บทที่ 16 - สิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้น้ำ
.
.
วาลเรียสค้นพบความจริงข้อหนึ่งหลังกัดเนื้อหนูย่างเข้าไปคำโต
"เนื้อมอนสเตอร์นี่มัน…"
เด็กหนุ่มทำหน้าพิลึกยามเคี้ยวของที่อยู่ในปาก สัมผัสที่ค่อนข้างกระด้างไม่ได้เป็นเรื่องใหญ่เท่ากลิ่นสาบเฉพาะตัวที่ชวนให้ย่นคิ้ว
วาลเรียสหันไปมองเจ้าลูกหมาที่แผ่อยู่บนพื้นหญ้าหลังเขมือบหนูย่างเข้าไปครึ่งตัว แต่ไม่ว่าจะเป็นตัวอะไร หากได้ล่ามาเองกับมือฟิลันก็จะดูมีความสุขมากกว่าปกติอยู่แล้ว ผิดกับอีกคนที่ทำได้แค่ขมวดคิ้วมองของในมือ
นี่อาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่การล่ามอนสเตอร์ถึงได้ค่าประสบการณ์ ไม่อย่างนั้นคนเราคงไม่อยากจะลุกขึ้นมาไล่ตีตัวพรรค์นี้แลกกับเนื้อที่เหนียวแถมยังมีกลิ่นพิลึก!
เด็กหนุ่มครุ่นคิดกับตนเองเงียบๆ โดยลืมไปว่ามอนสเตอร์ที่รสชาติดีก็ยังมีอยู่เช่นกัน เพียงแต่หนูพวกนี้คงไม่ได้นับเป็นหนึ่งในนั้น
"ถ้าเอาไปต้มจะดีขึ้นมั้ยนะ? ไม่สิ น่าจะเพิ่มพวกเครื่องเทศกลบกลิ่นสักหน่อย…"
วาลเรียสพึมพำระหว่างควานหาตำราทำอาหารในกระเป๋าสะพาย
