SVEN's POV
I am fuming mad right now! Galit na galit akong umalis sa bahay ng mga Madrigal! Galit ako mga Madrigal! Galit ako sa kanilang lahat! 😡
Puta-niawa!!! Mas naiinis at nagagalit ako sa sarili ko! 🤬
I'm so god damn angry, so angry that I want to punch myself dahil kahit anong galit ko sa kanila, I am still afftected by this emotion called pain! 😡
Akala ko after so many years di ko na ito mararamdaman! Akala ko di na ako maaapektuhan dahil ako na mismo ang pumatay ng damdamin ko para sa kanila! Pero bakit ganon? Bakit hanggang akala lang pala ako?!
Di ko maiwasan ang tumingala sa langit na puno ng mga bituin na kaigandang tingnan pero kahit gaano pa ito kaganda di ko ito makita.
Puno ng hinanakit at galit akong nakatingin sa mga ito.
Napapikit na lang ako ng maalala muli ang nangyari kanina.
Nagkapiyansahan na kami dito sa prisinto at nagbayaran na ng medical insurance para sa lalaking waiter at damage of property para sa restaurant na pinanggalingan namin ng wala ng aberya.
Dapat sana bukas o sa makalawa pa ako makakalabas, na ayos lang sa akin dahil ako naman talaga ang nanugod at nanakit ng iba, pero ayaw pumayag ni ate Cassandra.
Ewan ko kung paano nya nagawaan ito ng paraan ika nga nya: magkakamatayan muna bago sya pumayag na patulugin ako dito dahil ikaka-high-blood daw nya... eh, ang patagalin pa kaya ako dito na di pa nakakapasok sa kulungan di nya magawang pagbigyan.
Ako na ang nahiya sa inasta nya dahil halos awayin nya ang mga pulis dito sa prisinto. Di rin ako makagalaw sa kinauupuan ko dahil para syang lenta kung makadikit na di maalis-alis sa akin.
"Why do you look like that? Kanina ka pa ha!" Inis na sabi sa akin ni ate ng makarating kami sa bahay ng mga Madrigal.
"Sino bang hindi after the scene you made sa prisinto?" Sagot ko na medyo may inis ang pagkasabi ko. "Hinayaan mo na lang sila dahil makakalabas din naman ako bu-"
"At ikaw pa ang naiirita, ha?" -ate Cassie
Di pa kami nakakababa lalo na ako di makalabas-labas ng kotse dahil pinapagitnaan ako nina ate at Isabelle sa backseat.
"Aray! Bakit ka naman nambabatok ha Isabelle?" Inis akong napatingin sa kanya habang nakahawak sa ulo kong nabatukan.
"Tama si Cassie Ven..."
Ngayon ko lang napansin gumagaya na sya kay ate na tinatawag ako ng Ven.
Ni sya na ang nagpahintulot na tawagin akong Sven sa ayaw at sa gusto ko ngayon na naman Ven?
"Maka-scene ka jan parang wala kang ginawang scandal kani-kanina lang! Pasalamat ka your sister had done everything to prevent this scandal to spread before others feast on it sa social media."
Napairap ako sa sinabi nya. Anong kunek non sa akin?
"You're a Madrigal Sven-" singit ni ate Cassie pero agad akong umangal bago pa sya matapos magsalita.
"Samañiego not Madrigal!" Sigaw ko sa kanya.
Bastos na kung bastos pero lumabas na ako sa sasakyan sa shotgun seat area at di na sila hinintay pa.
Pagkapasok ko nabungaran ko ang mag-asawang Madrigal, sina papa at mama.
Di ko na sila inabala pang maka-usap at lalagpasan ko sana sila patungo sa aking silid dito sa kanilang bahay ng biglang may isang malutong akong nakasalubong na sampal!
Masakit yon ah! At muntikan na akong mapatumba sa lakas nito.
"Mark!" Sigaw ni mrs. Madrigal, ang aking ina, sa asawa na di makapaniwalang nagawa akong pagbuhatan ng kamay.
"You dare!" Di makapaniwalang galit kong sabi.
"How dare you put a stain in our reputation!" He shouted at me in anger. "How dare you stain our name! Wala akong anak na iskandalusa at basagulira! I can't believe you grew up uncivilized and uneducated woman! Di ka namin pinalaking-"
Humagalpak ako ng tawa sa mga narinig ko. This damn old man of mine is delusional!
"And you find this funny!?"
"Mark tama na just let me do the talking, alright?"
"She needs to-"
"Oh... it's funny alright mr. Madrigal!" Diniinan ko ang pagtawag sa kanya ng mr. Madrigal baka sakali mahalata nya ang kaibahan ng surname namin.
"Sven Alxandria! That's not how you address your own father!" Di makapaniwalang sambit ng aking ina. "You're disrespecting him!"
"Am I?" Nakangiti kong sagot. "If I am I should have punch him for slaping me! Not even lolo did that to me! Ni minsan di nya ako pinag-"
"That was before! Before you live with him but now nakatira ka ngayon sa pudir namin! Baka nakakalimutan mo magulang-"
"By blood! Nothing more nothing less! Isa akong Samañiego at di Madrigal in case you forgot papa!" Galit na galit akong sumagot sa kanila. "So your reputation and name are safe and clean no stain in there! Bago ko makalimutan kailan man di ko naramdamang anak nyo ako kung ituring so don't talk about me being your daughter!"
Slap!
This time nagdilim na ang paningin ko sa galit dahil di ko inaasahang sya pa ang gagawa nito.
Di ako makapaniwalang darating ang panahon na sya na mismo ang sasampal sa akin.
"You don't know what you're talking about Sven! Wala kang alam!" Kita ko ang mga hinanakit at lungkot sa mga mata ng asawa ni Marcos Madrigal na si Sofia.
"And you people have no right to slap me acting as my parents now! Akala nyo ba di ko alam? Lolo planed everything just for me to be here, the accident happened to me is unfortunate but a good excuse para makitira ako dito sa pudir nyo..." walang emosyon kong sabi.
"But don't you think it's already too late to act as a parents now that I have grown up and can already make my own decision?" Natawa ako then mockingly look at my parents. "That's why I find this situation funny seeing the you two acting this way as if you have rights to lecture me. Sa paglaki ko wala kayo sa tabi ko, wala kayo ng kailangan ko kayo and that god damn grandfather of mine who took me away is the one who stayed by my side."
Wala ng preno akong nagdrama sa harap nila. Di ko mapigilan ilabas lahat ng hinanakit ko dahil sa mga sinabi ni papa who prioritize his reputation and name at si mama started to act as my own mother.
Kita ko sa kanyang mga mata ang sakit, lungkot at pag-alala nya para sa akin which should have make me glad pero bakit ganon? Panghihinayang at sakit ang nararamdaman ko? Bakit ngayon pa kong kailan malaki na ako? Mahal ko sila di ko yon ipagkakaila but my love for them leaves me in pain, why?
"I hated him for taking me, blamed him kung bakit napalayo ako sa mga magulang ko, but you know what? I learned to love and respect him as I started grow up dahil sya lang ang nagpalaki at gumabay sa akin when it should be the two of you ang dapat gumawa non." My eyes sting yet no tears would fall but a stabing pain in my heart lamang ang nararamdaman ko.
"Nagsimula akong tanongin ang sarili ko. Maraming tanong ang nagsisilabasan sa mura kong edad gaya ng may nagawa ba akong kasalan kaya ipinamigay na lang ako? Di na ba nila ako mahal kaya di nila ako kinukuha kay lolo? So many questions that don't have answers but my naive self thought that if I'd be a good girl baka sakaling balikan at kunin na nila ako. So I worked and studied hard to gain my parents attention lalo na't may pinanghahawakan akong nag-iwan ng isang pangako."
Napangiti ako but I know my eyes don't show it only coldness is in it, as my own heart that is numb already started to feel again ay nagsisimula na namang tumigas.
But I don't want that, ayaw kong bumalik sa dating ako. I want to live for my own and not for others.
"But the sad thing is walang pangakong di napapako so I'm telling you... if must beg I'll beg... tama na, don't take away what I only have for you... don't take away my respect sa inyo..." napahinga ako ng malalim at tiningnan sila sa kanilang mga mata.
"Dahil kung pati yon aalisin nyo rin..." napangiti ako ng mapait. "Baka ni isang katiting emosyon meron ako sa inyo... pagkasuklam man o galit ay baka ipagkait ko na rin sa inyo, dahil ayaw kong mag-aksaya ng mumunting galit o muhi sa mga estrangherong taong dumaan sa buhay ko."
#######
Napamulat ako ng maramdaman kong may palad na nakadapo sa mukha ko.
"Do I deserve this pain? Ginawa ko naman lahat..."
"Shhh... I don't know what you're going through but I know this much... di mo deserve ang umiyak ng ganito."
"Huh?"
Ngumiti lang sya sa akin at pinunasan ang luha ko na ngayon ko lang naramdaman.
"We've only known each other for a short time but I'll be here for you as your friend Sven."
Sa sinabi nyang yon gumaan ang pakiramdam ko kahit papaano at laking pasalamat ko ito sa kanya dahil kahit nagkataon lang na narito sya she is here para damayan ako even though wala syang alam bakit ako naririto sa labas malapit sa plaza ng dis-oras ng gabi.
"Thank you Noreen..." pabulong kong sabi at napayakap sa kanya. "At aasahan ko yang binitawan mong salita."
NOREEN's POV
We had a family dinner sa labas with some of my cousins on my father's side this evening.
As you all know my father is an American who remarried a Filipino woman kaya inanyayahan kami ni dad na sa labas kumain para magkabonding daw kaming magpipinsan who just arrived here in the Philippines two days ago.
After the dinner we went home on a seperate car sa parents ko.
Me and my two cousins, Diane and Kylie, were having a catching up conversition tungkol sa mga buhay namin this past few months when I suddenly caught a glimps of a familiar figure.
"Manong, pakitabi po malapit sa taong yon." Bigla kong sabi.
"Do you know who that person is?" Kylie asked.
"Hmm... kind of... she's a friend of mine." Sagot ko.
"Kind of? That person is important to you if just want to stop and talk to her a bit." Sabi sa akin ni Diane.
"Yeah... and we know you, you won't just stop by even that person you saw is friend of yours. Must be one hell of-"
"Mga sira! No, really, she's a friend and I owe her big time. I'll tell you about it later."
Ibinaba ko ang bintana ng car namin and called Sven yet she seems to not heard me.
"Sven!" I tried again but nakatingala lang sya sa langit.
"Wait here girls I'll just check up on her." I said to my cousins and went to Sven.
I want to startle her as I think she's into deep thinking habang naka-tingin sa langit.
I looked up too and saw that there are many stars tonight and it is a beautiful sight to see but when I look again kay Sven nagtaka ako.
I got worried sa kanya she is not looking at the stars dahil nakapikit ang mga mata nya na para bang may iniindang sakit na nararamdaman.
I don't know what or who is the cause of that tears of her but I feel her sadness from where I am standing.
The short time we've known each other I only know her sincerity to get to know me and my child.
She only showed worry sa aming mag-ina na dapat ang kapatid nya ang nagwo-worry sa amin. She even asked forgiveness on behalf of her brother and family laya di mapagkakailang mabuti syang tao.
Because of her kindness napalapit ako sa kanya pati na rin ang mga magulang ko kaya di ko mapigilang mag-alala para sa kanya.
Without thinking I touched her face to wipe her tears away.
My sudden action caused her to open her eyes and what I saw there is a deep sorrow na ikinataka ko.
Sa kunting panahon nakilala ko sya she only showed me her smile and worried look na mapang-unawa sa akin.
"Do I deserve this pain? Ginawa ko naman lahat..." she suddenly said full od angst and sorrow.
Sino ang may gawa nito?
"Shhh... I don't know what you're going through but I know this much... di mo deserve ang umiyak ng ganito." Ito lang ang nasabi ko dahil di ko alam kung ano ang sasabihin sa kanya but what I said is true she don't deserve to cry like this.
Napangiti na lang ako sa kanya ng bahagya because the way she looked right now says she herself didn't know she is crying.
"We've only known each other for a short time but I'll be here for you as your friend Sven." Sabi ko ulit for her to know na I'll here for her tulad ng ginagawa nya sa akin which is I am thankful of.
"Thank you Noreen... at aasahan ko yang binitawan mong salita." Sven said to me as she suddenly hugged me and felt her greatfulness towards me na nagpasaya sa akin.
Habang yakap nya ako kita kong may dalawang taong nakamasid sa amin sa may di kalayuan but I couldn't figure out who they were.
I suddenly got worried na baka nakaabang ang mga ito kay Sven and they have an ill intention towards this poor girl.
"So what are you doing out here at this late evening?" Tanong ko sa kanya.
"Nagpapahangin..." tipid nyang sagot sa akin.
"Naku Sven ha... sabihin mo nga nabasted ka ba?" I'm trying lighten the mode at the same time gusto kong malaman why she is crying. "Sa suot mo palang I think you went on a date. So who is the unlucky woman na bumasted sayo?"
Napatawa na lang sya sa tanong ko. "Oo, nabasted ako kaya ako nag-i-emot eh... pero bakit unlucky woman at di unlucky man? At unlucky talaga ha?"
"Don't be offended ha? But no woman who will go on a date with a man dressing up like that."
Napataas ang kilay nya at ngumiti sya sa akin na para bang imagination lang ang lungkot at sakit na nakita ko kani-kanina lamang.
"I can't believe you Renren... are you accusing me for being a tomboy/butch lesbian just because of how I dress? I'm disappointed Renren... at date talaga? Di ba pwedeng I went out with some of my friends?" Natatawa nyang sabi sa akin.
Namula ako sa sinabi nya which is true naman dahil she didn't give off the aura of being a lesbian nor have I seen her leer or check out a beautiful woman, in fact she is a bit indifferent sa paligid nya and has a polite personality for her to leer or check out someone be it a man or a woman.
"Renren?" Pag-iiba ko ng topic.
"Well, you don't want to be called ate tulad kay Isabelle at gusto mong maging casual ang pakikitungo ko sayo so Renren nickname ko sayo." Nakangiti nyang sabi.
"But shouldn't you be relaxing at home ba't nasa labas ka? Di rin makakabuti sa baby mo ang magpuyat ka."
Di ko mapigilang ngumiti dahil as usual she is worried sa kalagayan namin ng anak ko. I was about to say something to her ng marinig ko ang mga pinsan ko.
"Hey, stop flirting already! We're waiting here you know!" Diane shouted at me.
"Sorry about my cousin's attitude." Napapailing kong sabi.
"Nah... ako dapat magsorry eh... di ko alam may kasama ka pala. So gura ka na ng makapagpahinga ka na."
"Butis lang ako wala akong sakit."
"Same pa rin dahil need mo ng magrest."
"Uwi ka na rin delikado dito sa labas mag-isa..." sabi ko ng maalala ang dalawang pigurang nakamasid kaya napatingin ako sa likod ni Sven.
What I saw is the two figure retreating na para bang nalaman nilang nakita ko sila.
"In fact why don't you come with us?" Tanong ko na lang sa kanya.
"Wag na-"
"I insist ng maipakilala kita sa dalawa kong kasama ngayon isa pa mag-aalala lang ako if nakauwi ka na ba o hindi."
"But-"
"No buts you're my friend right? Don't worry my mga damit akong extra for you to change with."
"Huh? Paano-"
"I change my mind then we're going to have a girls sleep over at home!" Sabi ko ulit sa kanya sabay hila sa kanya papunta sa car namin.
"You and Isabelle are kind of have the same personality."
"Hey!"
"Totoo kaya! Basta-basta na lang kayo nagdidisisyon para sa akin ng wala man lang akong masabi tapos di nyo rin ako pinapatapos magsalita minsan."
"Bagal mo kasing mag-disisyon..."