CHAPTER 9
Rianne's Pov
Matamlay akong bumalik sa unit namin ni Caleb. Sarado na ang pinto kaya binuksan ko ito. Patay nanaman ang ilaw sa sala even sa kitchen ay patay na rin ang ilaw. I heave a sigh. Sana naman wala na akong makitang hindi kaaya-aya. Sobrang bigat na ng nararamdaman ko at ayoko ng dagdagan pa yon.
Dahan dahan akong pumasok sa loob ng kuwarto. Nakabukas ang lampshade at mahimbing ng natutulog si Caleb sa kama. Dahan dahan akong lumapit sa kanya at naupo sa tabi niya. He is now sleeping, i can even hear him snoring. I can't help my self but to be bitter. He's really tired, but not to his work but to the activity he did with his girl.
Sobrang sakit na parang binububog ng sobra ang puso ko.
Sobrang sakit....
Dahan dahan kong hinimas ang matipunong muka niya. I remember the days na tumatawa pa siya. Pero mag mula ng maikasal kaming dalawa hindi ko na siya nakita pang tumawa o kahit ngumiti manlang.
~Now Playing 'Dahan' by: December Avenue~
Di na muling luluha
Di na pipilitin pang
Ikaw ay aking ibigin
Hanggang sa walang hanggan
Di na makikinig
Ang isip ko'y lito
Malaman mo sanang
Ikaw ang iniibig ko
I run my fingers to his face. From his thick eyebrows down to his nose, to his eyes and down to his pinkish thin lips. Trying to memorize every inch of his face. I think this might be the last time that i'm going to see him close and touched him.
Tears started to fall. Mabilis ko ring pinunasan ang muka ni Caleb ng matuluan siya ng mga luha ko.
Sabi ko hindi na ako iiyak eh. Tsk. I wipe my tears pero hindi parin ito matigil sa pag luha kaya hinayaan ko nalang.
At kung hindi man para sa akin
Ang inalay mong pag-ibig
Ay di na rin aasa pa
Na muling mahahagkan
"I never thought na susuko agad ako. Akala ko makakaya ko, akala ko mamahalin mo rin ako. But i was wrong." Muli nanamang tumulo ang mga luha ko but this time i can't control myself para hindi mapa hikbi.
Dahan dahan mong bitawan
Puso kong di makalaban
Dahil minsan mong iniwan
Labis na nahihirapan
Di na papayag na
Ako'y iyong saktan
Na muli at malimutan
Ang ating nakaraan
Di mo ba naririnig
Pintig ng aking dibdib
Lumalayo na sa'yo
Ang damdamin ko
"Ang gusto ko lang naman ay mahalin mo rin ako. Pero bakit parang ang hirap hirap para sayong mahalin ako? I create this idea that you secretly want me. And i often forget It's just something I've made up. But you dont want me, And i hate to say that you are not mine." I whispered and i'm sure hindi naman niya narinig lahat ng sinabi ko. Masyado na akong nag pakatanga sa lahat ng pagpapahirap niya sakin. Ngayon lang din ako nauntog sa katotohanang Caleb will never love me. I wiped my tears at tumayo na. Lumapit ako sa cabinet namin at kinuha ang picture frame kung saan nakalagay ang picture namin ni Caleb noong kasal.
I am the only one who's happy in this picture. Poker face ang muka ni Caleb dito at makikita mo sa mga mata niya ang boredom. I smiled bitterly. Tonight, i made my decision.
Kinuha ko ang bag ko at kinuha sa loob ang ballpen ko at ang annulment paper na binigay sakin kanina Jane. Ang bigat ng pakiramdam ko. May pumipigil saakin pero mas nananaig ang kagustuhan kong itigil na ang sakit na nararamdaman ko. I want to find my self. Pakiramdam ko kasi nawala yung totoong Rianne. Nakalimutan kong ngumiti, tumawa and i want to forget everything, every pain na naranasan ko.
At kung hindi man para sa akin
Ang inalay mong pag-ibig
Ay di na rin aasa pa
Na muling mahahagkan
Nanginginig kong pinirmahan ang annulment paper at hindi ko napigilan ang mga luhang dumaloy sa mga mata ko. After i signed the paper, i put it back to the envelope at inilagay sa bed side table namin. Maagap kong kinuha ang maleta ko at dinala sa walk in closet namin. I have to make sure na hindi magigising si Caleb.
Mabilis akong natapos sa pag lagay ng mga damit ko sa maleta at lumabas na. Kinuha ko ang bag ko at muling kong tinitigan ang natutulog na si Caleb.
Dahan dahan mong bitawan
Puso kong di makalaban
Dahil minsan mong iniwan
Labis na nahihirapan
Muli akong lumapit sa kanya at hinimas ang muka niya for the last time.
"I love you Caleb, so much. But i will now let you go. You are free now. Sana maging masaya kana ngayong papakawalan na kita. Mahal na mahal kita pero pagod na akong masaktan pa. The pain is enough. Minahal kita pero kahit kaylan hindi mo iyon sinuklian tama na, pagod na ako."
Dahan dahan mong bitawan
Puso kong di makalaban
Dahil minsan mong iniwan
Labis na nahihirapan~
Tumalikod na ako at mabilis na nilisan ang lugar. I want to end this. This unrequited love must end. Ayoko na sobrang pagpapasakit ang naranasan ko sa kanya at kahit kailan hindi ko naranasang mahalin niya ako.
I was about to open the door ng may humawak sa wrist ko. My eyes widened ng makita si Caleb.
"C-caleb." I was stiffened when i saw him. Para akong nanigas sa kinatatayuan ko.
"W-where are you going?" His eyes become soft at parang batang maiiyak. and that makes my decision unclear. Bigla akong nalito sa disisyong ginawa ko.
"Don't worry Caleb, after this magiging malaya kana. I won't bother you anymore because this time, i will now set you free." I said and faked a smile on him.
"N-no, i'm sorry. Please don't leave me." I was taken aback. I'm sure i heard it right.
"Bakit Caleb? Natatakot kabang maiwan? Ito na nga oh, pakakawalan na kita. You can do now whatever you want; o kaya pwede mo ng balikan ang babaeng pinakamamahal mo at ituloy ang naudlot niyong pagmamahalan." I bit my lower lip para mapigilan ang luhang kanina pang gustong tumulo.
"I-i'm sorry, hindi na uli kita sasaktan. Sorry. I will do my best para mapatawad mo ko just please wag mo akong iwan. I can't loose you!" My cold Heart is slowly fading dahil kay Caleb. I can see the sincerity in his eyes. But my decision still won't change. Buo na ang desisyon kong lumayo kay Caleb. Gusto kong hanapin ang sarili ko. I want to ease the pain i have.
"Sana sa una palang sinubukan mo na Caleb. Kung kelan naubos na ako at napagod na, saka mo lang ako nakita. Saka mo lang narealize ang pag-mamahal na ibinigay ko sayo; I've had enough Caleb, Pagod na ako." Hindi ko na napigilang tumulo ang mga luha ko.
Tumalikod na ako at nagsimulang mag lakad. Ayoko ng tignan pang muli si Caleb dahil baka hindi ko matuloy ang binabalak kong pag layo sa kanya.