Vreihya's P.O.V
I just felt how cold it is right now. I really hate sleeping in a cold room. By the way, is the kid okay? Wala na ba ang kaniyang mga sugat? Am I alive? Kinaya ko ba lahat ng 'yon? Hindi ko alam kung bakit sa aking mga nakapikit na mga mata ay naramdaman ko ang pagpatak ng aking luha. Dahil sa lamig ng temperatura ay naramdaman ko ang lamig sa pagdaloy nito. Sapat na ba ang ginawa ko upang mabawi ang kalupitan na ginawa ko sa kaniya?
Am I a bad princess for hurting an innocent child? Can Mino forgive me for what I have done? Hindi ko na napigilan ang aking paghikbi dahil sa aking mga naisip. Am I a bad princess? Is the kid gonna forgive me dahil batid kong matindi ang takot niya sa akin. Ang asul at ang malungkot na mga titig ng batang lobo ang siyang umiikot sa aking isipan.
"I am so... Sorry. Please forgive me!" naiiyak kong pahayag habang tila bumilis na ang pagpatak ng aking mga luha at nagsimula akong mapayakap sa aking sarili dahil sa lamig. "Vreihya?" I heard a concerned voice above my head na siyang nakahiga sa isang malambot na unan. Why does his voice sounds so gentle? Hindi ba dapat hindi niya ako kinakausap dahil sa galit siya sa akin.
"I am so sorry!" nanghihina kong pahayag habang may mumunting hikbi na lumabas sa aking mga labi. Tila hinaplos ang aking puso dahil sa nabatid ko ang marahan niyang paghawak sa aking pisngi. Isn't he mad? Nakagawa ako ng isang malupit na bagay.
His gentle touch caused my sobs to escape again. I don't know why I felt safe with that light touch. Mas lalo akong napahikbi nang maramdaman ko ang tila paghila niya sa aking bewang papalapit sa kaniyang katawan. My forehead landed on his masculine chest while his chin is resting on my head. Hindi ko na napagilan ang pag-iyak dahil sa tila naaalala ko na naman ang sakit at hapdi na naranasan ko kanina.
I aggressively grabbed his cloth and begun to cry even louder. I felt exhausted despite having the sensation of being revived again. Hindi biro ang naging takot ko kanina. I became so afraid na baka hindi ko kayanin ang I will leave my mother and uncle ngunit natakot din ako na baka maiwan ko siya. That pain that I felt scared me to death. Hindi ko sila maaaring iwanan na lamang bigla.
"I... Am... Sorry," humahagulgol kong pahayag muli sa kaniya and I felt his embrace became tighter and his body closer to mine. He gently caress my back just like how my mother did when I am crying like a child to her. Tila kinakapa niya rin kung may sugat pa ba na naroroon. I don't know but the feeling of his hand against my skin gave me the feeling na tila isa akong babasaging bagay na handa niyang ingatan.
"Just cry your eyes out. Alam kong labis kang nahirapan," mahina at malambing niyang turan sa akin na mahina kong tinanguhan. He's right! I am tired to the core. Hindi ko na nais pang maranasan ang ganoong klase ng sakit at takot na baka hindi ako mabuhay at maiwanan ko sila sa mundong ito.
His hands quickly shifted into my hair na marahan niyang hinahawakan pataas at pababa. I slowly bit my lip when another sob wanted to escape again. "What you did is really noble Vreihya kahit ako ay hindi kakayanin na gawin 'yon," mahinahon niyang pahayag sa akin na siyang tila musika sa aking pandinig. Can he always talk to me that way? Tila nagugustuhan ko kung paano ako tila hinehele ng kaniyang tinig.
"You're not mad anymore?" kinakabahan kong tanong sa kaniya habang nagbabadya na naman ang aking luha. "Open your eyes," agad niyang saad na siya naman aking sinunod. Inalis niya ang pagkakapatong ng baba niya sa akin upang makatingin ako sa kaniya. His handsome face registered on my semi-blurry eyes.
Ang malamlam na ilaw galing sa mga lampara at kandila na nagsisilbing tanglaw ay mas nakadaragdag sa kaniyang taglay na kagwapuhan. Why is everything complements his look? He is still as handsome as before kung saan nakita ko siyang namamangha sa liwanag ng Dyosa.
"I slit my wrist too many times para mapainom ko sa'yo ang aking dugo," pahayag niya habang ipinapakita niya sa akin ang kaniyang palapulsuan na may benda ngunit bakas ang mga dugo na lumalabas dito. I don't know why I quickly touched the bandage on his wrist.
"Why would you do that?" nagtataka kong tanong sa kaniya. Marahan kong sinalubong ang kaniyang paninitig sa akin habang naghihintay ako ng kasagutan. He paused for a moment na tila ba nag-iisip ng kasagutan. "Alam ko naman na papatayin ako ng iyong ina at tiyo kapag inuwi kitang isang malamig na bangkay," prente lamang niyang sinaad. Agad akong napakagat sa aking labi dahil sa tila nakaramdam ako ng kalungkutan sa kaniyang sinagot.
Am I hoping for another answer from him? Agad akong napaiwas ng tingin sa kaniya. "Good!" malamig kong turan sa kaniya. Tila nais kong pagalitan ang aking sarili dahil bakit ako umaasa ng kakaibang sagot mula sa kaniya. "How is he?" pag-iiba ko sa usapan upang malihis na sa aking isipan ang kung ano man na hindi ko dapat maramdaman.
"He is fully healed. He just need to rest his tiny body," he said at napatingin siya sa aking tabi na siyang sinundan ko and then I saw the little boy sleeping peacefully ngunit may kalayuan ang kaniyang pwesto sa amin. I smiled with ease dahil nakita kong wala na ang sugat sa kaniyang mukha habang hindi nakikita ang kabuuan ng kaniyang katawan dahil binalutan itong muli ng makapal na kasuotan.
"He is a handsome little boy," agad kong turan sa lalaking ramdam ko ang paninitig sa akin. I don't know but those gaze of his is starting to make my chest pound again. Am I starting to be satisfied with the idea of him staring at me while our body is this close?
"You know he need parents," pahayag niya sa akin habang patuloy akong nakatitig sa batang payapang natutulog. He is a cute kid. "Your sacrifices is a mother material," agad na nalipat ang titig ko sa kaniya dahil tila naiintindihan ko ang pinupunto niya. "What do you mean?" tila nagtataka kong turan sa kaniya ngunit napangisi lamang siya.
He is in the middle of laughing ng bigla na lang tila may dumaan na malamig na hangin na siyang sanhi kung bakit ako mas lalong napasiksik sa kaniyang mainit na katawan. He suddenly stop laughing and looked at me. "Sorry about your dress," agad niyang saad na nagpakunot ng aking noo. What is he talking about?
Agad kong bahagyang iniangat ang aking ulo at agad na nanlaki ang aking mata dahil ibang kasuotan na ang aking suot. Hindi ko alam kung bakit napatingin ako sa direksyon ng lamesa at nakita ko doon ang aking manipis na puting kasuotan na punong-puno ng dugo. "I know na hindi mo gusto na may nakakakita ng katawan mo but I have no choice," mahina niyang bulong sa akin.
"You're just kidding right?" kinakabahan kong tanong sa kaniya dahil nang huling mangyari ang ganito ay niloloko lamang niya ako na nakita niya ang lahat dahil si Ina ang tunay na nagpalit ng aking kasuotan. Ngunit halos mamula ako sa hiya dahil seryoso lamang siyang nakatitig. "I can't let you sleep with that bloody dress Vreihya," pagpapaliwanag niya sa akin at agad akong napayakap sa aking sarili dahil sa kahihiyan.
"Don't worry! Wala akong ginawang masama sa'yo. Kailangan ko talagang palitan ang damit mo. Please don't be mad," marahan lamang niya na pakiusap sa akin ngunit napatulala lamang ako sa kaniya. Is this an exception? Hindi naman masama ang intensyon niya hindi ba? Tila mabagal na nagproseso ang utak ko kung ano ang dapat na reaksyon habang nakatitig lamang ako sa kaniya.
Napahinga na lamang ako nang malalim. Kailangan ko na lang talaga tanggapin na madami akong mararanasan kay Mino. I will experience all of my "first time things" with him whether I like it or not. Tila mas lalo akong natigilan when his gaze became worried.
"You don't have any idea how scared I am when you became unconscious in my arms," marahan niyang pahayag while his worried eyes are piercing right through my soul. "Huwag mo ng gagawin ang mga bagay na magpapahamak sa'yo," he said seriously na unti-unting nagpapaingay sa aking dibdib. Siguro nasasabi niya ito dahil ayaw niya talaga na managot kay Ina at kay Tiyo. 'Yon lang naman 'yon 'di ba?
"Don't make me worried sick again Vreihya," he sounded like he is begging me. Agad akong nakaramdam ng pagkabingi dahil tila nagtatambol ang aking puso dahil sa kaniyang mga kataga ngunit nilihis ko ang aking titig sa kaniya. "Oo naman para hindi ka managot kay Ina at Tiyo," mahina kong bulong sa kaniya habang nagsisimula ko ng ilayo ang aking katawan sa kaniya.
Nang tatalikod na sana ako ay agad na nanlaki ang aking mata dahil mabilisan niya akong pinigil. My back completely laid on the thin mattress on top of the wooden bed. He placed both of his palm on my opposite side na tila nakaibabaw siya sa akin without getting his body too close to mine. What made my heart wilder is the way his eyes looked at me.
"Mi... Mino?" nahihirapan kong tawag sa kaniya ngunit nanatili siya sa kaniyang posisyon habang tila nalulunod ako sa paraan ng kaniyang paninitig. Mas lalo akong napatulala when he slowly grabbed my left hand at marahan itong pinatong sa kaniyang dibdib. Tila mas lalo akong natulala when I felt his chest pounding wildly katulad ng pagwawala ng sa akin.
I was stunned kasabay ng panlalaki ng aking mga mata when he quickly lowered down his head at mabilis na lumapat ang kaniyang labi sa akin. Despite the coldness of the stormy weather... His lips and body that are pressing on top of me are enough to make me feel the heat.