"แต่ฉันยังไม่เห็นว่าการกักขังจะทำให้สัตว์ชอบมนุษย์ได้ยังไง"
"รอประเดี๋ยว" หลุยส์สวมถุงมือหนังมังกร ทันทีที่เขานำเท้าของหูหลางหนึ่งเข้ากรง ขนาดตัวของเธอพลันหดเล็กลง
ทันทีที่ฝ่ามือจ่อไปที่เขตภูมิอากาศแบบขั้วโลกหูหลางก็กระโดดลงพื้นหิมะ มันไม่สนใจเพนกวินจักรพรรดิที่กระโดดจากภูเขาน้ำแข็งลงสู่ทะเล เออร์มีนที่ชูคอขึ้นพ้นโพรง-ปากงับกระต่ายสโนว์ชู...
หูหลางเริ่มขุดโพรงลึกลงไปใต้หิมะและขดตัวนอนอยู่ในนั้น
"ใบหูของสุนัขตัวนี้ดูแปลกพิเศษ เวลาปากใครขยับ หูของเธอก็ขยับตามด้วย เหมือนไม่ใช่สุนัขธรรมดา" หลุยส์หรี่ตามองบดินทร์
"ไหนล่ะ วิธีที่จะทำให้มันชอบฉัน"
หนังสือ เลี้ยงสุนัข ถูกส่งมาถึงมือไรเนอร์
บดินทร์อมยิ้มกับความไร้เดียงสาของเพื่อนๆ เขาท่องบท 'สวรรค์ของมนุษย์'
'ก่อนจะทำอะไร ขอให้เห็นคุณค่าของชีวิต'
'ก่อนจะใช้กระดาษ ขอให้สร้างป่าได้เท่ากับการสร้างตึก'
'ก่อนจะบีบบังคับ ขู่เค็ญ และหลอกลวง ขอให้นึกถึงหากตนเองเป็นฝ่ายโดนกระทำ'
'ก่อนจะซื้อ จะทิ้ง ขอให้นึกถึงตนเมื่อไม่มีกิน'
'ก่อนจะส่งต่อความเจ็บปวด ขอให้นึกถึงเวลาที่ตนเองเจ็บปวดที่สุด'
'ก่อนจะทำตามใจตนเอง ขอให้ถือผลประโยชน์ส่วนตนสิบ ประโยชน์ของสรรพชีวิตสิบ'
ที่จริงวรรคท้ายสุดของบทที่นางราชพฤกษ์ท่องด้วยกันกับผู้เป็นลูกมาตลอด คือ 'ขอให้ถือประโยชน์ส่วนตนเป็นที่สอง ประโยชน์ของเพื่อนมนุษย์เป็นกิจที่หนึ่ง'
เเต่บดินทร์คิดว่า 'โตเเล้วจะท่องอะไรก็ได้'
"นายทำอะไร" อเล็กซานเดอร์ถาม เมื่อเห็นบดินทร์เขียนชื่อลงกระดาษ ตัดสก็อตเทปใสแปะให้เกินขอบกระดาษ แล้วติดกล่องเครื่องเขียน
"ฉันกลัวว่าในโรงเรียนคนเยอะวุ่นวาย ถ้าหายขึ้นมาก็จะหาเจอได้ง่ายหน่อย"
"ถ้าฉันเป็นขโมย ฉันน่าจะไม่ติดชื่อของนายไว้ให้คนอื่นๆ เห็น"
"ฉันหมายถึงเมื่อมีคนอื่นเจอะ จะส่งคืนเจ้าของถูกคน"
อเล็กซานเดอร์หัวถึงหมอนก็หลับทันที ส่วนบดินทร์นอนยังไงก็นอนไม่หลับ สายตามองไปเรื่อยๆ กระทั่งเห็นเตียงหนึ่งว่างเปล่า
เขาไต่บันไดขึ้นไปข้างบน เเวบหนึ่งที่เขารู้สึกเหมือนตนเองวิ่งเร็วกว่าเเสง ทันเห็นนัยน์ตาสีฟ้าคู่หนึ่งเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้ายามราตรี