เมื่อเดินบนพื้นไม่ปลอดภัย ฟ้าประทานถึงพาวิลเลี่ยมเดินบนกิ่งไม้ที่มีความกว้างกว่าเท้าของพวกเขาไม่มากนัก
วิลเลี่ยมมองสายที่ขวางทางเดิน 'ปลายสายติดอาวุธไปถึงที่ไหน' เขาคิด
ฟ้าประทานปลอบใจตนเองว่า 'ถึงแม้ว่าพวกเราจะเกี่ยวพันกับบทเรียนประหลาดๆ นี้ แต่คงไม่มีนักเรียนคนไหนต้องตายเพราะบทเรียน'
วิลเลี่ยมไม่เอ่ยอะไรเกี่ยวกับเรื่องกับดักอีกเมื่อเดินทางต่อไป
ส่วนฟ้าประทานเข้าใจผิดเอามากๆ เลยทีเดียว ถ้ามีอะไรเดินมาสะดุดสายนี้ ซึ่งไปถึงที่ลั่นไกของปืนผูก ทำจากท่อแป๊บเหล็ก มีตัวจุดชนวนแบบกระทบ อัดประทุด้วยดินปืนและใส่ลูกตะกั่ว ลูกกระสุนก็จะพุ่งเข้าใส่เป้าหมายทันที
และคนที่ปลายกระบอกปืนเล็งเป็นเป้าหมายในตอนนี้ก็กำลัง...
บดินทร์เกาศีรษะแกรกๆ ท่าทางไม่ทุกข์ร้อน "คนติดตั้งกับดักอาจจะต้องการเนื้อหรือเลือดสัตว์เพื่อทำให้ตนหรือใครพอดำรงชีวิตอยู่ได้เท่านั้น"
"เธอไม่รู้หรอกนะว่ากำลังพูดเรื่องอะไรอยู่!" แคสซิโอเปียชักโมโห "กับดักล่าสัตว์ป่าทำให้วัวหวูกวาง 17 ตัว, แรดสุมาตรา 5 ตัว, นกสเตรสแมนน์บริสเติลฟรอนต์ เสือดาวอามูร์ หมาป่าแดง กอริลลาครอสริเวอร์ และแมลงวันดอกไม้ยุโรป ชนิดละ 3 ตัวต้องตาย"
แคสซิโอเปียสูดลมหายใจเข้าลึกๆ พร้อมนับ 1 ถึง 4 เป็นจังหวะช้าๆ พร้อมๆ ท้องพองค่อยๆ ขยายออก จากนั้นถึงค่อยๆ ผ่อนลมหายใจออก โดยนับ 1 ถึง 8 ไล่ลมหายใจออกมากระทั่งหมด พร้อมๆ หน้าท้องแฟบ
เธอพยายามผลักดันความกังวลออกไป เเละทำตนกลับเป็นปรกติ
อเล็กซานเดอร์มองหน้าแคสซิโอเปียราวกับว่าเธอเสียสติไปแล้ว "สัตว์เกิดมาเพื่อเป็นอาหารของมนุษย์" เขาพูดอย่างใจเย็น
"อาหารงั้นเหรอ ที่ฉันพูดเป็นรายชื่อสัตว์ป่าใกล้สูญพันธุ์ทั้งนั้น" แคสซิโอเปียแผดเสียง