A/N: SPG! MAY TEMANG HINDI ANGKOP SA BATANG MAMBABASA..... KARAHASAN!
PAALAM NA MAHAL
Malungkot akong napadungaw sa salaming bintanang nakaharap sa kalsadang mayor, habang walang-galaw hinga ako dito sa kinakatayuan ko, sinusundan ko lang ang bawat hakbang niya palayo sa akin, palayo na buhay ko ng tuluyan.
Nandito ako ngayon sa loob ng aming silid ngunit parang gusto kong tumalon at habulin ang babaeng sobrang minahal ko at pigilan siyang ayawan ako sa buhay niya.
Pinalis ko ang luhang saganang bumubukal sa aking mga mata, walang buhay na bumubuntong- hininga ng makaailang beses, tila gustong kalmahin ang pusong sobrang nasugatan, napagod at ngayo'y naiwan.
Ang papalayog pigura ng babae iyon ay siya lang namang naging katuwang ko sa buhay mahigit kumulang labing limang taon na ang nakakaraan, naging rason at angkla ko para ipagpatuloy ang paglaban sa buhay.
Ngunit tila ba sinusubok ang aming pagmamahalan, masyado kaming binayo at hinagupit ng malupit na kapalaran.
We lost our daughter in exchange, my baby Liana Matiele. Ang dahilan lang sana kung bakit hanggang ngayon kasama ko pa rin si Merioce, my wife.
Pero pati ang anak ko binawi na sa amin ng Diyos, ang dahilan kong bakit natiis akong pakisamahan ni Merioce at hindi iniwan sa mahabang panahon.
Kaya namang ngayo'y nawala na ang anak namin, nawalan na din siya ng rason para patagalin pa ang pagdurusa niya sa piling ko.
I've just lost my daughter and now, I saw my wife leaving our home too, completely shattering my life, my heart into broken pieces, totally wrecked and taking my sanity away.
Sobrang sakit na ng dibdib ko I can't take the pain anymore, masakit I felt so helpless and slayed.
Wala sa loob kong naglakad palapit sa isang sulok at umusal ng mga kataga ng pagsu- sumamo, pagkabigo.
Crying and feeling so empty.
"L-Lian anak, mommy's l-leaving daddy no-w, baby. She l-left me all a-alone in our h-home, full of d-despair and saddness. I've lost my r-reason to continue living life, both of you hu-k are all g-gone, taken a-away from my c-care. I'm so s-sorry baby, daddy's been a big f-failure. I failed to save you and now I failed to save our marriage too. Your m-mommy i-iniwan n-niya d-din hu-k ako anak."
I cried hard infront of my child's urn, crying all my pain, my yearning and my lost aloud.
Hugging our framed family photo, me, Merioce and Liana, all smilling widely. My tears stungs like hell as well as the numbing feeling in my heart, hurting and breaking apart.
Bakit sa akin pa nangyayari ang kasawiang to?
Mahal ma mahal ko ang mag-ina ko, sobra, sila ang tanging pahinga ko sa sobrang nakakapagod na pakikibaka sa buhay araw-araw. Sila ang dahilan kung bakit gusto kong mabuhay ng matagal, makasama at tumanda habang inaabangan ang paglaki ng anak kong si Liana.
Tumandang kasama sana si Merioce, hanggang sa pumuti na ang aming mga buhok, kumulubot na ang aming balat sa katandaan, hanggang sa oras na pareho na kaming kunin ng maykapal at maiiwan dito si Liana na kasama ang magiging katuwang niya sa buhay at ang mga apo ko.
But all my hopes and dreams been crumpled away from me so suddenly, nawala na lahat, lahat ng pangarap ko para sa aming tatlo, ngayo'y tuluyan ng nawala ang anak ko pati narin ang asawa ko.
Ako nalang ang naiwang mag-isa dito ngayon, nagluluksa, nasasaktan, nananalangin na kung sana'y kaya ko lamang ibalik ang nakaraan, sa panahong pareho ko pa kayong kapiling dalawa, nakakayakap, nakakausap at nag-aabang sa aking paguwi gabi- gabi.
Pero hindi ko na ulit iyon mararanasan, hindi ko na makikita ang paglaki ng anak ko, ang pag-akyat niya sa entablado para makuha ang kanyang medalya ng karangalang makapagtapos ng pag-aaral, ang pagtanda namin ng misis ko ng magkasama.
"Baby, ayaw na ni Dadd-y, suko na ako." I uttered in hopeless plea.
Napaayos ako ng tayo galing sa pagkayupyop ko sa malamig na sahig noong narinig ko ang marahang pagkatok ni Yaya Reliya sa aking pinto.
Dali-dali kong pinaalis ang luha sa mata ko, pilit tinatago ang aking kamiserablehan, ayaw kong masaksihan nila ang kalungkutan ko, ang aking pagtangis sa pagluluksa, pananaghoy sa pagkawala ng dalawang importanteng babae sa buhay ko.
I darted my stare solely in the framed wedding photo of ours, nakatalikod sa pinto, nakapamulsang nakatitig sa larawan, sighing a heavy breaths.
After I fixed my messy state I muttered. "Come in Yaya, Rel!"
Narinig ko ang pagbukas ng pinto at pagpasok ni yaya sa loob, hindi ako gumalaw sa kinakatayuan ko.
Until I heard her spoke. "Senyorito Klaive telepono po, si Senyora Almerra hinahanap po kayo hindi daw matawagan ang cellphone mo."
She informed while giving me the wireless phone.
Wala akong nagawa kundi ang harapin siya, kusang gumuhit ang pilit na ngiti ko sa aking mga labi, hindi ko man gustuhing makita na kinakaawaan ako ni Yaya Reliya ngunit wala akong ligtas, I saw her gaze at me with those sad eyes, full of pity.
"Thank you Yaya Rel, nalow-bat siguro ang phone ko." I explained while I took the phone she handed me.
I chuckled fakely. "Ano ba naman Yaya, huwag mo akong titigan ng ganyan, isa pa rin naman po ang ulo ko." I kidded when she set her stare at me.
She took a deep sigh and patted my shoulder lightly she then whispered. "Nandito lang kami hijo, tatagan mo ang loob mo. Malalampasan mo rin to hijo."
I give her a reassuring smile. "I know Yaya, I know, thank you so much!"
I said while my eyes got misty when I heard yaya, sana nga po.
"Tawagin mo nalang kami pag may kailangan ka, maiwan na muna kita rito at ng maka- pagusap kayo ng Mommy Almerra mo."
I nodded in response as I follow her steps towards the door I brush of my tears and calm myself before I finally answered the phone.
"Hello Mama!" Pinasigla ko ang boses ko sa pandinig niya.
I don't want her to burden my problems, I've listen to my Mom's voice as she speak....
So I answered her queries. "Yes Ma, yeah I'm okay. Still greiving pero.... wha-t?! Of course not, she's here natutulog lang si Merioce, ha? Who's leaving? Uh? My wife? No Ma I assure you she's here, sleeping." I denied flawlessly, surely lying about my current situation to my mom.
Nagkukunwaring maayos ang kalagayan ko dito sa Pilipinas habang nakikipagusap sa pamilya ko sa ibang bansa.
They can't come home here because their state is currently under total lockdown, bawal silang lumabas at magpalabas ng citezens out of their country because of the pandemic kaya hindi nila natunghayan ang apo nila sa kanyang huling hantungan, sa kanyang libingan.
"Opo yes Ma I'm totally fine. Yeah hahaha kayo din magiingat kayo diyan, love you, ingat kayo diyan ba- bye."
The line cutted as I well as my smile faded right after the line died.
I'm sorry mom pero hindi ko gugustuhing kamuhian mo si Merioce. I won't let that happened I'll endure all the pain alone.
This is my miserable life, my ending.
Isang lingo ang matuling lumipas sa buhay ko na para bang isa ko lang panaghinip ang lahat, gusto ko mang matulog ulit ngunit hindi naman ako hinahayaan ng utak kong magpahinga kahit man lang saglit, nakakapagod ng umiyak pero hindi ko mapigilan.
I will always ended up the night sheding copious tears.
Ang maramdamang nagiisa na lang ako dahil ngayo'y isa ko nalang kayong ala-alal, ang laman ng aking isipan, ang mga alaalang binuo nating tatlo sa dating masayang silid na ito, sa dating magulong bahay na to dahil nandito ang anak natin, bubbly and prankster.
I'm restless and tired from crying every night and thinking how cruel life is for me, it ruined us, my whole family.
Kailangan ko pa ng ilang boteng alak para lamang pansamantalang makawala sa sakit dibdib ko, ang lunurin ang sarili ko sa kalungkutang nadarama, ang iyakan ang pagkawala nila sa buhay ko habang minamanhid ko ang aking katawan sa sobrang alcohol.
I stared miserable in the photo in my hand, buong ingat ko itong hinahawakan, dinadalangin na sanay muli kayong ibalik sa piling ko, sa buhay ko.
Ang sakit na kasi ang lungkot ng buhay noong nawala na kayo, nawalan ng kulay at gana ang puso ko.
Puno ng pagmamahal kong tinitigan ang magandang mukha ni Merioce, my lovely wife na may malaking ngiti habang nakayakap sa anak namin na malaki din ang pagkakangisi sa camera at ako naman ay parehong nakaakbay sa kanilang dalawa.
'I love you, Merioce.'
I barely whispered at tila pangasar naman ang aking isipan at nag- uunahan ang mga pangyayari sa aking balintataw, alaala ng ng ating nakaraan.
Making my heart constricted painfully, yearning for you to be back in my arms again like before.
Flashback...
I met her when I am barely fifteen years old, unang kita ko palang sa kanya sa loob ng bahay namin ay tila ba nakuha niya na agad ang atensiyon ko, she's such a lovely beautiful girl, dressed in a casual clothes, tight bun hair and giving me a shy smile when we enter our home.
Doon palang alam kong ang puso ko'y tumitibok na para sa iyo Merioce. Siya lang ang tanging nagiisang babaeng pinaglaanan ko ng aking pagibig.
Mula noong mga bata pa kami alam ko sa sarili ko na nakita ko na ang babaeng magtataglay ng apeylido ko, ang magiging katuwang ko panghabang- buhay.
Merioce Liviel Perdosa, nagiisang anak ni Yaya Whanda, ang aming kasambahay. That's why palagi siyang nasa bahay namin, tumutulong kay Yaya Ada, iskolar ka din nila Mommy kaya naman naging rason yon para sabay tayong pumapasok sa eskwela, naging magkaibigan at isa sa babaeng pinagtuunan ko ng atensiyon at pagmamahal.
I am secretly inlove with you Merioce, love at first sight indeed. Hindi ko naiwala ang paghangang nararamdaman ko sa iyo, lumalim yon ng lumalim hanggang lunod na lunod na ako sa pagibig nilaan ko sayo.
I became the man you wanted to be, I strive hard to be on top of our class, wanting to impress you.
Ginawa ko ang lahat ng bagay na alam kong makakapagpasaya sa iyo, I gave you chocolates and gifts I supported you in your dreams and stayed beside you all the time.
Pero after everything, iba ang lalaking ginusto mo, iba paring lalaki ang minahal mo, hindi pala ako yon.
Dahil para sa iyo kaibigan mo lang ako, a brother.
That was my biggest heartache, seeing how happy you are with him, kung paano mo siya titigan at mahalin.
I've kept my silence about you being in a relationship with him, I endure my jealousy, ang paninibugho kong ako sana ang gagawa ng ginawa niya para sa iyo, I can do much better than him.
Kaya kong ialay ang mundo para lang makuha kita, ang sakit magtiis ng ilang taong nakikita kayong dalawang masaya habang ako nagaabangan lang na sana ako naman, ako din ang mapansin mo, ang mahalin mo.
Hanggang isang araw nagising nalamang akong gusto kitang makuha sa kanya.
And thats what I did, I kneeled and beg infront of my dad, pleading for him to take you back, mali man pero hindi ko kayang mawala ka sa akin.
Ginawa kong dahilang ang pagkakasakit ni Tatay Jaime para maagaw ka sa kanya, I demanded you to marry me, oo sapilitan, I forced her to marry me and she has no other option, her father needs medical attention and needed fat amouth of money and yes, nakuha kita pero hindi pala ang puso mo.
After years of being together, wala pa ring nabago sa pagtingin mo sa akin, still cold, uncaring and lifeless woman infront of me, hindi mo ako natutuhang mahalin, I've try my very best to let you feel my deep love for you pero hindi mo yon naappreciate, you never bother to give me a glance nor talk to me willingly.
You built a wall between us, so high that I can't see nor climb.
Hindi ko alam kong ano ang saloobin mo, you remained quite and obideint. Tila ba pinaparamdam mo talaga sa akin nq kahit ano pang gawin ko, kahit maging mabuting asawa mo pa ako wala paring magbabago so damdamin mo, you still love him, so much na tila bay hindi ko kayang tapatan ang pagmamahal ko sayo sa pagibig mo sa kanya.
I always ended up the day regretting what I did, mali ang timing ko noon, nagtake advantage ako sa sitwasyon, taking it as an oppurtunity to finally own and love you endlessly.
Everything changes when we have Matiel, she made you smile again.
Nakita ko ang babaeng una kong minahal, ang mata mong nakikitaan ng kislap, kung gaano ka kalamig sa akin ay ganoon na lamang ang buhos mo ng pagmamahal at pagaalaga mo sa anak natin. Kaya pinangako ko sa sarili kong aalagaan ko kayong dalawa, mamahalin ng lubos.
You are my strenght and my weakness kayo ang dahilan kong bakit ako masaya sa araw araw, dahil kahit hindi man ako minahal ni Merioce sobrang mahal niya naman ang anak namin.
Wala na akong ibang mahililing pa, basta hindi niya lang ako iwan kaya kong tiisin lahat kahit masakit, go lang.
Hanggang sa isang nakakagimbal na balita ang dumating sa akin, isang balitang magiging dahilan ng pagguho ng mundo ko, ang dahilan kong bakit nawala sa akin ang lahat.
"M-my M-Matiel-l, b-baby w-wake up, D-daddy's h-here. B-baby p-please gumising ka anak, Matiel. H-huwag m-mong iwan sila D-daddy a-anak. We n-need you *huk I l-love y-you. D-don't leave me kailangan ka pa ni Daddy, mamimiss ka ni Lola, tama na gising na anak *huk. Lord I'm begging you, ibalik niyo sa akin ang anak ko, huwag mo siyang ipagkait sa amin, please she's just 11 years old, shes too young. Please ibalik niyo sa akin ang anak ko, *wahahaha. Maaawa kayo, anak please Wake up your making Daddy sad, mommys crying too. P-please w-wake up, p-princess. D-daddy l-loves you so much, b-baby."
I cried a river that day, after I recieved the news that my d-daughter is gone, ang sakit. Ang makita mo ang anak mong wala ng buhay, dapat ako ang makikita niyang mamamatay hindi na siya ang nakikita kong nakahimlay, ito ang kahuli- hulihan kong pinangarap makita, ang walang buhay kong anak habang ako'y nabubuhay pa. Tila ba nawasak na ang itinayo kong haligi para sa aming mag-pamilya, sobrang hina pala ng pundasyon na naitatag ko, hindi ko naprotektahan ang napakahalagang taong para sa akin, sa amin.
My child death was a trigger to Merioce, hindi siya makausap, hindi siya kumakain, nandoon lang siya sa harap ng anak namin, sa harap ng ataul umiiyak, nanaghoy naghihinagpis sa biglaang pagkawala ng prinsesa niya, hindi matanggap ang masaklap na kapalaran para sa aming anak. After your burial wala kaming ibang ginawa kundi ang titigan ang mga larawan mo anak, ang mga laruan mong nagbigay ng malaking ngiti sa labi mo, ang kaingayan mo dito sa loob ng bahay, ang kakulitan mo.
Lahat ng yon napalitang na naman ng isang nakakabinging katahimikan, tila mas bumibigat ang aming makiramdam, ang mata naming hindi maampat ang luhang patuloy na umaagos, ang pagmamakaawang sanay ibalik ka ng poong maykapal.
We always shed tears and pleas of grieving, for my child to be back in my arms, in our care.
Ang laking puwang ang nabawas mo sa puso ko, you almost took my ripping heart to your grave. Ang sakit sakit na, baby I love you so much please, guide us.
I pleaded as I hug my childs urn, hilam ang luha sa mga mata, puno ng kabiguan at nagsusumamong ama. Then after mourning from my child sudden death, si Merioce naman ang sumunod, killing my heart instead. She just stood up infront of me and hand me an envelope, void with any emotion, I unmindingly take them scared and anxious to what it is. As I opened it, my heart was palpitating insanely, fast yet unhappy. And again my world crampled down, annulment paper with her signature.
"Im sorry but I want us to end." She uttered coldlessly then left me right at my spot, unmoving and breathless. Stoned and shocked by her declaration, broken and totally fucked up. So now Im facing my deepest fear now, her leaving me, my Merioce.
"M-maybe this is your karma Klaive, ang mawala ng lahat ng taong nakuha mo dati sa maling paraan, your now suffering for the consequences, for your child death and now for Merioce finally leaving you behind, legally."
I selftalk when I drink my shot of brandy, sipping the cold, bitter taste. "Your pathetic, look how miserable you are now!" I whispered.
This should end dapat kong ayusin ang bagay na nasira ko noon, baka sakaling maitama ko pa lahat. Baka after noon magiging masaya na ako, baka dahil doon matutunan ko ng patawarin ang sarili ko. Sana tama ang magiging desisyon ko. Matiel please guide Daddy Klaive, baby I want your mom to be happy.
After that night, pinilit ko ang sarili kong tumino, calling and organazing things and stuff making sure that it will all be okay. I made myself so busy, na hindi ko na naiisip na kumain o kaya magpahinga. Gusto ko lang na may ginagawa ang utak ko, may makita at may mapagtuunan ako ng pansin. I busied myelf in order for me to temporarily escape pain, their memories.
My burden, pain and loneliness.
Nahahapo akong napaupo sa sofa sa sala namin I just got home its past midnight, I drown myself to alcohol before I decided to go home, as usual the deafening silence welcome my ears, the lifeless house that was before our so called home.
Napapikit nalang ako ng mata, sa pagod, sa pagluluksa. I stared at our wedding photo, it was framed and displayed in our living room, we do have both smile, ang sa akin ay tuwa pero ang kay Merioce ay kalungkutan.
K
ahit pala napakatanyag na litratista hindi kayang madaya ang emosyon sa mata ng isang tao. I took a heavy sigh, full of longing ang despair.
I love you Merioce, always and endlessly. I darted my gaze at our family photo, were me and Merioce and Martiel is in tge middle smiling widely as she lift her hand in glee.
I miss you little princess, I hope your not crying in there? Daddy misses you so much, I miss your naughty pranks, your laughter, your presence, your craziness and you, I really miss you baby. I was talking to her like she's listening to Daddy rants, to daddys pleas. Wanting to feel her inside my arms again to kiss her, to babying her, spoiling her with her addiction ng kpop.
Missing every little silly things that made our life lively and happy. I roam again my sight in our whole rooms, remembering every memory I have with you two, feeling the emptiness as I walk around our house. I stayed in your room, glancing and heaving a painful breath, wanting to see you again. Don't cha worry baby Dad will be.
I left and headed my way to our bedroom, pagbukas ko palang tila natigilan na ako I prohibited myself being in this room again after you left, Merioce. Hindi ko kayang makita na ang silid na dating atin ay ngayoy tila ba inabanduna na ng panahon, ng taong kasa- kasama mong nakahiga noon.
Tila ba robot akong naglakad papasok, mabagal, unsure and scared.
I sat down and feel soft matress, ang comfortably nito dati lalo nat katabi kita, serene and chill. I stride near the table, kung saan nakalagay ang mga photo albums ni Matiel, from baby up unti recent. Natigil lang yon noong nawala ka baby.
Scanning every photo, reliving the feeling it brought us, our laughter, every celebration and parties, our baby's first walk, our wedding anniversary photo kahit ayaw mo nong surpresa ko sa iyo, ang beach get away natin. Our out of town and country, when we visited your granny in france, pati nadin sa pagvisit natin kila lolo Jaime, lahat ng litratong iyon ay puno ng kaligayahan, parehong nangingislap ang inyong mata sa tuwa. A small smile broke in my lips I caress the last photo in here, sa tuktok tayo ng bundok, doing the jumpshot. Hawak namin ng mommy mo ang kamay mo habang ang lapad ng ngisi natin.
I never thought that this will be the last time we will travel together, sana hindi nalang tayo umuwi. Sana hindi ka pa kinuha sa amin para mas marami pa tayong bundok na aakyatin, hindi sana ako magiisa ngayon. I brush off my shed tears, tama na. Isinuko ko na lahat sa diyos, I'm done here crying and pleading for you two to be back.
Pagod na akong umasa na may babalikan pa ako, na may maghihintay pa sa paguwi ko, na may yayakap sa akin pagdating ko, na may kasa-kasama pa akong itaguyod ang buhay ko. I just lost Matiel, Merioce, and my heart. Wala ng natira sa akin pa, I devotedly gave it all to my family, my life. But why would I continue living when I have nothing to live on?! Wala na ang buhay ko, my reasons to pursue my existence if I alreafy stray my vital fragment of my being? Wala na, maybe my denouement is near. Gusto ko maging maayos na ang lahat and with that thought I doze off yo sleep, to a complete darkness.
Next day...
"Sir Klaive, Sir Klaive.... Sir si Senyorito Kaidenn po hinahanap kayo."
K
atok ng katok ang mayordomang si Pransing sa pintuan ng kwarto nila Merioce ngunit walang sumasagot sa loob kaya naman pinihit niya pabukas ang pinto, dahan- dahan....
"Sir papasok po ako ha?!" Sinilip niya ang siwang sa pinto, naninigurong nandoon ang kanyang amo. Humakbang na siya papasok, marahang naglalakad habang nagmamasid sa silid na puro litrato ng maganak.
Sayang, kung hindi sana nawala ang alaga kong si Matiel, hindi magiging ganto kalungkot ang bahay.
Saisip- isip niya'y napailing. Saktong napatigil siya sa harap ng malaking kama. Walang ka lukot-lukot ang kobre kama, mahamis pa ang pagkakatupi ng kumot at maayos na nakasalansan ang mga unan.
Hala siya. P-pero sigurado siyang nandito si Senyorito Klaive, nakita niya ito sa sala kagabi nakatunghay sa larawan nilang mag-asawa, malungkot at balisa. Kinakabahang nailibot niya ang kanyang paningin sa loob ng silid, o diyos ko! Pinagpapawisan siya ng malapot na tila sumasasal na ang kaba sa kanyang dibdib, taranta niyang binuksan ang pinto ng banyo, ngunit wala, sunod niyang pinasok ang adjacent door na para kay Matiel pero wala din, sa opisina ni sir pati sa library na puntahan niya na ngunit wala talaga.
"Aruuuh panginoon, s-saan ba nagpunta si S-senyorito? Senyorito? Sir K-Klaive?!" Naiusal niya nalang sa hangin ng hindi niya talaga makita ang kanyang hinahanap. Sumigaw pa siya para baka sakaling marinig ni Klaive ang kanyang boses.
Wala siya sa sariling napahakbang sa may malaking bintana ng humangin ng malakas, aayusin sana ang kurtinang nabuhol ngunit isang malakas na tili ang namutawi sa kanya.
"JUSMIYO WAAAAHH SENYORITOOO!!! S-SENYORITO K-KLAIVE!! MALOOY KA DOLOR, T-TABANG! T-TABANG!"
Ang nakakagimbal na sigaw ang dahilan kung bakit ang mga tauhan ng kabahayan ng Limbaña ay napatakbo sa itaas ng bahay sa kinakaroonan ng boses na tila nanghihilakbot sa takot.... ni Manang Prasing. Ganoon din ang bisitang sanay dadalaw kay Klaive. Nananangis na umuusal ng pagkasawi.
"S-Senyorito K-Klaive b-bakit?!!"
Panandaliang nabato sa kinakatayuan si Kaidenn bago nanakbo palapit. "Shit! Klaive...?! Help... bring him down! Faster! Call 911, KLAIVE! WAKE UP!"
At ganoon na lamang nagkagulo sa loob ng kaninang tahimik na bahay, aligaga at puro nangangamba sa tagpong nasaksihan.... Klaive's body was hanging in the terrace, cold and breathless.
PERO HULI NA ANG LAHAT!!! Ang insedenteng yaon ay naging sanhi ng tuluyan ng pagkawala ni Klaive, he was found dead in his terrace, hanging and lifeless. No sign of any foul play, ang mga imbestigador na siyang humawak ng kaso ni Klaive ay nagpatunay na isang suicide ang naganap, natagpuan kasi ang suicide note na nakaipit sa album ng maganak, sa larawan ng kanilang buong pamilya. It was clearly stated that he wanted to end his life and was saying goodbye.
Nakuha din ang singsing at ang litratong mahigpit na pagkakahawak habang kimkim niya ang mga iyon sa kanyang palad. It was given to them by the funeral staff, nakaipit daw ang mga iyon sa kamat ni Klaive, mahigpit kaya nagkadalukot na ang papel, tila pa doon naibuhos lahat ng kanyang kahuli-hulihang lakas. Until he was rendered unmoving and dead, wanting to end his misery in a drastic way.
Ganoon na lamang ang pagluluksa ulit ng buong kabahayan ng Limbaña dahil sa dagok na nangyari sa buong maganak, nakakalungkot pero hanggang doon nalanv siguro talaga, nakakaawa kasi kailangan pang mabawasan ulit ng isa miyembro, ang padre de pamilya. Sumuko na't namaalam ng panghabang- buhay.
"K-Klaive pare, I h-hope your doin g-good in there, m-madaya ka dude. You always cheer us up pero ikaw hindi mo kami binigyan ng chance na maahon ka sa kalungkutan mo, hindi mo ako hinayaang payuhan ka kasi akala namin okay ka, you put your mask too good na hindi namin nahalata ang bigat ng pinapasan mong problema, ang sakit na nadiyan sa puso mo, you always have this wide smile and abnoxious laugh when we are together, hindi namin na halata na may dinaramdam ka na pala, you maybe ended your life pero sa puso namin your always be here, our big b-bro, our companion and our a-advicer, salamat sa lahat- lahat Klaive, pahinga ka na pre, masyado ka ng napagod dito. We will always cherish and remember you, my man. Klaive you may now rest in peace, this is our saddest goodbye, till we meet a-again."
Ang iyakan ng mga nakiburol ang maririnig mo noong matapos ng magalay ng huling mensahe si Kaidenn, puno ng pagdadalamhati sa trahedyang kumutil na sa buhay ng kanilang kaibigan, lahat ay nakikiramay sa may bahay niyang si Merioce na muling nagbalik noong malaman niya ang balita, she herself was crying hard, seeing Klaive's body inside a cuffin, tila noong isang buwan lang ang anak niya ang nakahiga doon ay ngayo'y ang asawa niya naman, tila bay inuusig siya ng kanyang konsensiya, ng kanyang puso.
"K-klaive I know your h-here, I-i am s-sorry... Klaive... t-thank y-you s-so m-much I n-never e-expected you will resort to this k-kind....huk* you ending your life... sana hindi m-mo ito ginawa... sana... sana..."
Hindi na natapos ang mga salita ni Merioce dahil sa naninikip na ang kanyang dibdib, sa pagtangis at pagluluksa, dinamayan siya ng kaibigan at kamaganak ni Klaive, minamasdan ang kabaong na unti unti ng binababa at naglalaho kasabay ng pagpatak ng ulan at ang musikang nakikisabay sa kalungkutan ng bawat miyembro ng pamilya...
I'm so sorry, Klaive. Sana hindi to nangyayari ngayon... sana hindi kana nagpakamatay... paalam at salamat sa pagpapalaya... sana masaya kayo diyan ng anak natin, ni Matiel... goodbye Klaive...
Weeks before the incident....
"Oh hijo napatawag ka?"
Agad na sagot ng sa kabilang linya, Klaive took a deep breath and stared at the document infront of him, already signed.
"Attorney pwede ba tayong magkita mamaya? I need to give you something." Gumaralgal pa ang boses ko at napadiin ang hawak sa telepono.
"Oh sige hijo, doon pa din ba?!"
Panandalian pa silang nagkamustahan bago naibaba ang telepono.
Habang si Klaive ay naiwang nakatulala sa papel sa kanyang harapan, masakit man pero eto na ang tama.
It was like my heart was being binded in that piece of paper, ilang taon ko tong pinanghawakan. It was my greatest wealth but right now I need to finally let go of it.
Hanggang dumating na sa tagpuan nila si Atty. Silva, nagulat man ngunit nakakaintinding napatango na lamang ang abogado, nakitaan ng pagkaawa sa kanyang mga mata habang nakikinig sa akin.
"Sigurado na ba ito hijo? Hindi na magbabago ang isipan mo? Pwede pang pagusapan ang...."
"This is final Tito I made up my mind, I let you take care of it I want it as soon as possible please, its an urgent matter. I'm counting on you Tito, lets keep it a secret please?"
Malalim na napabuntung- hininga ang abogado sabay iling. "Kung ganooy ako na ang bahala dito, expect it maybe two week from now top."
"Thanks Tito, I'll surely wait for it." Bahaw akong napangiti sa kanya, sumusungaw ang munting luhang pinipigilan kong tumulo.
"I'll call you then, Klaive. Be strong hijo, you can talk to me if you want."
Napangiti ako noong makita ko ang concern sa akin ni Tito Manuel, wanting to gove some piece of advice but I already decided, my mind and heart both wanted to do this.
"I will Tito, maybe some other time I have something to do right now." Magalang na pagtanggi ko sa kanya.
Napatango at nagpaalaman na sila sa isat isa, matagal na napatitig si Klaive kay Atty, Silva lalo na sa envelope na kanyang bitbit, there's my last ace but now I accepted my defeat, I just lay my last card down, I surrender.
Matiyaga akong naghintay sa araw na iyon, leaving life the usual way when I wasn't with you two, alone and so lonely. Been drinking myself to oblivion until I passed out, maybe to have a little rest from the worlds cruelty. I visited my friends houses and chitchat with them to escape this emptiness in my heart, sila nalang ang kinakausap ko kaysa lunurin ko ang sarili ko sa kalungkutan, wanting to collect more memories with them.
Hanggang nakuha ko na ang dokumentong pinakakahintay ko, scanning it as I puffed mg cigarette up, tasting the minty flavor. Parang kinukulumos ang dibdib ko sa sobrang sakit, my tears started falling tila ba nakikisabay ang ulan sa aking kalungkutan!
Malungkot akong napatingin sa harapan ng bahay na ilang beses ko ng pinuntahan, sinusubaybayan kung lalabas ba ang babaeng minahal ko, dinudungaw ang kanyang kagandahan kahit malayo at patago. There she is, my Merioce... my life... my wife..
A sly smile broke in my lips as I stared at her, she's smiling, ang ngiting matagal niya ng ipinagdamot sa akin but right now I can tell that maybe she's really happy, loved and contended. Sa isang mapait na ngiti nauwi ang kaninang nasisiyahan kong anyo, napalitan na iyon ng karagdagang bigat noong mapansin ko ang dahilan ng kanyang pagngiti, si Lyndon. She's with Lyndon now, her only love. Nasaksihan ko ang kanilang pagyayakapan at sabay ng pumasok sa loob ng kabahayan.
Leaving him again with broken heart, barely breathing, so she's with her only man? Ang lalaking hindi ko kailan man mauungusan sa puso ni Merioce. Ang lalaking kanyang tanging iniibig magpasa hanggang ngayon.
Wala sa sarili kong naiusad ang sasakyan paalis, balisang tinutumbok ang kalsada sa kawalan, walang tamang deriksiyon, iyak lang ng iyak ang kanyang nagawa. Hanggang sa mapagod siya at kusang napatigil sa pagmamaneho, tila iniinganyo ng malakas na buhos ng ulan na damhin niya ang kanyang kasawian, napaluhod siya sa maputik na parke, ang ulay malayang pumapatak sa kanyang katawan, tila bay tinatago ang luhang walang tigil na pumapatak sa kanyang mga mata, binubuhos ang kanyang saloobing pilit na ikinakaila sa ibang tao, nagkukunwaring wala siyang pakialam pero ang totooy wasak na wasak na ang kalooban niya, sirang sira na ang puso at isip niyang magpatuloy sa pagusad sa mundo.
So this is it, what now Klaive? Ano pang silbi mo?! Sino pa ang magmamahal sa iyo? Wheres Merioce huh? Nasa totoong mahal niya, sa lalaking dapat ang pinakasalan niya! It was never you Klaive kahit isang beses hindi ka pipiliin ni Merioce, your nothing but a coward spineless embicile guy she knew! Wala ka! Wala kang puwang sa buhay niya, sa puso. Ikaw ang sumira sa sanay magandang pamilya niya, sanay kung hinayaan mo siya kay Lyndon noon— di sanay matagal na siyang masaya, buo sana ang pamilyang bubuuin nila, hindi sana mawawala ang anak nila, hindi mo sana mararanasan ang kamiserablehang ikaw ang may kasalanan. Wala ka Klaive, your a failure, isa kang walang kwentang asawa, at higit sa lahat wala kang silbing tatay para kay Matiel, she died because of you, they all left you, they are gone forever.... isa kang inutil.. wala kang narating... sino ang magmamahal sa iyo?... sino pa?
Arghhhh.... Ang sakit sakit na.... make this pain fade away please? Im begging you! Tama na, sobrang na akong nasasaktan, sobra na akong wasak para pag magpatuloy pa, pagod na akong makibaka sa ikot ng mundo, ubos na ang rason kong magpatuloy, you've taken them away from me, as well as my heart, my love and my soul.
I'm now tired and so helpless. I scream hard all my please and heartache, my lungs been hurting but my hearts pain was more unbearable to feel.
Sa sobrang hinagpis koy walang humpay ang luha ko sa aking kahungkagan, ang labis na pasakit sa nasaksihan kong tagpo kani- kanilang, ang mukha ng anak kong ilang beses na bumabalik sa aking isipan, ang alaala ko sa kanilang dalawa na mas nakakadagdag ng aking pagiging miserable. Hindi ko inaalintana ang lamig ng ulan o malakas na dapyo ng hangin sa aking katawan mas namamanhid ako sa aking kasawian, sa kalungkutan, sa aking pagiisa. Puno ng pagluluksa habang inuubos ang luhang tila ulan na hindi mapigilan ang pagbuhos. Iniyak ko lahat ng sama ng loob ko habang walang tigil ang buhos ng ulan, nakikisabay sa aking luha ang bawat patak nito, tila gustong mawala ang sakit, pero hindi... hindi na... wala ng makakagamot sa pasakit ko ngayon sa dibdib, hindi na mabubura pa ang iniwang marka nila Merioce at Matiel sa puso ko. They will be forever be tattooed in my heart, kahit masakit hinding- hindi ko sila kakalimutan.. kahit durog na durog na ako hindi ko sila bibitawan.
Maaga akong gumigising kinabukasan, kahit nanakit ang katawan at namamaga ang aking mga mata ay pinilit kong ayusing ang sarili ko, I bath and wore my decent attire, the very expensive one. I look at myself infront of the vanity mirror, checking if I look good, well sort of. I stared at my reflection way too long, a small smile curved on my lips as I took a heavy breath.
This is it, be ready self. Paala ko sa sarili ko habang binabagtas ang kalsada papunta sa kinasunduan naming tagpuan. I parked my car and for the last time, I tidy myself up, took a long deep sighs as I walk near him. I saw how he look so stunned when he finally noticed my presence, I awkwardly nodded at him though. Clearing my clog throat as I was the one who broke the defeaning silence between us.
"I-it's been a-awhile k-kamusta?" I asked him politely, staring at him in a second.
"U-urm, been good." He answered back.
Nanahimik ulit kami at sabay na napahugot ng malalim na hininga, I'm lost of words. This is much more harder than I expected. Wala sa sarili akong napadukot sa bulsa ko ng sigarilyo, I lighted one as I puffed the smoked in the air, wanting to calm myself. Inalok ko ang kaha ng sigarilyo sa kanya but he declined. I put it back inside my sidepocket.
Ilang beses pa akong naghithit-buga bago ko sinimulang magsalita. "T-thanks for coming by the way."
I saw him nod in response that's why I continued. "Maybe your confuse why the hell I want to talk to you but..."
Napatutok ang balintataw ko sa kawalan breathing hard as I felt my heart constricted in so much pain again.
"B-but I just want to give you something, pare." I darted my gaze at him as he stared back at me, totally confused.
A bitter smile crept into my lips, I was gazing at him with envy. "H-here take t-this, I want you two to be h-happy..." Kusang nawala ang aking boses dahil hindi na mapigilan ang paggaralgal ng boses ko, I just handed him the envelope.
Nagtataka man ay tinangap niya pa rin, reading its content. Shocked was understatement as he realize what was that mere paper meant. Gulat siyang napatingin sa akin, I just slowly nodded, napatingala sa kalangitan para mapigilan ang luhang nagbabadya ng tumulo sa mata ko.
"Is this?..."
"Y-yeah, it i-is." I breathlessly uttered hindi ko kayang marinig ang kompermasiyon niya, its breaking my heart, really.
I puffed my cigarette, clenching my jaw to maintain my calm facade. "Please.. t-ake good care of her, I k-know you can.. L- love her, love her until f-forever cause she really loves you t-trully. P-pakiingatan nalang siya p-pare, I t-treasured her all of my l-life kaya sana i-ikaw din, kasi ikaw lang ang k-kailangan n-niya... I'll w-wanted her to be f-fully h-happy, sadly I'm not the man for her..... b-but you a-are."
Masakit man pero yon ang totoo.... he is the man for me, not me. Ako lang ang naging kontra-bida sa pagmamahalan nila. I ruined them, before their relationship, bago pa kasi kami ikasal ni Merioce engage na siya, magpapakasal na nga dapat eh, nakisali lang ako at ginulo ko lahat ng plano, ang buhay nila pati buhay ko, at ngayo'y nadamay pa ang buhay ng anak ko, kung di ko sana pinilit ang gusto ko, hindi sana kami magdurusa ng ganito, my selfishness ruined my life.... not only mine but Merioce, Lyndon and my baby Matiel... dahil sa akin.... this is all my fault!
Tumalikod na ako sa kanya... leaving him right there as I walk slowly near my car... sheding tears that I contrain from falling while talking to him, pero ngayon... heto na naman ayaw na naman akong tigilan... teardrops out of so much pain and exhaustion. Nakakapagod na talaga.
"Klaive... pero bakit?!!" I heard him shouted at me so I answered back.
"Para sumaya na siya, I'll give her what she wants, she waited for it for the longest time.... now Im giving her freedom back.."
"You should gave it to her yoursel—"
Doon na ako na patigil sa paglalakad paalis at nabato lang sa kinakatayuan ko, smiling my sorrowful heart.
"Hindi ko kakayanin yon dude, hindi... ko kayang makita ang masaya niyang mukha habang akoy nagluluksa sa kabiguan.... It will be a suicide seeing her deffinitely rejoicing her freedom from me... mahal na mahal ko si Merioce pero pakiusap mas mahalin mo siya.... alagaan habang wala na ako... love her more than I... I will leave her with you, please take good care of her, L-Lyndon dude...please."
"Why?! So Your leaving??"
I nodded in response. "Yeah...!"
Forever... Tuluyan ko ng nilisan ang lugar na iyon at dinala ang kotse ko sa lugar kong saan ko halos inuubos ang oras ko nitong nagdaang linggo wanting to get close to her again. Doon ko binuhos ang luha kong masagang tumulo, wanting to calm my pained heart, sana may pangpamahid man lang sa merkado na kayang tanggalin ang sakit sa puso ng iaang tao..
"Matiel... daddy gave your Mommy a present, alam kong magugustuhan niya iyon baby, she waited for it... matagal na sana kung hindi ka dumaying sa buhay namin baby, ikaw ang pumigil sa kanya.... but now? Ako naman ang gagawa ng hakbang para mapasaya siya... I let her go na, daddy freed your momma from a loveless marriage, we are separated.... h-hiwalay na k-kami... w-wala na s-siya sa p-pangangalaga ko, w-wala na ang pinaghirapan kong makuha ang pagibig niya, she will never love me baby, and I accept it now, wala na akong laban pa.. I'm defeated and been slayed. K-kaya I gave her her h-happiness, hindi ako, hindi tayo, her t-true happiness is with the man she truelly love, b-baby... s-sorry at hindi si D-daddy iyon, I've been a bad man before that's why these are the consequences of my wrong decisions.... sa h-huli ako parin pala ang ma-mahihirapan... ako parin ang maiiwan... ako parin ang m-masasaktan.. ako p-parin ang m-magiisa... sa d-dulo ako parin ang t-talunan..."
Sa harapan ng museleo ng anak ko, pinagawan ko siya ng libingan, ang sa itaas niyong ay aquarium na may ibat ibang isda, she always liked to pet a fish... kaya naman nilipat ko dito ang urn niya at pinagawan ng museleo. Gusto kong makita at magenjoy siya.... I feed the fishes...
See you the soonest anak, daddy will be there... para may makasama kana... alam kong ayaw na ayaw mong nagiisa, maybe your too scared in there... maybe crying because no one will be there in your side... pero daddy will be always in your side baby.... I promise.... I will always be here...
Hanggang nakauwi na ako sa bahay, dala dala ko parin ang sakit ng kalooban ko, masakit sa pusong makita ang lahat ng alaala na tatlo niyong binuo, ang mga larawan, ang bawat sulok ng bahay, ang tawa niyong tila nakasaved na yata sa tenga ko, ang mga beses na naging masaya tayong tatlo. After I roam my eyes around our room, now empty yet full of your memoirs... this is my last view, I deeply close my eyes as I ready myself, my final destination.
I opened the terrace door, the beautiful city lights welcome my sight, this is your favorite spot, kayo ni Matiel... gustong- gusto niyong palaging nakadungaw dito, breathing the fresh air, the cold night air breeze, counting the indefinite stars above. Pinagsawa ko ang sarili kong masdan ang nasa aking harapan binubusog ang mga mata ko sa mga tanawing aking naabot, hawak hawak ang litratong kanina ko pa bitbit... ang singsing na naging simbolo ng aking pagmamahal para sa iyo... walang hangganan. Walang katapusan... mas minamahal lang kita bawat segundo, minuto, oras, araw, linggo, buwan at taon na lumilipas sa buhay ko. Ni isang sandaliy hindi ko nakalimutang mahalin ka... mahal kayo ng lubos... ng sobra sobra pa sa buhay ko... sobra pa sa buhay... sa buhay ko...
Inangat ko na ang aking katawan, naihanda ko na kagabi pa ang tali na ito, nagawa ko na rin ang sulat na para kay Mom at Merioce, my sweetest goodbye...
"I l-love you both, f-forever and e-endlessly." I barely whispered.
I took my final glance in the photo in my hand, pinagsasawa ang mata kong memoryahin ang mukha niyong dalawa as I wiped off my tears in my eyes, ang kagustuhan kong mawakasan na ang pasakit na ito. I put the tied knot in my neck, I took my very last breath.... This is it.... my tragic ending..
.....Baby daddy is here, hindi kana magiisa, dahil will be there... sasamahan na kita. Mommy has companion in here, kaya ikaw nalang ang sasamahan ko.... ikaw nalang ang aalagaan ko... hindi ka na magiisa Matiel, Daddy will be there...hindi na tayo malulungkot...hmmm
And right after seeing their faces flashed in my head, my Merioce, Matiel, my Mom and Dad... my friends.. their flashback memories hanggang sa unti-unti na akong nanangangapos ng hininga... masakit... sobra... Kusa ng pumikit ang mga mata ko habang walang tigil ang patak ng luha kong tila walang pigil, wala na akong lakas pang lumaban, I just hold the photo in my hand, not wanting to drop it...
M-my s-saddest g-goodbye for now... m-maybe u-until we meet again in the a-afterlife...
..and with that I totally surrender myself in a total blackness.
"Daddy! Daddy Klaive.... daddy...I am h-here...y-your b-baby Matiel... c-come...d-dont c-cry...daddy!"
PALAAM NA AKING MAHAL
By: Faye
Gabi-gabiy hanap ka
Pagising ko'y isa ka nalang ala-ala
Ala-alang ayaw ko nang mabura
Dulot man nitoy kalungkutang nadarama.
Gusto kong ipaglaban ka
Ngunit tugon moy pagluha
Ganon na ba ako kasama?
Nasa piling ko'y para sayo'y isa ng sumpa?
Anong saysay ng buhay ko?
Kung ikay wala na sa piling ko?
Buong puso akong nangako sayo
Na syang kamatayan lang ang sanhi ng ating paglayo.
Pagmamahal ko bay di na sapat?
Na ang pag ibig mo sakiy nagkalamat?
Intensyon ko bay di na tapat?
Na ako sayoy di na karapat dapat?
Araw araw man kitang hintayin
Gabi-gabi man kitang isipin
Ngunit sa umaga, pagkagising
Ang katotohanang wala ka parin saking piling.
Nasan na ang mga pinangako mo
Na hangang sa ngayoy pinanghahawakan ko!
Lahat ng yong nakatatak sa pusot isip ko.
Lalong lalo na ang I DO na binitiwan mo.
Luha may tinatago
Dulot nito'y tuluyang pagkawasak ng puso
Paano ko ba mawawakasan ang paghihirap nato?
Sobrang sakit na kasi ang sa aki'y dulot mo.
Sawa na akong patuloy na naghihintay
Ayaw ko ng sa kasinungalingay mabuhay
Mali mang isipin, ngunit pusoy gusto ng humimlay
Baka sakaling dahil don, akoy iyong madalaw na saking hukay.
ENDS HERE!