บทที่ 19 - ไก่อบห่อใบไม้
.
.
"เอาล่ะ ไหนดูสิ…"
วาลเรียสก้มลงสำรวจความเรียบร้อยเป็นครั้งสุดท้ายก่อนเข้าเขตชุมชน
เพิงไม้โฉมใหม่ที่ปรับปรุงให้พกพาได้ง่ายขึ้นแล้ว ถูกมัดแขวนไว้บนต้นไม้ใหญ่ไม่ไกลจากจุดนี้มากนัก กระเป๋าซึ่งบรรจุของเอาไว้มากมายจนไม่กล้าทิ้งไว้ห่างตัวสะพายอยู่บนบ่า เสื้อผ้าก็เปลี่ยนมาสวมตัวที่ยังสภาพดูดีอยู่เรียบร้อยแล้ว เหลือแค่รองเท้าที่ยับเยินเกินแก้แถมยังไม่มีคู่อื่นให้ผลัดเปลี่ยน
เทียบกันแล้วรูปลักษณ์ของเจ้าลูกหมาที่เพิ่งถูกจับอาบน้ำเช็ดตัวใหม่ยังดูดีกว่ามาก ขนสีเทาดำถึงจะยุ่งเหยิงไปสักหน่อยก็ยังดูนุ่มฟูน่าเอ็นดู เมื่อประกอบกับผ้าพันคอทรงสามเหลี่ยมที่มัดเป็นปมแบบง่ายๆ ก็ยิ่งทำให้ฟิลันดู…
น่ารักเกินห้ามใจ!
วาลเรียสที่ไม่รู้ตัวว่าคำบรรยายของตัวเองแปลกไปที่ตรงไหนย่อตัวลงข้างลูกสุนัข อีกฝ่ายกำลังยกอุ้งเท้าขึ้นเขี่ยผ้าเช็ดหน้าซึ่งพันอยู่รอบลำคอด้วยท่าทีไม่คุ้นชิน
"อย่าลืมนะฟิลัน ระหว่างที่อยู่ในหมู่บ้านระวังอย่าให้ผ้าพันคอหลุดหายเด็ดขาด! เลิกขึ้นสูงมากก็ไม่ได้! ไม่งั้นความแตกแน่ว่าผมโกหกเรื่องตราประทับ…"
