"คนพวกนี้ ไม่มีความสามารถหรือไม่ก็โง่เขลา เพื่อประโยชน์ของการทดสอบโดยรวม ข้าน้อยจึงตัดสินใจขับพวกเขาออกไปเอง ข้าน้อยยินดีรับผิดในข้อหา 'หยิ่งยโส' นี้!"
ในชั่วพริบตา
ภายในหอประชุมเงียบกริบ แม้แต่เข็มตกยังได้ยินชัดเจน
ทุกคนในที่นั้นต่างตกตะลึง โดยเฉพาะบรรดาผู้เฒ่าที่มีสีหน้าพิลึกพิลั่น ต่างอ้าปากค้าง
นำโดยผู้อาวุโสผู้รักษากฎ รวมถึง "ผู้เสียหาย" อย่างชวนเฉิน, กงหยวนฮ่าว, เป่ยโม่ และหลู่หู ทั้งสี่คนต่างมีสีหน้าเขียวคล้ำ สั่นด้วยความโกรธ
นี่ไม่ใช่การสารภาพผิด แต่เป็นการดูถูกคนอย่างชัดเจน
คำพูดของเจ้าเฟิงนั้นกระแทกใจคนอย่างไม่ปิดบัง ทิ่มแทงจุดอ่อนในใจพวกเขา
ถ้าไม่ใช่เพราะไร้ความสามารถ จะถูกจิ้งจอกมายาควบคุมจิตใจได้อย่างไร?
ถ้าไม่ใช่เพราะโง่เขลา จะเชื่อคำพูดของแมวตัวหนึ่งได้อย่างไร?
นี่คือความอับอายในใจพวกเขาอยู่แล้ว
เจ้าเฟิงไม่คิดจะอธิบายใดๆ แต่กลับตบหน้าพวกเขาต่อหน้าธารกำนัล
แม้ชวนเฉินและคนอื่นๆ จะชนะ พวกเขาก็คงถูกติดป้าย "ไร้ความสามารถ", "ถ่วงความก้าวหน้า", "โง่เขลา" ไปแล้ว
คนแรกที่ตั้งสติได้คือผู้อาวุโสผู้รักษากฎ
