เด็กๆ เคยได้ยินเพลงนี้บนเรือไททานิกมาก่อน ร้องตามจังหวะได้ไม่ยาก
ตุ๊กตาวูดูเต้นเฉลิมฉลองความสนุก "ท่านสุภาพสตรีและสุภาพบุรุษ ผมอยากขอให้ทุกท่านโชคดี" เขาแรป พร้อมๆ ใช้ไม้บาตองกำกับการร้องเพลงของพวกเขาจนถึงเนื้อร้องวรรคสุดท้าย "ทั้งเก้าบ้านล้วนอยู่ในดาราจักรที่เล็กยิ่ง ขอแค่หลับได้สนิท ได้ตื่นอย่างสดชื่น ใช้ชีวิตหมดกังวล ไม่มีคนตีตราทำร้ายทำลายชีวิตแค่นี้ก็พอเพียง" และเมื่อพวกเขาร้องจบ บดินทร์ก็เป็นคนหนึ่งที่ปรบมือดังสนั่น
ดอกไม้เพลิงเป็นแสงสีสว่างรูปต่างๆ ลอยอยู่กลางอากาศในโคมไฟรูปร่างแปลกตาจาก 'เผ่าพันธุ์แฟรี่' พร้อมๆ ตุ๊กตาวูดูยืนตรงขาชิด ปลายเท้าแยกพองาม มือทั้งสองแนบลำตัว ค้อมลำตัวพอประมาณ พร้อมก้มศีรษะลง แล้วตั้งศีรษะเงยหน้าขึ้นช้าๆ พร้อมตั้งลำตัวจนอยู่ในท่าตรง
ดีเเลนด์ที่ยืนอยู่ข้างหน้าประธานทั้ง 9 บ้าน "ที่เพิ่งจะจบเมื่อครู่ เป็นนักเรียนชั้นปีที่ 9 ทำการแสดงแทนคำกล่าวยินดีต้อนรับน้องใหม่เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของสมาชิกโรงเรียนไกลกังวลแห่งนี้" เขายืนตัวตรงราวกับพูดปลุกใจ "พี่ชื่อดีแลนด์ ธัญพิสิษฐ์ เลย์ ฮัดสัน เรียก ดี.ซี. เป็นประธานนักเรียนครับ"
"เจนเนตร สมิธ, เจน เป็นรองประธานนักเรียนค่ะ"
"ทิว, ที – สุ – ระ – ทะ – เนด ถ้าเรียกยากนัก ก็เรียก กอ – จอ ประธานฝ่ายกิจกรรมครับ"
เสียงหัวเราะครึกครื้น
"อะลีฟ โบโกตา, สารวัตรนักเรียน ถ้าปฏิบัติตามกฎไม่ต้องหนี หน้าที่ผมเพื่อประโยชน์ของคนทุกคนครับ"
เงียบกริบ หลายๆ คนหน้าตาตื่น สายตาลอกแลก
บดินทร์สบตากับอะลีฟ ไม่เข้าใจว่าอะลีฟต้องการสื่ออะไร
"มุกไม่ฮา พาคนเครียด นายถนัดมากเลย, เพื่อน" ทีป์สุรธเนสพูดเสียงเบาแค่พอได้ยินกันสองคน
ดีแลนด์พูดปิดท้ายว่า "คณะกรรมการนักเรียนขอกล่าวแสดงความดีใจกับการได้เข้าเรียนของทุกคนจากก้นบึ้งของหัวใจครับ"
เสียงปรบมือดังกึกก้อง
ศาสตราจารย์รุจีลุกขึ้นยืน "ครูต้องการจะกล่าวอะไรสักสองสามวินาทีค่ะ"
ศาสตราจารย์ทั้งโต๊ะและทุก 'ชีวิต' ในห้องหัวเราะ ยกเว้นนักเรียนเข้าใหม่ชั้นปีที่ 1