เสียงพึมพำหลายเสียงดังขึ้นมาพร้อมๆ กันของคนจำนวนมากเดินผ่านหน้าห้อง ซึ่งประตูทุกบานถูกเปิดพร้อมๆ กันโดยรุ่นพี่ชั้นปีที่ 7
อเล็กซานเดอร์ลุกขึ้นนั่ง เปลือกตายังปิดสนิท ทำท่าทางสะลึมสะลือ ลำตัวโยกไปมาเหมือนนั่งอยู่บนเรือโคลงเคลง
"ใครเป็นคนสุดท้ายที่มาถึงสนาม คนๆ นั้นจะถูกจดจำในฐานะ คนที่ทำให้เพื่อนทั้งชั้นปีถูกลงโทษ"
อเล็กซานเดอร์สะดุ้ง พลางลืมตาตื่นอย่างรวดเร็ว และแปลกใจยิ่งไปกว่านั้นเมื่อพบว่าวิลเลี่ยมเพิ่งปิดหนังสือ
"ฉันค่อนข้างแน่ใจว่าเพื่อนๆ ทั้งชั้นปีของเรากำลังรอนาย" บดินทร์ยิ้มร่า เขารออเล็กซานเดอร์ที่ยังงัวเงีย ปิดปากหาว ขณะกึ่งวิ่งกึ่งเดิน ก่อนจะวิ่งเข้ามารวมกลุ่มกับเพื่อนๆ
บดินทร์มองวิลเลี่ยมที่ใส่หูฟัง มือซุกลึกลงไปในกระเป๋าเพิ่มความอบอุ่น ในตอนที่อเล็กซานเดอร์พูด
"ฉันยังไม่ทันจะได้ล้างหน้า แปรงฟัน"
"ตอนนี้ไม่มีใครกังวลเรื่องกลิ่นปากของนาย" บดินทร์กระซิบ "เห็นหน้าแคสซิโอเปียหรือยัง เธอโกรธจนดูเหมือนแยกเขี้ยวพร้อมจะงับหัวนายแล้วนั่น"
"เพราะอะไรเธอถึงโกรธฉัน"
"โอ้โห เพื่อน"
"สวัสดี ปีหนึ่ง, ผมอะลีฟ รุ่นพี่ชั้นที่ 7 ของพวกคุณ" อะลีฟสวมเสื้อกันหนาว-กางเกงขายาว "ผมมีหน้าที่ดูแลพวกคุณตลอดระยะเวลา 3 ปี เพื่อให้พวกคุณมีระเบียบวินัยและปฎิบัติตามกฎระเบียบอย่างเคร่งครัด"
เมื่อเห็นคนสุดท้ายมาถึงแล้ว อะลีฟถึงพูดต่อ
"ไม่ต้องกังวลว่าความสุขในชีวิตของพวกคุณจะหายไป เราจะทำให้พวกคุณแน่ใจว่าความเคร่งครัดดำรงอยู่เพียงเท่าที่จำเป็นเท่านั้น"
เขาส่งทิชชูเปียกให้อเล็กซานเดอร์ที่ทำหน้างงงัน กระทั่งบดินทร์บอกตำแหน่งขี้ตาและคราบน้ำลายของเขา
"ผมหวังว่าพวกคุณจะให้ความร่วมมือเป็นอย่างดี" อะลีฟมองทีป์สุรธเนสซึ่งขยิบตาให้เขารู้เป็นเลศนัยว่าหล่อเลิศน่ามอง
เด็กๆ ส่ง 'บันทึกสุขภาพ' ที่โต๊ะยาวถึงมือพิทักษ์กาล ข้างหลังของเขามี 'โรงพยาบาลเคลื่อนที่' จอดอยู่ 1 คัน