Elected
Pinagmasdan ko ang kumpol ng mga tao, naririto kami ngayon sa isang open area. Nakatayo sa ilalim ng tirik na sikat ng araw habang pinapakinggan ang inaanunsyo ng namumuno ng bayan na ito.
"Nasisiguro kong tungkol nanaman ito sa magaganap na battle sa katapusan." Sinulyapan ko ang kapatid ko ng ibulong iyon bago muling lumingon sa unahan.
Alam kong tama ang sinabi niya, ngunit hindi naman ako interesado sa tradisyon na iyon.
Isang tradisyon na isinasagawa bago matapos ang taon, t'wing katapusan ng Disyembre. Kung saan ang mga mapipiling katauhan ay paglalabanin, isa laban sa isa. Ang mananalo ay siyang magkakaroon ng pagkakataon at karapatan na makapasok sa Dauntless Academy iyon ay kung gugustuhin ng mananalo. Isang prestihiyosong paaralan na hindi makakayang pasukin ng mahihirap na kagaya ko dahil sa mahal ng tuition at talaga namang hindi mo basta basta maaabot.
Last day of December, every year is the only day where you are allowed to kill someone.
"As what we've been celebrating every year, We are here to elect 10 people from different household. To battle, this coming last day of December."
The election will be a piece of paper that we will all drop on their box and whoever names would be picked up by them will be called. Matapos naming magsulat ng pangalan ng gusto naming i-elect ay agad namin iyong inihulog sa box and after an hour, it was ready to be picked.
Everyone are waiting, some are nervous, excited and some are like me, calm adn uninterested.
I don't need to be pressured. Dahil alam ko namang hindi ako mabubunot. Sino naman ba kasi ang magsusulat ng pangalan ko eh hindi naman ako ganun kakilala sa lugar na ito, maging ang pamilya ko. Isa kami sa pinakamababang pamilya, no one recognizes us.
"Okay here's the first lucky one. Fredrick Reyal." I heard applauses as that Fred, walked upward and face us.
"Second one, Andrea Algort."
Katulad ng nauna ay pinalakpakan ito, habang naglalakad papunta sa unahan.
It goes on until the last name has been announced.
"The last, and the final participant. Amber Easton."
Instead of applauses, I heard sounds of beating, a heart beating louder than whispers.
I don't know if it was mine, or someone else'. Their eyes bores on me, quitely, stiffed and shocked.
Who the hell wrote my name?
I guess we shared the same question. Cause this is also the first time, someone was elected from a low profile family. Karaniwan, ay mga anak ng kilalang pamilya ang sinusulat nila sa papel.
"Amber," I hear Erol's voice, nervous and uncertain. He holds my shoulder, don't know if he will stop me or let me go. Ngunit ng kumilos ako upang maglakad papunta sa siyam na participant ay unti-unting dumulas ang kamay niya mula sa pagkakakapit sa akin.
I can't look these people on their eyes. That's why while walking upward, my eyes remained on the ground. May iilan pa akong naririnig na bulungan na hindi ko nalamang pinansin.
"Our participants will be quarantined starting from now until the last day of December. No one is allowed to visit and talk to them, for they are going to stay inside a room alone. Participants, you may now talk to your family for 5 minutes and after, you need to proceed on our hall for briefing."
Ako ang nahuling umalis sa hanay namin at nilapitan ang pamilya kong bakas ang pag-aalala.
"Anak,"
"I will do it." Pinakatitigan ako ni Mama, she looks scared and worried.
Kita ko ang pagkislap ng mga mata niya dahil sa nagbabadyang luha. Yumakap naman sa akin ang bunso kong kapatid na lalaki, si Pio habang si Papa ay bahagyang hinaplos ang ulo ko.
"Amber, kung hindi mo naman talaga gusto...pwede akong magpresenta na ako ang lalaban."
Tinitigan ko si Erol, he's older than me for about 2 years. Ngunit kahit ganun ay naging pantay ang turingan namin sa isa't isa na para bang magkaedad lang kami.
"I can do it, I promise...I'll do my best to win."
Kahit alam ko sa sarili ko na mahihirapan ako.
"Amber mangako ka anak, hindi ka mapapahamak. Ayokong mapahamak ka." Naiiyak na sabi ni Mama at niyakap ako. I shut my eyes firmly as I hug her too.
Alam ko kung saan siya natatakot. Because that battle isn't just a simple one on one fight. It has no rules to obey, wala silang magiging pakialam kung magpatayan kayong dalawa ng kalaban mo, basta kung sino ang matirang nakatayo sa inyong dalawa ay siyang ituturing na panalo.
Sa sampung tao ay may limang dapat manalo. Ang limang 'yun ay magkakaroon ng karapatang mamili kung gusto nilang pumasok sa Dauntless Academy o hindi.
"I will be okay, I promise...I will win."
Iyon ang huling sinabi ko bago sila binigyan ng yakap at hinalikan ang bunso namin.
We were called for briefing and send on our room. Dalawang nakalab gown ang naghatid sa akin sa magiging kwarto ko sa loob ng ilang araw. Dalawa ring nakalab gown sa iba pang participants.
Alone inside the room with them they injected something on me, that I don't know what for.
It was a neon red liquid, that even in darkness you'll see it.
Matapos nila akong turukan ay nilapag nila ang isang paper bag sa gilid.
"These will be your suit for the battle. We will leave it here with you." tumango ako at pinanood silang lumabas at ilock ang pintuan mula sa labas kaya alam kong kahit gustuhin kong tumakas ay hindi ko magagawa.
The room was dark, it was faded dark blue with only one gloomy light. One plain white single bed, one pillow and blanket. You can consider the room as empty space. Dahil bukod sa kama ay wala ka ng ibang makikita. It was spacious, ngunit wala halos laman.
Hindi ko alam kung makakatagal ako dito for almost 5 days ng walang kasama at nakakausap.
It was told a while ago during the briefing that the purpose of this quarantine is to let us think of whatever we want, pwedeng plans, strategy o kahit mga bagay na magagawang kalmahin ang sarili namin at makondisyon ang katawan namin para sa gaganaping laban.
Funny to think that for me, this quarantine thing might drive our mind crazy.
Habang nakaupo sa sa kamang naroroon ay napako ang tingin ko sa padir na katapat ko at napaisip.
Kaya ko bang manalo sa laban? Wala akong alam sa pakikipagbasag ulo. Ang alam ko lang magbuhat ng timba, ng isang sako ng palay at uling, mangaso at maghakot ng mga tuyong sanga.
Ano bang klaseng katangahan ang napasukan ko? Anong klaseng lakas ng loob ang kailangan ko para manalo?
Unti-unting may gumuhit na tipid na ngiti sa mga labi ko.
All I need for now is thd beginner's luck, wish I could have that.
Kailangan kong manalo sa laban.
Mananalo ako, I will claim it.
At ang desisyon ko, kung papasukin ko ang eskwelahan na iyon o hindi ay nakadepende sa kung ano ang kalalabasan ng pakikipaglaban ko.