I stared at the falling snow outside the window. Sometimes I miss wearing a dress that as white as the snow. Hindi mawaksi sa isip ko ang mga bagay na pinagsamahan namin ng kababata kong si Calix sa ilalim ng kaniyang nyebe. For me, he is just a friend while he took a turn and had feelings for me na siyang aking tinutulan. I treasured our friendship at ayaw ko na sumugal sa isang pag-ibig dahil una pa lang ay alam kong hindi siya ang nararapat para sa akin. Our friendship is more important than having an intimate relationship that might destroy it. But I guess even though I tried, it ended up being shuttered in pieces.
"Gosh! It's freaking cold!" rinig kong saad ni Mino kaya napabaling ako ng tingin sa kaniya. Hindi ko alam ngunit nakaramdam na naman ako ng inis dahil sa mga kataga niya kanina.
"Bahala ka diyan mamatay sa lamig!" agad kong mahinang bulong sa nakatalikod na Mino na prenteng nakatingin sa larawan na nasa pader na tinignan ko kanina. Hindi ko alam pero nakaramdan na lang ako bigla ng inis dahil sa sinabi niya kanina. But I don't have any right dahil unang-una wala akong mabigat na rason para mainis. Agad akong huminga nang marahan ngunit agad akong nainis dahil sa mapanlokong pagngisi sa akin ni Calix.
Agad ko siyang pinagtaasan ng kilay at mas lalo siyang napangisi sa akin. He is really getting into my nerves at parang gusto ko silang pag-untugin ni Mino. "Here are merchant's cloth para makapagkubli kayo," saad ni Calix sabay muli na naman siyang ngumisi sa akin ng nakakaloko. "Do you want me to rip your mouth open?" mataray kong tanong sa kaniya ngunit tinawanan niya lamang ako. "Mukhang nakahanap ka talaga ng katapat mo Vreihya," pahayag nito sa akin na siyang tinaasan ko ng kilay.
"It's his lost not mine," malamig kong turan dahil wala akong pakialam sa tinuran ni Mino kanina. I will just stick to my plan at hindi dapat ako makaramdam ng katulad ng naramdaman ko kanina. He's the one who needs to fall not me. Having feelings for him will just cause a problem for me in the near future. Hayaan ko ng siya ang umibig sa akin kaysa ako pa ang umibig sa kaniya. Mapait akong napangiti habang nararamdaman ko ang madiin na pagtitig ni Calix.
"It pains me seeing you like this! Kung ako lamang ang iyong kapareha-", usal niya na agad kong pinigil. "Kinakaawaan ko na ang sarili ko Calix, I don't need other people's pity dahil batid ko ang aking kalagayan," malamig kong pahayag ngunit hindi ko alam kung bakit tila napangisi na lamang siya. "Hindi ka pa din talaga nagbabago. You're still the tough princess that I used to know," makahulugan niyang pahayag sa akin. Ilang segundo kaming natahimik bago siya tumikhim at tumindig nang mat'wid.
"I need to go! Magtataka na si Ina kung bakit ako nawawala," marahan niyang pahayag na siyang akong tinanguhan. Akma na sana siyang tatalikod ngunit sandali siyang tumingin sa akin. "Kahit wala kang ginagawa Vreihya ay talaga naman nararamdaman ang iyong karisma. Only a foolish man won't fall for your charm," saad niya sabay kindat sa akin na siyang pinagtaasan ko lamang ng kilay.
Muli na naman kaming naiwan na mag-isa ng mortal sa tahanan na ito ngunit wala akong balak na makipag-usap sa kaniya. My ego is hurt because of his statement earlier. Nagtungo na lamang ako sa higaan dahil alangan naman ako ang magsakripisyo na humiga sa sahig para sa kaniya. Ilang minuto pa ay nakaramdam na ako ng antok na hindi ko na nilabanan pa.
Agad akong nagising dahil sa isang malakas na pagbukas ng tila metal na pinto. Kahit na hirap pa ako sa pagmulat ng aking mga mata ay pinilit kong tignan ang pinagmulan nito. Hindi ko alam kung bakit tila nanghihina ang aking katawan at tila may kung ano na sumasakal sa akin. Agad akong nakakita ng isang pigura na papalapit sa akin. Hindi ko alam kung bakit pero agad akong nanginig sa takot. Anong nangyayari? Bakit ako natatakot ng ganito?
May kadiliman ang silid kung nasaan ako at tanging ang nakabukas na pinto ang nagbibigay ng liwanag sa silid. Agad kong nakita ang tangan niya sa kaniyang kanang kamay at halos mangilabot ako dahil isa itong latigo. Agad akong napagapang palayo ngunit agad akong nasakal ng kadenang nakatali sa aking leeg dahil sa takot ko ng hagupitin niya ang sahig gamit ang kaniyang hawak. Anong nangyayari?
Agad kong naramdaman ang tila pag-agos ng dugo dahil sa mahigpit na pagkakatali sa akin ng kadena na tila bumabaon na sa aking leeg. "Kamusta na ang munti kong alaga?" agad akong kinilabutan dahil sa kaniyang malamig na tinig. Mabilisan niyang tinungo ang aming distansya at agad niyang inihataw sa akin ang latigo. Agad akong napasigaw dahil sa matinding pagkakaratay nito sa aking likuran at naibaon ko ang aking kuko sa sahig dahil sa matinding sakit. Naramdaman ko na lamang ang paglabas ng masaganang dugo sa aking bibig.
Paulit-ulit niya akong hinataw sa iba't-ibang parte ng aking katawan at paulit-ulit akong napasigaw dahil sa matinding sakit. Nanghihina na nang husto ang aking katawan kasabay ng panginginig ko sa takot. "Pakiusap! Tama na!" nahihirapan kong sigaw bilang pagmamakaawa. Ngunit agad niya akong hinataw na muli sa likod kong tila namamanhid na sa sakit. "Hindi ba sinabi ko sa'yo na huwag kang magsasalita kapag hindi ko pinahintulutan?" galit niyang singhal habang nahihirapan na ako sa aking pagkakadapa sa sahig.
Tila wala na akong maisusuka pa na dugo at tila wala na ding espasyo ang aking katawan para sa panibagong latay. Sa aking nanghihinang mga mata ay nakita ko ang pagpasok ng panibagong nilalang ngunit sa hugis ng kaniyang katawan ay masasabi ko na isa siyang babae. Agad siyang yumakap sa lalaking kanina pa ako pinapahirapan.
"Kulang pa ang kaniyang mga latay mahal ko! Nagiging mabait ka na ata sa kaniya," mayabang nitong saad na siyang aking kinainis. "Mamaya ko siya papahirapan nang husto," malamig na turan ng lalaki na hindi ko makilala kong sino dahil tila buo ang boses nito. Hindi pa ba husto ang paghihirap na nararanasan ko ngayon. "Mabuti kong ganun mahal ko," natutuwang pahayag ng babae at kasabay nito ay ang paglalapat ng kanilang mga labi.
Gusto kong masuka sa aking nakikita dahil tila sabik na sabik sila sa isa't-isa at hindi man lang nila inisip na may kung sino dito na nakakakita. Nang matapos na sila sa kanilang ginagawa ay agad na tumalikod ang babae at akma ng lalabas sa pinto ngunit nagawa niya pang huminto ng saglitan.
"Patayin mo na siya... Mino," agad na nanlaki ang aking mga mata dahil sa pangalan na aking narinig. Agad na akong tumingin sa lalaking ramdam ko ang paninitig sa akin at bigla na lamang tila nagliwanag ang paligid at agad akong mas lalong nanginig sa takot dahil malinaw kong nakita ang mukha ng mortal. Nakangisi ito sa akin habang ang kaniyang titig ay tila ba nangmamaliit.
Dinagundong ang aking puso dahil iniangat niyang muli ang kaniyang latigo at akmang ihahampas muli sa akin.
"HUWAG!" agad akong napaupo at tila naghabol ng aking hininga dahil sa tila ramdam ko na totoo ang lahat. This is why I never liked sleeping whenever it is cold. Binabangungot ako dahil sa malamig na temperatura. Agad kong kinapa ang aking likuran dahil gusto kong makasiguro na walang latay o dugo na nagmumula dito. That is one of a hell nightmare! Ngunit mas lalo akong tila kinabahan ng marinig ko ang kaniyang tinig. "Are you okay?" agad niyang tanong sa akin ngunit agad akong sumiksik sa gilid ng higaan.
Hindi ko nais na lumapit siya sa akin o hawakan man lang ako. Masyado akong kinilabutan sa aking panaginip at tila totoo ang lahat. "Stay there! Don't come near me!" malamig kong usal sa kaniya at agad siyang natigilan dahil sa aking tinuran. Batid kong paniginip lamang ang lahat ngunit hindi biro ang kilabot na aking nararamdaman dahil dito. Tila yata nakaramdam ako ng kagustuhang tumakbo palayo sa kaniya.
"We need to go! I don't like this place!" seryoso kong turan sa kaniya dahil hindi ko na gusto ang aking pakiramdam. Iwawaksi ko sa isip ko ang aking panaginip sa aming paglalakbay. I don't like to stay here with him dahil tila kinakain ako ng kaba. What the hell is happening to me? Anong ginagawa sa akin ng mortal na ito?
Tumango na lamang siya at akma na siyang maglalakad ngunit agad siyang nagtaka dahil agad akong kumuha ng walang laman na mangkok mula sa katabing lamesa ng higaan. Mabilis kong kinagat ang aking palapulsuan at sinahod ang umagos na dugo mula dito. "Drink!" malamig kong pahayag sabay abot sa kaniya ng mangkok na may dugo ko. Mabilisan na naghilom ang kagat sa aking palapulsuan.
"What seems to be the problem? Bakit sa ganiyang paraan mo ako pinapainom?" agad niyang usal sa akin dahil siguro nagtataka siya kung bakit hindi ko siya direktang pinapakagat. "I will never let you bite me again!" malamig kong turan. Hindi ka na muling makakakagat sa akin dahil hindi na ligtas ang aking pakiramdam sa'yo. Tila nakakalimutan ko palagi ang isa sa aking mga katanungan. Sino ka nga bang talaga?