"...ข้ายังมีเรื่องสำคัญกว่านั้นที่ต้องบอก!"
เมื่อพูดถึงตรงนี้ แววตาของผู้อาวุโสใหญ่ก็เปล่งประกายวูบหนึ่ง แต่ไม่นานก็หรี่ลง สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปมาอย่างไม่แน่นอน
ชั่วขณะสั้นๆ
ผู้อาวุโสใหญ่จมอยู่ในภวังค์แห่งความทรงจำ บนใบหน้าปรากฏอารมณ์หลากหลายปะปนกัน ทั้งความเหงา การเยาะหยันตัวเอง และความเสียใจ
ตั้งแต่เจ้าเฟิงได้เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสใหญ่ นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นอาจารย์แสดงอารมณ์ที่ซับซ้อนเช่นนี้
"พูดแล้วก็น่าละอายใจ ภารกิจต่อไปนี้เกี่ยวข้องกับเรื่องส่วนตัวของอาจารย์..."
ผู้อาวุโสใหญ่ระงับอารมณ์ แล้วหยิบหวีหยกครึ่งอันออกมาอย่างจริงจัง ส่งให้เจ้าเฟิง
เจ้าเฟิงรับหวีหยกครึ่งอันมา สัมผัสเบาๆ พบว่าเป็นของวิเศษหายาก มีคุณสมบัติพิเศษบางอย่าง คุณภาพเทียบเท่าเซินปิงระดับกลางของระดับธรรมดา
เซินปิงระดับกลางของระดับธรรมดา สำหรับผู้อาวุโสที่มีอำนาจสูงสุดในสำนัก ไม่ถือว่าเป็นของมีค่ามากนัก
แต่ตอนที่ผู้อาวุโสใหญ่ส่งของชิ้นนี้ให้ เขาระมัดระวังมาก นิ้วมือสั่นเล็กน้อย
แต่ยังไม่หมดแค่นี้
จากนั้นผู้อาวุโสใหญ่ก็หยิบกระดาษและพู่กันออกมา เขียนจดหมายฉบับหนึ่งอย่างรวดเร็ว แล้วมอบให้เจ้าเฟิง
