บทที่ 20 - ไม่เลวเลย
.
.
"เอ ไหนดูสิ…"
ใบหูสีเทาดำสองข้างโผล่ขึ้นเหนือพุ่มไม้ที่ซ่อนตัวอยู่ มันกระดิกดุ๊กดิ๊กไปมาทางซ้ายทีทางขวาที ก่อนจะถูกมืออีกข้างดันกลับลงไปหลังแนวไม้
ดวงตาสีเขียวคู่หนึ่งปรากฏขึ้นระหว่างช่องว่างของกิ่งไม้ที่สานเข้าหากัน เช่นเดียวกับดวงตาสีเหลืองอ่อนซึ่งโผล่มาทางด้านล่างถัดลงไปเล็กน้อย
หนึ่งคนหนึ่งสุนัขจับจ้องไปยังเส้นทางที่ตัดผ่านแนวป่าอย่างระมัดระวัง
แม้ว่าตอนนี้รอบข้างจะยังคงไร้วี่แววของผู้คน แต่ด้วยความเร็วของสัตว์ขี่อย่างม้าหกขาซึ่งชำนาญการวิ่งบนพิ้นดินแห้งเช่นนี้เป็นพิเศษ หากบังเอิญผ่านมาพวกเขาก็คงจะหาทางหลบเลี่ยงได้ไม่ทัน
วาลเรียสพยายามรื้อฟื้นความทรงจำที่มีเกี่ยวกับเส้นทางสายนี้อย่างยากลำบาก โชคดีที่เด็กหนุ่มสนิทสนมกับเหล่าคนงานซึ่งเดินทางไปทั่วสารทิศพร้อมกับขบวนสินค้าอยู่บ้าง
แต่ปัญหาคือ เรื่องราวที่ได้ฟังมานั้น ส่วนใหญ่จะขาดๆ เกินๆ แบบไม่ปะติดปะต่อกันนัก หรือไม่ก็ผ่านไปเนิ่นนานเสียจนกลายเป็นความทรงจำอันเลือนลาง
แต่อย่างไรเสีย หากเดินไปตามทางเส้นนี้ อย่างไรก็ต้องได้เจอหมู่บ้านหรือเมืองที่ขนาดใหญ่ขึ้นแน่นอน
