หน้าที่ของศิษย์ใหม่ได้ถูกจัดสรรลงไปเกือบหมดแล้ว บางคนดีใจ บางคนเสียใจ
คนที่ได้งานดีๆ มีแค่ไม่กี่คนเท่านั้น
แต่ทุกคนก็ไม่มีทางเลือก ในฐานะศิษย์ภายนอก และยังเป็นคนใหม่ พวกเขาถือเป็นกลุ่มคนชายขอบที่สุดในสำนัก
ในบรรดาพวกเขา หยาง ชิงซาน และ หนานกงฟาน โชคร้ายที่สุด ได้งานที่สกปรกและเหนื่อยที่สุด ปริมาณงานก็มากมายมหาศาล ในสภาพแบบนี้ พวกเขาแทบจะไม่มีเวลาเหลือสำหรับการฝึกฝน
หลังจากประกาศภารกิจเสร็จ รองผู้จัดการคนนั้นก็เก็บสมุดในมือ และเตรียมจะจากไป
หา?
เจ้าเฟิงตกตะลึง ยืนนิ่งอยู่กับที่ด้วยความงุนงง
ทุกคนล้วนมีภารกิจ ทำไมเขาถึงไม่มีล่ะ?
ไม่ว่าจะเป็น หยุนเสียงเมิง เซียวยุน หรือ หยาง ชิงซาน หนานกงฟาน ดีหรือไม่ดี พวกเขาล้วนได้รับมอบหมายภารกิจ
แต่รองผู้จัดการคนนั้น ตั้งแต่ต้นจนจบ ไม่เคยพูดถึงเจ้าเฟิงเลย
"รอก่อน! ท่านผู้จัดการ!"
เจ้าเฟิงตะโกนเรียกรองผู้จัดการหวังไว้
"มีอะไรหรือ? ข้าแค่รับผิดชอบประกาศหน้าที่เท่านั้น ส่วนงานจริงๆ มีคนอื่นดูแล"
รองผู้จัดการหวังแสดงสีหน้าไม่พอใจเล็กน้อย สายตาเย็นชามองกวาดไปที่เจ้าเฟิง
สายลมยามเช้ารอบข้างพลันเงียบสงัด
