TW: Self Harm
"Okay? So you like her pa lang? Wala 'pang nangyayaring confession kemerut?" excited na tanong ko kay Prim.
"Wala pa," ngumisi siya.
Lumapit siya sa'kin 'saka humarap. "Bigay mo sa akin number niya" he pouted.
"Ayo'ko!" inirapan ko siya.
"Hey! Sami, Selos ka 'no?" lumipat siya sa harap ko ng hindi man lang tumatayo. Napaka Feeling!
"You're so feeling!" inirapan ko siya. Nakakairita! Minsan na cri-creepy-han ako dito kay Prim, eh. I don't even know why. He just hissed and moved back to his place earlier.
Kinuha ko ang phone ko para i-message sa kanya ang phone number ni Hanna. Nang matanggap niya 'yon agad niya akong niyakap at hahalikan sana sa noo pero pinigilan ko siya.
"Hey! Just make sure na hindi aapihin ng fans mo 'yang si Hanna, ha? Kundi lagot ka sa akin!" binatukan ko siya. Tinignan niya lang ako ng masama.
"I'll just go buy empanada." tinuro ko ang isang bentahan ng empanada sa entrance ng hotel. Tumango naman si Prim. Ah, teka. Paalis na sana ako pero naalala ko.
I handed my hand to him, "money." ngumisi ako. "Tss!" he gave me 500 pesos bill. Yaman!
Nang makarating ako sa tindahan agad akong nag order ng special empanada, 'yung may dalawang itlog. Anong iniisip mo, kapatid? Chos!
"Holy Crap!" napakurap ako dahil sa ginawa sa akin ng isang lalaki. I scoffed before facing him.
"What an asshole. Wala 'kang modo! Paano ka nakapasok sa resort na'to?!" tinignan ko siya mula ulo hanggang paa.
I looked at his pants pocket ang moved my jaw aggresively before punching him in the stomach.
Nakita 'kong nagkakagulo na bigla ang mga tao na nasa beach side. Narinig ko din ang nakakarindi nilang tili.
"Ika-" bago pa matapos ng fucker na lalaking 'to, tinuhod ko na siya sa ari niya 'saka itinalikod para kuhanin ang isang pocketknife na nasa bulsa niya.
Pinilit ko siyang i-harap 'saka iwinagayway sa mukha niya 'yon. "H-hindi sa akin 'yan!" pagdedeny niya.
Biglang dumating ang mga security guard kaya umalis na ako sa likod niya.
"Akin na'to. Rehab well." bulong ko sa kanya. Tinaasan ko pa siya ng punyetang middle finger bago lumapit kay Prim na kanina pa nakangiti habang pinapanood ako.
"Bilib ka nanaman sa'kin!" ngumisi ako.
Tumingin siya sa langit at biglang nag-isip.
Tumango lang siya bago ulit tumingin sa akin.
"Not bad for a person who hasn't used her fighting skill for almost 1 year." itinaas niya ang kamay niya para makipag-apir sa akin pero 'di ko 'yon sinalo.
"Six months. binugbog ko si kuya 'nung June." I chuckled before reaching for the empanada I ordered.
"Is this the new project of Claveria? The one you've been telling me?" I asked mom.
"Yes. Well, hindi mo naman kailangang alamin. Si Sydney rin lang ang magmamay-ari ng company natin 'pag wala na kami ng daddy niyo."
I scoffed, "Who?"
"Sydney." sagot agad ni mom.
"Who asked?" inirapan ko sila 'saka tinalikuran para pumasok sa isang kwarto na may white na pintuan. It's obviously mine.
I still hear both mom and dad's nagging voice inside the room. Umupo ako sa gilid ng kama doon.
"Tangina? Wala akong pake sa company niyo! Sino nagtanong? Obvious namang si Sydney 'yan! Mas matalino at mas deserve pa ni kuya 'yang company kaysa diyan sa babaeng 'yan." I murmured before getting my Airpods and played a song.
"Bakit pa kasi ako pinanganak sa pamilyang 'to?" naiyak ako bigla sa sobrang inis.
"Bakit ko ba sila iniiyakan? Hindi nila deserve ang luha ko." pagpapakalma ko sa sarili. I wiped my tears and stood up to reach for my bag and sat in a swivel chair.
I smirked and looked at the blade I am holding. "Should I use you?" I sobbed.
"I am tired!" I whispered to myself. "Should I slit my wrist?" I cried harder.
Itinaas ko ang sleeves ng blazer ko. Hinawakan ko ang mga peklat ko sa pulsuhan ko. "It's been seven years. Kailan ba ako magiging okay? Kailan ko ba 'to malalagpasan?! Pagod na ako!"
FLASHBACK:
7 YEARS AGO
Ngiti lang, Saianna.
Ngumiti ka lang, magiging okay ka na.
Wala lang 'to.
Kaya mo malampasan ito.
Pagsubok lang 'to, si Saianna ka kaya.
; Mga bagay na lagi kong sinasabi sa sarili ko.
"Mom! Can't you see?! I'm hurt! Don't you care about me?!" the first time I shouted at my mom.
The first time I felt stupid. The first time I felt how depression hurts. The first time anxiety attacked me.
And I wasn't even a teen, I'm just 10 years old.
"Ang arte mo, Saianna! Ikaw lang ba ang nahihirapan?! Sige mag pakamatay ka!" she handed me a blade. I looked at the blade and hissed.
"Pakamatay?! Sure." I cut a part near my wrist veins. I wanted to die, but I can't. Gusto ko magpakamatay sa harap nila pero hindi ko kaya. Sinubukan 'kong ituloy 'yon hanggang sa mga ugat ko, pero hindi ko talaga magawa.
"Bakit ba ang hirap?! Gusto ko lang naman mawala! Ayoko na dito!" nanlambot ang mga tuhod ko habang umiiyak ako sa harap nila.
Hindi ko alam 'kung tama 'bang sinabi ko 'yon. Feeling ko ako pa 'yong mali.
I just wanted an easier life. I just wanted to live happily. Why can't they give it to me?! Why can't I give it to myself?!
4 YEARS AGO
"Saianna naman! 'Wag mo ng ituloy, please! Nagmamakaawa ako sa'yo." sigaw sa akin ni Hanna.
"Sandali lang, ha?! Hintayin mo kami, Saianna! Buksan mo 'to! Dali na!" narinig ko ang nanginginig niyang boses.
Tatalon na sana ako pero natigilan ako ng may humawak sa magkabilang kamay ko.
"Prim!" umiiyak ko siyang hinarap 'saka niyakap. "Sorry." I whispered.
"Shush." tinakpan niya ang bibig ko. Ngunit inalis ko lang iyon, "Sorry." paulit ulit 'kong pagpapasensiya sa kanya, sa kanilang lahat.
"Hindi ko na kayang mabuhay ng gan'to, Prim. Pagod na ako." inalis ko ang pagkakayakap ko sa kanya.
"Tama na. 'Wag ka ng umiyak." lumapit sa akin si Hanna 'saka ako pinalo. "Gago naman ne'to! Gusto mo 'bang atakihin ako sa puso?!" niyakap niya ako.
Natigilan nanaman ang balak 'kong tumalon sa rooftop ng school namin. Pero ngayon, gustong gusto ko na talaga ituloy. Pinilit akong pigilan ng konsensiya ko. Bago pa ako makatalon, pinipilit ko ang sarili 'kong tigilan ang konsesiyang nararamdaman ko para sa mga taong nagmamahal sa 'kin. I thought about how they'll feel.
I fucking wanted to disappear from this cruel world. I'm a human too! Hindi ako robot na kahit anong masasakit na salitang sabihin ay wala lang sa akin. Nasasaktan din ako! May damdamin din ako!
"What did I just heard, Saianna?!" my dad shouted at me. Nakita ko 'kung paano kami pinagtinginan ng mga tao sa labas ng office ni dad.
"Muntikan ka na daw tumalon sa rooftop niyo, you bitch!" he grabbed me by my collar.
I rolled my eyes and talked. "I'm depressed! Can't you see?!" I took his hand off my collar.
"You crazy bitch! You're too young to feel that fucking depression or whatever! You are just a trash!"
"Trash? Just kill me, then! Just throw me away!" lumapit ako sa kanya.
He raised his hand and acted like he would slap me. Ipinikit ko ang aking mga mata dahilan para tumulo ang pigil 'kong mga luha. I didn't want to show him my tears. I don't want to be weak in someone's point of view.
Naghintay ako, ngunit walang dumapong kamay sa mukha ko. Nakita ko si kuya Sian na nakatingin sa akin. Inalis niya ang pagkakahawak niya sa kamay ni daddy 'saka ako hinila palabas ng company.
END OF FLASHBACK
"Sami, pinapatawag ka ni-" pumasok si kuya sa kwarto ko. Agad 'kong itinago ang blade na hawak hawak ko.
He moved his jaw aggresively and angrily walked near me. "Ano 'yan?" nilipat niya ang tingin niya sa kamay ko na nasa likuran ko.
"Saianna!" sigaw niya ng 'di ko pa rin ipinapakita sa kanya ang hawak ko.
"Ibibigay mo sa akin 'yan, o ako mismo ang kukuha diyan mula sa kamay mo." tinuro niya ang kamay ko. I sighed before giving him the blade.
"Saianna naman! Sinabi ko naman na sa'yo diba?" he sighed deeply and placed his tounge inside his side cheeks.
"Tawag ka ni Abuela. May ibibigay daw siya sa'yo." lumabas na siya sa kwarto ko dala dala ang blade na hawak ko lang kanina.
_______________________________________
; chapter 8. :))