"ช่างมันเถอะ ใครใช้ให้เธอกัดฉันล่ะ" หลี่อี้เฟยหายตัวไปจากสายตาของซวีหยิ่งหยิ่งทันที
"เฮ้ย หลี่อี้เฟย อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวที่นี่สิ!"
"ไอ้บ้า! ถ้าแน่จริงก็อย่ากลับมา ถ้าแกกล้ากลับมา ดูดีว่าฉันจะจัดการยังไง!"
ซวีหยิ่งหยิ่งตะโกนไปหลายครั้ง แต่ก็ไม่เห็นเงาของหลี่อี้เฟย ทั้งโกรธทั้งหงุดหงิด ไม่รู้ว่าหลี่อี้เฟยวิ่งไปไหน อาจจะไม่ได้ยินที่เธอพูดแล้วด้วยซ้ำ ได้แต่ดึงกล่องยามาอย่างแค้นๆ เตรียมจะรักษาเท้าตัวเอง
"เอ๊ะ ทำให้ฉันเรียบร้อยแล้วนี่นา" ซวีหยิ่งหยิ่งยกเท้าขวาที่บาดเจ็บขึ้นวางบนหัวเข่าซ้าย เพิ่งเห็นว่าใต้เท้าได้รับการรักษาแล้ว ไม่ได้พันอะไร แค่ทาทิงเจอร์ไอโอดีนที่แผล แต่เธอก็รู้ว่าบาดแผลของตัวเองไม่ได้หนักอะไร แค่โดนของแหลมทิ่มแล้วถูกขีดนิดหน่อยเท่านั้น แค่นี้ก็พอแล้ว
"ไอ้บ้านี่ รักษาให้เสร็จแล้วก็ทิ้งฉันไว้ที่นี่ ช่างไม่รับผิดชอบเอาซะเลย ใครก็ตามที่แต่งงานกับนาย คงซวยแปดชาติเลยล่ะ" ซวีหยิ่งหยิ่งพึมพำ พอเงยหน้าขึ้นก็เห็นหลี่อี้เฟยยืนอยู่ตรงหน้าทันที ตกใจจนต้องกุมอก พูดอย่างหงุดหงิด "นายรู้มั้ยว่าการทำให้คนตกใจอาจทำให้คนตายได้นะ รบกวนคราวหน้าที่จะปรากฏตัวช่วยทำเสียงหน่อยได้มั้ย?"
