บดินทร์ปล่อยเสียงหัวเราะดังพรืด อันที่จริงเขาไม่ได้รู้สึกต้องการจะหัวเราะจริงๆ หรอก แต่เขารู้ว่าแค่แกล้งหัวเราะ เพื่อนทั้งสองของเขาก็จะหยุดเถียงกันอย่างที่เขาต้องการ
บดินทร์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นงานเป็นการว่า "เอาล่ะ เราต้องทำยังไงต่อไป"
"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นครับ"
ทุกคนเงียบกริบ และทันทีที่หันมาดูพวกเขาก็ต้องอ้าปากค้าง เมื่อสายตาปะทะนัยน์ตาคู่หนึ่งจ้องเขม็ง
เผ่าพันธุ์เวนดิโก: ชายหนุ่มสวมหน้ากากกระดูกกวาง เปลือยอก สร้อยคอกรงเล็บของสัตว์นานาชนิด เขาผอมมากจนเห็นกระดูก ผิวซีด ริมฝีปากแห้งมีคราบเลือด เขี้ยวยาว มือคล้ายปาดมีเล็บคมกริบสีเหลือง กลิ่นตัวเหม็นคล้ายกับกลิ่นซากศพขณะเน่าเปื่อยอย่างเต็มที่
ชายกางเกงลุ่ย เข็มขัดกะโหลกสัตว์นานาชนิด เท้าสัตว์ขนาดใหญ่คล้ายยืนด้วยนิ้วเท้าทั้งห้า เข่างอ หลังค้อม ปล่อยแขนจนนิ้วเกือบชิดพื้น
อเล็กซานเดอร์เกือบจะวิ่งอย่างรวดเร็วไม่เหลียวหลังแล้ว ถ้าไม่มองป้ายชื่อที่ติดอยู่บริเวณหน้าอก เขียนว่า [ศ.วาง เฉีย]
"สวัสดีนักเรียนที่รัก พวกเธอควรจะรู้นะว่า โรงเรียนไกลกังวลเป็นโรงเรียนศาสตร์ในการดำรงชีวิต
บทเรียนแรกจึงเป็นการประเมินว่าแต่ละคนมีความรู้ทั่วไปเกี่ยวกับสถานที่ที่ตนเองอยู่กี่มากน้อย"
มนุษย์ไม้: เจ้าหน้าที่กรมอุทยานแห่งดินแดน สัตว์ป่า และพันธุ์พืช หลายคนแบ่งหน้าที่กันเก็บกับดักตกค้าง
ศาสตราจารย์วางใช้กระบองที่เพิ่มความยาวเคาะที่ลูกกรง ทำราวกับสิ่งที่อยู่ข้างในเป็นเหยื่อชั้นเลิศ
"อยากรู้ คะแนนวิชาความรู้ทั่วไป บทเรียนย่อยป่าไม้ ของแต่ละคนหรือยังล่ะ"
บดินทร์ไม่รู้เลยว่าใครจะได้คะแนนน้อยที่สุด อเล็กซานเดอร์ที่จะไปช่วยคนอื่นจนตัวเองต้องหลบกับดักกรง, แคสซิโอเปียที่ช่วยคนอื่นได้แต่ตนเองถูกกับดักหลุมพราง หรือเขาเองที่โดนกักขังอยู่ในกับดักกรงแบบงงๆ
ตัวตนเหนือธรรมชาติทั่วสากลโลก (อ่านว่า สา-กน-ละ-โลก) เป็นพยาน พวกเขาจะรู้ได้อย่างไรว่าในป่ามีกับดักและกับดักไม่ได้ทำร้ายเฉพาะสัตว์ร้าย