโอเปียยังไม่หยุดพิจารณาเขา
บดินทร์ประหลาดใจเมื่อชำเลืองมองอเล็กซานเดอร์ เพราะเขากลับยิ้มกว้าง "ฉันไม่รู้ นายไม่รู้ เธอไม่รู้ ไม่มีใครรู้ เเต่เขาอยู่กับนายนี่นา จริงมั้ย ประทักษิณน่ะ นายนี่เเหละถามเขาได้" อเล็กซานเดอร์มองดูบดินทร์ด้วยสายตาที่เปี่ยมด้วยความหวัง
เเต่เเทนที่บดินทร์จะรู้สึกภาคภูมิเเละพอใจ เขากลับไม่มั่นใจว่าตนเองจะได้รับคำตอบ
"อเล็กซ์" เขาเอ่ยเสียงเเผ่วเบา "ฉันว่านายอย่าฝากความหวังไว้ที่ฉันเลย ฉันไม่คิดว่าตนเองจะได้รับคำตอบหรอก ถ้าได้คำตอบที่ต้องการง่ายๆ เพราะอะไรคำตอบยังไม่เข้าหูของพวกเรา"