สก็อตเทปตรึงระหว่างต้นไม้สองต้น และตอนนี้เทปนั่นพันรอบข้อเท้าทั้งสองของเขาราวกับขาเดียว
"ฉันกะแล้วว่านายต้องโดน" อะลีฟ โบโกตาหัวเราะก้ากก้าก
"อุ๊บ"
"โอ๊ะ"
หญิงชราคนหนึ่งเปิดประตูออกมาแล้วมองออกมาก็เห็นบดินทร์ผู้เป็นหลานก็จำได้แน่ใจ
"ดินหลานยายใช่ไหมเนี่ย หลานมาแล้ว มาให้ยายกอดทีซิ"
บดินทร์ถูกกอดแน่น ก่อนจะประนมมือพร้อมๆ ค้อมศีรษะลง ให้หัวแม่มือจรดปลายจมูก ปลายนิ้วชี้สัมผัสระหว่างคิ้ว ซึ่งคุณยายรับความเคารพด้วยการค้อมศีรษะ
"นักเรียนแลกเปลี่ยนต้องมาอยู่บ้านเดียวกับบรรพบุรุษผู้ล่วงลับ ไกลกังวลส่งจดหมายแจ้งล่วงหน้าก่อนหลานจะมาถึง 49 วัน"
"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยครับ"
คุณยายกอดอีกครั้งพร้อมกับมือมาลูบหัวบดินทร์อย่างอ่อนโยน ก่อนที่จะเดินนำเข้าบ้านไป เธอฮัมเพลงอย่างมีความสุข "มีผู้เป็นที่รักจากอีกโลกมาอยู่ด้วย คนที่ช่วยพาหลานข้ามมาอีกโลกอยู่ที่ไหนล่ะ ยายจะเลี้ยงอาหารสักมื้อ"
"กลับไปแล้วครับ"
"เสียมารยาทไม่เบา ไม่ทักทายกันสักประเดี๋ยว"
"เขามีธุระต้องไปจัดการครับ"
บดินทร์นึกถึงภาพประทักษิณนั่งเก้าอี้ริมชายหาดในร่มคันใหญ่ อ่านนิตยสารผู้ใหญ่ (ที่อยู่ในกระเป๋าสะพายหลัง) แล้วแอบหัวเราะ
"สำหรับคนที่เคลื่อนที่เร็วกว่าแสง รอเจอหน้ากันก่อนไม่ได้เลยเหรอ เเต่ปล่อยวางเถอะ หลานเรียกเธอเข้ามาด้วยก็แล้วกัน"
บดินทร์งงๆ ขณะมองหาไปรอบๆ ก่อนจะหันไปมองข้างหลัง