เสียงดังจากใต้เท้าของแคสซิโอเปีย เรียกสายตาของคนเหยียบ และทุกคนที่อยู่บริเวณนั้น
"ฉันว่าฉันเพิ่งได้เห็นป้ายเตือนกับตาตัวเองแหละ" เเคสซิโอเปียพูด
"น่าจะหักเพราะสัตว์ป่า" อเล็กซานเดอร์วิ่งเข้ามาหยิบป้ายไม้ที่มีอักษรเลือนราง เขียนว่า [ดงกับดัก] แต่มันผุกร่อนซะจนหลุดล่อนเป็นละอองละเอียดคามือของเขา
"หรือสภาพแวดล้อม"
"ก็เลยเสื่อมสภาพเร็วกว่าคุณภาพของวัสดุ เหรอออ" เเคสซิโอเปียลากเสียงยาวอย่างไม่เชื่อ
บดินทร์กลืนน้ำลายอย่างยากลำบากเมื่อถูกเงาดำปกคลุม เรียกเขาเงยหน้ามองเห็นท้องฟ้ามืดครึ้ม กลุ่มก้อนเมฆดำทะมึนลอยต่ำ
โดยยังไม่มีใครทันตั้งตัว อเล็กซานเดอร์หมุนเหวี่ยงแคสซิโอเปียหลีกหนีให้ห่างลูกธนูที่พุ่งมาจากทิศหนึ่ง แต่ขึ้นชื่อว่ากับดัก
แคสซิโอเปียเปิดดวงตากว้างขึ้น ขณะผลักอเล็กซานเดอร์ออกไปพ้นลูกธนูที่พุ่งมาจากอีกทางหนึ่ง ส่งเสียงร้องลั่นเมื่อเธอถอยจนตกหลุม นับเป็นโชคดีที่บดินทร์จับข้อมือ ก่อนจะรีบดึงเธอขึ้นมายืนบนพื้น
บดินทร์กับเเคสซิโอเปียมองอเล็กซานเดอร์กระโดดหลบกรงล่องหนที่ทยอยตกลงมาจากท้องฟ้า
ณ อีกฟากหนึ่งของป่า บนกิ่งไม้หนา
"หยุด!" วิลเลี่ยมตะโกนเสียงดังลั่น
ฟ้าประทานชะงักเท้าทันที
"ดู"
ฟ้าประทานมองตามสายตาของวิลเลี่ยม เธอหน้าซีดทันทีที่เห็นสายที่ขวางทางเดิน
เด็กทั้งสองคนต่างรู้ดีว่าจะเกิดอะไรขึ้นเมื่อสะดุด
ตลอดทางที่ผ่านมา กับดักบ่วง กับดักตะปูตอกไม้กระดาน... พวกเธอผ่านตลอดทางนั่นมาได้อย่างไรน่ะเหรอ ต้องขอบคุณหลุยส์
ไม่ใช่ว่าหลุยส์ (เธอหมายถึงเพื่อนร่วมห้องนอนของวิลเลี่ยม) อยู่กลุ่มเดียวกัน แต่หลุยส์พูดไม่หยุดเกี่ยวกับป่าที่ไม่มีเสียงสัตว์
[สถิติคนที่ติดกับดัก]
[ช่วงปี พ.ศ. 2526-2542 (ค.ศ. 1983-1999) ]
[นักหาของป่า 17 ราย]
[นักท่องเที่ยว 20 ราย]
[ที่มา: กรมอุทยานแห่งชาติสัตว์ป่า และพันธุ์พืช ดินแดนพื้นดิน]