เจ้าเฟิงไม่ลังเลอีกต่อไป เท้าของเขาเปล่งประกายสีฟ้าเรืองรอง ร่างกายลอยขึ้นสู่อากาศท่ามกลางสายลมอันบ้าคลั่ง
ขณะลอยอยู่กลางอากาศ จากหลุมฝังศพเบื้องล่าง แผ่ซ่านพลังกดดันที่มองไม่เห็น ความรู้สึกเย็นเยียบแผ่ซ่านจากฝ่าเท้าไปทั่วร่าง
ทันใดนั้น
ความรู้สึกอันตรายอันหนาวเหน็บ พุ่งเข้ามาจากมิติที่มองไม่เห็นและจับต้องไม่ได้ ราวกับจะแทรกซึมเข้าสู่วิญญาณของเจ้าเฟิง
ความรู้สึกขนพองสยองเกล้านั้น เคยปรากฏครั้งหนึ่งตอนที่เพิ่งย่างเท้าเข้าสู่ดินแดนฝังกระดูก แต่ครั้งนี้รุนแรงกว่าสิบเท่า
ตึกตัก! ตึกตัก!
ในส่วนลึกของดวงตาซ้ายของเจ้าเฟิง เฉินหยวนสีฟ้าในห้วงอวกาศสีดำ หมุนด้วยความเร็วสูง
ดวงตาสีฟ้าปล่อยรังสีโบราณที่แม้แต่เทพปีศาจยังต้องหลีกหนี
ความรู้สึกอันตรายที่หนาวเหน็บนั้นจึงถูกขับไล่ไป
เจ้าเฟิงรู้สึกหนาวสะท้าน ความรู้สึกอันตรายอันประหลาดที่มองไม่เห็นนี้ รุนแรงกว่าตอนเผชิญหน้ากับโครงกระดูกลึกลับที่หยุนหลินกู่ชาถึงหลายเท่า
เขาตระหนักขึ้นมาทันทีว่า พื้นที่ที่เขาย่างก้าวเข้ามานั้น อาจเป็นสถานที่ต้องห้าม
เวลาเพียงไม่กี่ลมหายใจ แต่รู้สึกราวกับผ่านไปหนึ่งศตวรรษ
