"อะไรก็ตามที่นายกำลังหา อยู่ที่ศีรษะของนาย" วิลเลี่ยมบอก
บดินทร์มองไปที่กระจกขนาดเท่ามนุษย์ ก่อนจะพูดกับอเล็กซานเดอร์ "นายน่าจะบอกฉัน"
"ก็ฉันไม่รู้ว่านายกำลังหาอะไร" อเล็กซานเดอร์เบิกตากว้าง "รู้ไหมว่าวิลเลี่ยมที่มีท่าทีเฉยเมยต่อโลก ทำฉันงงมากเมื่อเขาได้ยินทุกอย่างที่เราสองคนคุยกัน"
*****
= โรงรับประทานอาหาร =
"น้ำทับทิมทำให้โปรตีนเบตาอะไมลอยด์ที่เป็นสาเหตุของโรคสมองเสื่อมลดลง, กินซะ ความจำจะได้ดีขึ้น" แคสซิโอเปียส่งกระบอกน้ำของบดินทร์ที่เธอนำไปใส่น้ำทับทิม
อเล็กซานเดอร์เลื่อนจานไก่ต้มขมิ้นเข้ามาใกล้บดินทร์ "พวกเราควรกินโปรตีนต่างหาก, หลังวิ่งไกลขนาดนั้น"
บดินทร์มองหน้าเพื่อนทั้งสองคน ก่อนจะตักมะเขือเทศ บรอกโคลี สาหร่าย และไก่ต้มขมิ้นนิดหน่อย ดื่มน้ำทับทิมอึกหนึ่ง
"วันแรก ไม่มีเรียนซะหน่อย ไม่จำเป็นต้องคร่ำเคร่งขนาดนั้นหรอกน่า" อเล็กซานเดอร์ทัก เมื่อฟ้าประทานจับด้ามแว่นขยายอ่านหนังสือเล่มเล็กจิ๋ว
"ฉันได้ข่าวมาว่า ทุกรายวิชาจะมีข้อสอบก่อนเรียน เพื่อดูว่าแต่ละคนมีความรู้เดิมเท่าไหน และควรเพิ่มเติมอะไร" แคสซิโอเปียบอกข้อมูลที่หุบยิ้มของอเล็กซานเดอร์
ทั่วทั้งโต๊ะเงียบเสียงอึดใจหนึ่ง ก่อนจะอื้ออึงอีกครั้ง ส่วนบดินทร์ถึงกับช็อก
เมื่อจู่ๆ พนักงานไปรษณีย์และพนักงานส่งสินค้าประมาณร้อยตนเข้ามาในห้องโถงใหญ่ในระหว่างเวลาอาหารเช้าอย่างครึกครื้น
มีพัสดุจากทั่วทุกมุมใน-นอกโลกส่งมาแก่นักเรียน ที่บอกแบบนี้เพราะมีพนักงานส่งสินค้าในชุดนักบินอวกาศเปิดกระจกที่หมวกเผยให้เห็นใบหน้า ป้ายบริเวณหน้าอก เขียนว่า [ยักษ์ ศรเเพงศรี] เขาส่งกล่องสีน้ำตาลขนาดเล็กตรงหน้าของฟ้าประทานที่มีสีหน้าสงสัยปะปนประหลาดใจมาก
"สวัสดีครับ ผมมาส่งพัสดุ กรุณาใช้บัตรประจำตัวประชาชนเข้าเครื่องสเเกนครับ"