alas tres na ng madaling araw sa araw ng linggo. ang nakatakdang araw ng kasal ng unico hijo at nag-iisang heir ng satan family, black sa isang napakaswerteng babae na si pregesis. busy ang lahat sa paghahanda. walang nakatayo o miski nakaupo lang sa gilid. lahat ay gumagalaw, ang iba pa nga ay tumatakbo. mga make-up artists, wedding coordinators, gown designers ay kanina pang hating gabi gising. ang mga news and magazine outlets ay nakacamping na sa labas ng mansyon at sa venue mismo ng kasal. kahapon pa umuugong ang social medias, halatang excited. ilalivestream kasi ito worldwide. ang mga bisita ay nagsimula ng magsidatingan, kapwa sa mansyon ni black at mansyon ni rex.
gaya nga ng sinabi ni white kay pregesis, inihiwalay ang paghahanda ng mga lalake at ng mga babae. nasa mansyon ni rex ang mga babae, at nasa mansyon naman ng satan family ang mga lalake. hiwalay din ang ikakasal.
simula ng insidente na iyon, hindi na muli nag-usap o nagkita ang dalawa. natakot si pregesis na baka ano pa ang gawin sa kanya ng lalake kaya iniwasan niya ito. hindi rin naman siya nahirapan dahil iniwasan din ata siya ng lalake.
matapos siyang iwan ni black sa kwarto nito, buong gabi siya umiiyak. mga alaalang di na dapat alalahanin. hindi niya akalain na ganoon pala kasama ang mapapangasawa niya na tangkain pa siya nitong halayin. ganoon pala kasama ang loob niya sa kasal. ayaw din naman niya. pareho nilang ayaw sa kasal.
kaso bakit ganun siya? bakit ganun niya ako tratuhin na parang isang pokpok na napulot lang sa kanto? ayoko rin naman sa kasal pero wala rin naman akong magagawa dahil kailangan..
isang luha ang kumawala nang maalala niya ang gabing iyon.
"malandi ka talaga eh no? hindi pa ba sapat na ikakasal ka na sakin at ngayon sa mga kaibigan ko naman ikaw lumalandi!"
napapikit siya sa naalala. that phrase still continued playing on her mind like a broken tape. mabilis niyang pinahiran ang luha niya at tinatagan ang sarili.
kaya mo 'to pregesis..
lumabas na siya sa kanyang dressing room, suot-suot ang kanyang bridal robe at saka umupo sa harap ng vanity para siya ay ayusan na. may pictorial din kasi bago ang kasal kung saan ifefeature ang mga paghahanda ng bride at ng mga bridesmaids nito. pati na rin sa groom at groomsmen ay may pictorial din sa kabilang masyon.
nagsimulang ayusan si pregesis ng kanyang hair and make-up stylist na galing pa sa germany. pumasok na yung photographers na busing-busy na sa kakakuha ng mga litrato niya, sa paligid, sa gown niyang nakasabit sa isang mannequin, at iba pa.
tumagal ng mahigit-kumulang tatlong oras ang hair and make-up ni pregesis. sinabihan siya ng mga photographers na pumunta sa mga gamit na gagamitin niya sa kasal mamaya para kunan siya ng litrato nito. ngumiti siya at nagpose kasabay ang mga gamit niya. di rin naman ito nagtagal at lumabas na ang mga ito para dumeretso sa bridesmaids upang kunan din sila ng mga litrato.
alas dyes ang takdang oras ng kasal. at sa pagkakataong ito, alas singko y media na ng umaga. rinig ni pregesis ang matinding pagkalam na ang kanyang sikmura. simula pa kasi kahapon, hindi pa siya kumakain at panay inom ng tubig lang siya. kinakabahan kasi siya at natakot din.
bigla siyang nahilo at natumba. buti nalang at dali-daling sinalo ng mga maids si pregesis bago ito humandusay sa sahig.
"tubig!" sigaw ng isa sa nakasalo sa kanya.
agad-agad namang may nag-abot ng tubig at pinainom ito sa madam nila. pinahiran din nila ang namumuong pawis nito saka pinapaypayan para makahinga ng maayos.
"kumain muna kayo ma'am pregesis. kaya po siguro kayo nahihilo dahil sa gutom." saad ng isang maid.
walang ng nagawa si pregesis kundi tumango na lamang. kailangan niya na talagang kumain at baka mahimatay pa siya sa harap ng altar. ayaw niyang mapahiya si black..
"ang mga pagkain! ipasok ang mga pagkain!"
at gaya ng utos ng isang maid na kasulukuyang nagpapaypay kay pregesis, ipinasok ang mga pagkain na nakalagay sa stroller. ipinarada iyon sa harap ni pregesis. tutulungan na sana siya ng mga maids kumain pero sinaway niya ito.
"'di na. okay lang po ako. ako na po. iwan niyo na po ako. gusto ko pong kumain ng mag-isa."
"pero ma'am-"
"wag kang mag-alala. di ako magpapakamatay."
kahit na nag-alala ay wala na silang magagawa kundi sundin ang kahilingan ng kanilang amo. sinenyasan nila yung mga taong hindi taga-pilipinas at hindi nakakaintindi sa lenggwaheng tagalog na lumabas na at iwan si pregesis.
bumuntong-hininga si pregesis bago kinuha ang dinner knife at ang dinner fork sa tabi ng pagkaing nakahain sa harapan.
gusto niyang umiyak at magwala. pero kasal niya ito.
dapat masaya ako diba?
•❅─────✧❅✦❅✧─────❅•
it's finally 9:55 in the morning and everybody's excitedly waiting up, including the news and magazine outlets that will cover the whole livestream of the wedding. all people staying on their houses were now watching their television to witness the marriage ceremony.
si pregesis ay matyagang naghihintay lang sa bridal car nito habang ang iba ay naghihintay lang na tumama ang oras sa alas dyes. napagdesisyunan ng lahat na si rex na ang maghahatid kay pregesis sa altar dahil sa wala na itong magulang na ang mas karapat-dapat na ihatid siya.
pagpatak ng alas dyes, agad nagsimula ang seremonya. the wedding march began to play on the other side of the doors. rex beamed, nodding at pregesis through the window encouragely. he threw open the door for pregesis, and a wave of mosaic lights poured through. the whole cathedral draped in black and red clothes and every kinds of flowers.and everyone's wearing what they were told.
cameras' lightings blinded pregesis. she secretly sighed while plastering a fake smile. as much as she didn't want to, hindi niya kayang ipahiya ang buong satan family lalong-lalo na si black.
there is no point of taking pictures for this wedding. i don't want to see the pictures. i don't want to see black when i entered the hall. i don't want to see how much he didn't love me. i don't want to see how much he despised to marry me...
"it will be okay, pregesis. alam kong kaya mo 'to!" pag-eencourage ni rex noong mapansin niyang biglang lumungkot ang babae.
tumingin sa kanya si pregesis at ngumiti. "salamat.."
tumango si rex at ginantihan ito ng ngiti bago inilahad ang bisig. kinuha naman ito pregesis. rex started to walk her down at the isle towards the altar. hindi mapigilan ng mga bisita na mapasinghap at mamangha sa kagandahan ng magiging asawa ni black. habang ang naglalakad naman ang bride ay nakataas lamang ulo nito at tuwid na nakatingin sa pari. ayaw niyang tignan si black. hindi niya kayang tignan ang mga mata nito na nakapako ang tingin sa kanya na wala man lang niisang emosyon ang makikita dito.
nakaganun lang si pregesis hanggang sa nakaabot na sila sa altar. iniwan na sila nina rex at ang best man na si white. sa puntong iyon, doon na nagsimula ang opening remarks ng pari.
"ladies and gentlemen, friends and family, and to all who were invited, we are gathered in this hollowed hall to witness the wedding ceremony of black and pregesis." everyone applauded.
alam ni pregesis na kailangan niya ng harapin si black maya't maya. at hindi rin nagtagal, nangyari nga ikinakabahala niya nang pinaharap sila ng pari sa isa't-isa.
tinignan ni pregesis si black. she scanned his face for any reaction. his lips were flat. his eyes were hollow and filled with melancholy. there was no warmth in his face besides animosity and sadness.
pregesis' heart ached. she could feel how black disliked this wedding so much. she could feel the mutual feelings towards this wedding. this situation was tearing her apart. pregesis smiled in bitterness.
"do you, black, take pregesis as your lawfully wedded wife? for sickness and in health, for richer or poorer, for as long as you both shall live?" the priest questioned black.
a single tear dropped from black's eyes. "i-i do.." and another one escaped.
binaling naman ang attensyon ng pari kay pregesis at tinanong. "do you, pregesis, take black as your lawfully wedded husband? for sickness and in health, for richer or poorer, for as long as you both shall live?"
pregesis looked deeply onto black's eyes. she could feel it. she could feel the sadness within it. a teardrop also escaped through her eyes. "i-i do.." she answered, shaking then looked down.
"do you have any vows you could tell to each other?" asked the priest.
surprisingly, black nodded. tinignan niya ng malalim ang mga mata ni pregesis. at doon niya na hindi napigilan ang tuloy-tuloy na pag-agos ng luha niya. everyone thought he was crying because of joy and happiness, but they both knew that it was the opposite. "i'm so sorry pregesis for what i have done. i'll try.." his voice were breaking and breathlessly shaking. "i'll try to be a good husband.. but i can't promise anything." he finished.
tumango si pregesis at mahigpit na hinawakan ang kamay niya, sinusubukang pigilan ang sarili na humagulhol sa harapan ng altar, sa maraming tao, at kay black. pero tulad din ng lalake, hindi niya rin napigilan ang sarili na lumuha.
"i'm so sorry too black and you have to marry me.. i'll be a good wife.. i'm so sorry.." sabi niya at tuloy-tuloy na umaagos ang luha niya. "..i'm sorry."
the priest cleared his throat and brought his attention back at the whole crowd. "now that their vows were shared, bring out the wedding rings that are the symbol of the bond, which God has created!"
sa sinabing iyon, lumabas ang isang batang babae, dala-dala ang maliit na kahon na may dalawang singsing na nakapaloob nito. black reached for the ring, then to pregesis' hand.
"with this ring," he said in a broken voice. "i thee wed." and slid the ring on pregesis' ring finger.
pregesis did the same. she reached for the ring and then to black's hand. "with this ring," she paused. "..i-i thee wed." and also slid the ring on black's ring finger.
"now that black and pregesis have desired each other in marriage, and have witnessed this before God and our gathering, affirming their acceptance of the responsibilities of such a union, and have pledged their love and faith to each other, sealing their vows in the giving and receiving of rings, i do proclaim that they are husband and wife in the sight of God and man. let all people here and everywhere recognize and respect this holy union, now and forever. black, you may now kiss the bride," the priest proclaimed.
black pulled out pregesis' veil and kissed her. the crowd rejoiced as the hall and the whole world were filled with cheers. everyone were very happy and joyful..
well maybe except, black and pregesis.