แม้เหตุการณ์สึนามิจะผ่านมาแล้ว แต่ว่าเวลาบดินทร์หลับตา เขาก็นึกถึงช่วงเวลาเหล่านั้นได้เหมือนกับเพิ่งเกิดขึ้น
คนที่อยู่ที่นั่น มีไม่กี่คนที่รอดชีวิต ตัวของบดินทร์เองก็เอาชีวิตรอดมาได้อย่างยากลำบาก พอนึกถึงแล้วก็อยากจะร้องไห้
ข้างนอกหน้าต่าง ทัศนียภาพยามค่ำคืนนั้นปลอดโปร่งและสวยงาม แสงไฟจากในเมืองส่องประกายสว่างไสว เดี๋ยวนะ แสงไฟกะพริบ กะพริบนั่น อะไรน่ะ ผีเสื้อสีขาว มันบินเข้าหน้าต่างตรงไปที่ประตูบานหนึ่ง
บดินทร์ค่อนข้างมั่นใจว่าในเวลากลางวันไม่มีประตูบานนี้!
ขณะสายตาของบดินทร์เล็งไปที่ลูกบิดประตูที่ปิด เขาไม่คาดคิดว่าประตูที่ควรจะล็อกอยู่จะถูกลมพัดแง้มออกนิดหนึ่ง แสงสว่างลอดออกมาจากประตู
บดินทร์ค่อยๆ เปิดประตูกว้าง เขาไม่ควรส่งเสียงดังในเวลาพักผ่อนของคนที่ยังหลับ
หิ้วหูตะเกียงเจ้าวายุ เงยหน้าขึ้นมองดูป้าย อ่านว่า [ห้ามเข้า โดยไม่ได้รับอนุญาต]
สัญชาตญาณบอกว่าจงถอย แต่จิตใต้สำนึกบอกว่าจงก้าว ขณะที่บดินทร์กำลังลังเล จู่ๆ ลมวูบหนึ่งพัดเขาเข้ามาข้างใน
เเละเเล้วฉากที่น่าตื่นตาตื่นใจก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขา
ทันทีที่บดินทร์ก้าวเข้ามา ทั่วทั้งห้องพลันสว่างไสวด้วยแสงเทียน (แต่ใช้ปลาแทนเทียน ปลามีไขมันมากจนเมื่อทำให้แห้ง โรยด้วยไส้ตะเกียง ไฟจุดติดอย่างสว่างไสว)
"หยุด!"
แล้วบางเงาก็คืบคลานเข้ามาหาเขา 'อ้าก! หัวใจจะวาย!' บดินทร์เข่าอ่อน เขาล้มลงอย่างคนไม่มีแรง หัวใจตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม
สิ่งหนึ่งที่มีแต่ขน ทั้งผม คิ้ว และหนวดยาวรกรุงรังตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า มีเพียงสองลูกตาทำให้รู้ว่า 'มีชีวิต'
เสียงขำแห้งๆ "หลานเองหรอกเรอะ โตขึ้นจนผิดตา อะไรนะ ที่ทำให้หลานช็อกขนาดเกือบหัวใจวายตายแบบนี้"
"ตะ -- ตะ -- ตา" บดินทร์พยายามบังคับเสียงติดๆ ขัดๆให้กลับมาราบเรียบ เมื่อ 'คน' ตรงหน้าเเหวกผมเผยให้เห็นใบหน้า
"รู้จักตาเหรอ" ชายชราถามอย่างแปลกใจ "ตาตายมาก่อนหลานจะจำความได้"
บดินทร์ลุกขึ้นยืนเต็มความสูง "ที่บ้านมีแท่นระลึกถึงบรรพชนทุกคน และลูกเขยกับลูกสาวของตา เล่าเรื่องเกี่ยวกับตาให้ฟังเยอะเลยครับ"
"เล่าอะไรบ้างล่ะ"
"ตาเป็นคนลึกลับ ชอบอยู่คนเดียวในห้อง อ่านหนังสือเล่มเก่าๆ อ่านทีก็อ่านอยู่นานครับ"