วิลเลี่ยมมองวิทยุ โทรทัศน์ โทรสาร โทรศัพท์ เครื่องพิมพ์ดีด เครื่องบันทึกเสียง เครื่องพยากรณ์อากาศ และอื่นๆ ที่มีอยู่อย่างครบวงจร ก่อนจะหันมองบดินทร์ซึ่งถึงกับหัวเราะ เมื่ออเล็กซานเดอร์พูดว่า "คนที่ชื่อวิลเลี่ยมนั่น เขาเป็นคนหรือสแตนดี้ถูกเสกขึ้นมากันแน่นะ"
ตู้นิรภัยส่วนตัวของบดินทร์หมายเลข 191
"ปลอดภัยกว่าไกลกังวลนี่ไม่มีอีกแล้ว ไม่มี ยกเว้นแต่ที่ 'ธนาคารเก็บไม่มีอดกับคุกปรับพฤติกรรมบนเกาะหลุมยักษ์แห่งไฟที่ไม่เคยดับ' " หลุยส์บอก เขาสวมชุดตุ๊กตาฉลามขาว แต่นั่นยังน่าตื่นตาตื่นใจไม่เท่ากับงูเห่าสีทองตัวเป็นๆ ที่เขาอุ้ม
"นายเลี้ยงงูไปทำไม" อเล็กซานเดอร์ถาม "หรือว่า นายอยากกินเนื้องูงั้นเหรอ"
หลุยส์สะดุ้ง ปิดหูงูอย่างไว
"อเล็กซ์ นายพูดอะไรน่ะ งูตัวนี้ฟังคำพูดเหล่านี้ไม่ได้นะ" เขาลูบงูเหลือมขนาดใหญ่อย่างปลอบโยนราวกับมันเป็นจิ้งเหลนน้อยหางยาวที่ไม่มีพิษและไม่มีภัยอะไรต่อมนุษย์เลย
"หม่ำๆ ไม่ยอมกินหนู ไม่ยอมกินเขียดเป็นอาหาร แต่กลับกินข้าวสุกคลุกน้ำตาลและผักสดเป็นอาหาร, พ่อเลยให้ฉันรับมาเลี้ยง"
"แค่เพียงเพราะนายยังไม่เคยเห็นมันกินเนื้อสัตว์ ไม่ได้หมายความว่านายจะตื่นขึ้นมาในท้องงูไม่ได้หรอกนะ" อเล็กซานเดอร์เตือน
"ถ้าเขาอยู่ในท้องงู นั่นแปลว่าเขาไม่ตื่นแล้วหรือเปล่า" บดินทร์สงสัย
เด็กๆ ทำสีหน้าสยดสยอง
"ฉันจะดีใจมากถ้าพวกนายเลิกสนใจงูของฉัน"
"จะสำคัญอะไรล่ะ ถึงตอนที่มันกินนายกับเพื่อน ก็ตายไปแล้วทั้งสองคน เอ๋ สุนัขอะไรหน้าตาน่าเกลียด" ไรเนอร์เดินเข้าห้องมาเป็นสมาชิกคนสุดท้ายของห้อง 109 มือเขาจะจับหูหลาง แต่ชะงักเมื่อมันแยกเขี้ยว
หูหลางหันหลังกลับเดินมาที่บดินทร์ทันทีเมื่อถูกเรียกชื่อ "ฉันคิดว่าเธอไม่ชอบคนแปลกหน้าล่ะ"
"นายจะเกรงใจเกินไปแล้ว เธอของนายไม่ใช่ไม่ชอบคนแปลกหน้า เธอก็แค่ไม่ชอบคนมารยาททรามเท่านั้นแหละ" หลุยส์ยักไหล่
เด็กๆ ประหลาดใจ "เธอ นายเรียกสรรพนาม มัน กลายเป็น เธอ"
"ใช่ สัตว์เลี้ยงที่ฉันรัก จะเรียกสรรพนามว่ามันไม่ได้ และฉันมีวิธีทำให้เธอชอบนายได้นะ"
หลุยส์รื้อค้นอะไรสักอย่างในตู้เก็บของส่วนบุคคล เด็กๆ ล้อมวงดูเมื่อเขาหิ้วสิ่งที่ทำด้วยไม้ที่ถูกเคลือบผิวก่อนนำมาผลิตเป็นกรงขนาดใหญ่
"ว้าว นี่เป็นกรงที่มีขายแบบจำกัดจำนวน" ทำเอาไรเนอร์ตาลุกวาว เขามองดูพื้นที่เขตภูมิอากาศในโลก 6 ประเภท แบบชื้น เขตร้อน, แบบแห้งแล้ง, แบบชื้น เขตอบอุ่น, แบบชื้น เขตหนาว, แบบขั้วโลก และแบบที่สูงหรือแบบภูเขา