Decision
I heard the sounds of clock ticking synchronising the beats of my heart while standing in front of my door, waiting to be called.
The battle is on, lalabas lamang kami sa mga kwarto namin kapag natawag na ang apelyido namin. Ang dalawang tatawagin ay siyang maglalaban.
The are where we will fight isn't on the open area. It was a big empty room. No windows, but full of cameras where they can watch us.
Our family and the rest of the town's people can watch us through monitors provided for them.
"Atienza and Easton." Umangat ang tingin ko kasabay ng mas lalong paglakas ng kalabog ng dibdib ko. I heard the sounds of a timer, deafening my ears as my door started to move, sliding apart.
When I get inside the room, I was surprised to see the girl taller and bigger than me. Fuck! This is unfair. Siya ang pinakamalaki sa aming sampu, dapat lalaki ang ipinalaban sa kaniya at hindi katulad ko. The battle has no rules, whether you fight a girl or a boy isn't going to be questioned. Kaya bakit di lalaki ang ipalaban sa isang 'to?
Her eyes bore into me like underestimating what I can do. She must be right about that. I am nothing compared to her.
"I won't promise you anything, may the strongest girl win."
Aroganteng sabi nito sa akin na hindi ko naman pinansin at nanatiling nakatayo roon at pinagmamasdan ang ginagawa niyang pagkilos.
I am not intimidated, even if I know I am not as strong as she can be. Ang totoo ay pinapakiramdam ko rin ang sarili ko, kaya hindi ako kumikilos.
"Afraid?" Hindi ako ulit nagsalita, hindi na siya nakapagyabang sa akin ng pero naming narinig ang senyas na simulan na namin ang laban. Dahil sa minamaliit niya ako ay siya narin mismo ang naunang sumugod.
Every punches and kicks she made are both heavy and strong. Maririnig mo iyon sa hangin sa tuwing aatake siya sa akin. Maybe the advantage of being small is that, I can move accordingly to what I want. Moving fast to dodge all her attacks. I can hide myself behind her, so easily.
"Coward, why aren't you fighting? You really feared me huh?" she saif mockingly that made my brows shut in annoyance.
Malakas kong sinipa ang binti niya, ngunit mukhang hindi naman siya masyadong nasaktan at mabilis akong sinipa na kinatilapon ko. Hindi pa man ako nakakatayo ay nahablot na niya ang damit ko at mabilis akong ibinangon bago binigyan ng malakas na sapak na kinadapa ko.
The impacts of her smack isn't a joke. Para akong mawawalan ng malay dahil sa pagkahilo, I can even taste blood inside my mouth. Napadaing ako ng hablutin niya ang buhok ko para iangat at malakas na sinipa. Pakiramdam ko'y nabalian ako sa ginawa niyang iyon dahilan para mas mahirapan akong kumilos.
I can't give up, no one will get me out of here. Kailangan may matira sa aming dalawa sa loob ng sampung minuto, the looser may be dead or alive. Kung sino ang maiwang nakatayo ay siya ang panalo.
In my case, I know this arrogant cow won't let me live.
"As what I've thought you're definitely a looser. Nakakatuwang ikaw ang nakalaban ko, hindi ako mahihirapan." I heard her foot steps, kaya ng malapit na siya ay pinilit kong bumangon at tumayo saka siya sinalubong ng mga suntok.
I won't let her kill me, I promised my family I will win this battle.
Naririnig ko sa isip ko ang mga boses nila cheering for me. Waiting for me to win this and I won't let them down.
Isang malakas na sipa ang nakaagpabagsak sa kaniya. I've stretched my body before towering her to give her punches.
Isang igkas niya ay muli akong tumilapon that made her got a chance to gripped on my hair and throw me her heavy punches. My eyes gets blurred, because of blood, as my head started to spin again.
Nageecho ang mga atake niya sa tenga ko, na tila unti-unting nawawala kasabay ng unti-unting pagpikit ng mga mata ko.
"You're not strong enough to win looser."
I feel like falling into deep, dark and nothingness. A painful sound was now deafening me. My heart beats started to becomes uneven my eyes bleeds. It was all red, all I can see is red and dark. My bones started to aches. Parang gumagalaw ang mga ito back on their places.
Sa gitna ng unti-unti kong pagkahulog, bigla akong nagising na tila galing sa isang bangungot. Kasabay ng pagmulat ng mata ko ay ang pagkakita ko sa paparating na isang mabigat na suntok.
Hindi ko maipaliwanag kung ano ang pakiramdam na ito. Naging alerto ang sistema ko, unti-unting luminaw ang aking mga mata at pandinig. Kahit maliliit na ingay ay nagsimula kong marinig.
Agad ko ring nagawang malaman ang bawat galaw niya kahit isang tinginan ko lang, tila naging maliit siya sa paningin ko at pakiramdam ko'y may kung anong unti-unting nagliyab sa kaloob looban ko. Para akong namatay at muling nabuhay sa ibang katauhan. Punong puno ako ng lakas na tila hindi matutumbasan ng kahit na sino. Iyon ang nangingibabaw ngayon sa pakiramdam ko.n
Ang kaniyang paparating na suntok ay bumagal sa paningin ko. Agad ko iyong nasalo gamit lamang ang isang kamay ko na siyang kinagulat niya.
My eyes bore into her, walang kahirap hirap ko siyang nasipa na malakas niyang kinatalsik mula sa akin.
Gulat na gulat siyang napatingin sa akin habang dumadaing. Hindi inaasahan ang impact na magagawa ko sa kaniya.
This feeling is so foreign to me, I feel like this is not me anymore, like I am a new person and not Dawn Amber Easton.
No fears, no feelings, no mercy. Iyon ang nanunot sa sistema ko at siyang mga salitang naiwan sa isip ko.
Naglakad ako palapit sa kaniya, she stood her ground and face me like she wasn't hurt when it was all written on her face.
I can even sense every single bit of her emotions. Fear, confusion and uncertain.
"W-what are you? Who are you?"
"I'm Amber." Pagkasabi ko noon ay malakas ko siyang sinipa at mabilis na kinuha ang kaniyang mga kamay saka iyon pinaikot sa kaniyang likuran at malakas siyang sinipa.
I heard a tiny growls on my chest before I grab her hair and rammed her hard head on the floor.
Kasabay ng pagagos ng dugo niya papunta sa paanan ko ay ang pagtunog ng timer, hudyat na tapos na ang sampung minuto at ako ang panalo.
It doesn't scares me if I killed her. It was a game with no rules, killing is legal. What scares me is that strange feeling.
What happened to me earlier is beyond the word 'ordinary'. Alam kong may hindi tama, may kakaiba sa akin kanina na hindi ko alam kung paano hahanapin ang kasagutan doon.
"Our fifth winner, Dawn Amber Easton!" I was called, the people are cheering but my mind isn't with me right now. Tulala akong lumabas, naririnig ko sila...pero wala sa kanila ang focus ng isip ko.
"Now we will ask you one by one."
They started asking the winners if they will pursue the prize, entering Dauntless academy. I heard then said yes.
Lahat ay natahimik ng dumako sa akin.
"Miss Easton?"
Nung una ay hindi pa ako sumasagot, wala ako sa sarili kaya hindi ko masyadong naintindihan ang tanong.
"H-huh?" Wala sa sariling tanong ko at nabaling ang tingin sa pamilyang kong nakatingin sa akin at naghihintay ng magiging sagot ko.
"Tinatanggap mo ba ang pagkakataon, na makapasok sa Dauntless Academy?"
Everyone are waiting for my answer, even my own family.
Erol's staring at me, looking for an answer. Habang si mama at si papa ay unti-unti ng yumuyuko. Naiwan ang mga mata ng inosenteng si Pio sa akin, na tila hinihintay akong bumaba sa kinaroroonan ko.
"Yes." One word, made my family's eyes shed tears.
I know my decision hurts them...but if I will not find out what's wrong with me...I will just possibly hurt them. Hindi ko na hihintayin pang dumating ang oras na masaktan ko nalang sila bigla.
I need to get away, I need to escape...no one in this place should find out...kung meron nga talagang kakaiba sa akin...hindi na nila kailangan pang malaman.
I can make dauntless academy as an excuse. I will enter, dauntless academy and will find who really or what really I am.