หลินชิงวิ่งไปที่ห้องสอบสวน เธอได้ยินเสียงร้องโหยหวนแว่วๆ ห้องสอบสวนนี้มีระบบกันเสียงที่ดีมาก ถ้าไม่ได้ร้องดังมากๆ ก็จะไม่มีทางได้ยินเสียงจากด้านนอก การที่ได้ยินเสียงจากด้านนอกแสดงว่าคนข้างในถูกทำร้ายอย่างโหดร้ายแค่ไหน
หลินชิงจำได้ว่าเสียงร้องนั้นเป็นของหลี่อี้เฟย หัวใจของเธอเจ็บปวดราวกับมีเลือดหยด ดวงตาแดงก่ำ เธอตามเสียงไปจนพบห้องสอบสวนที่กักตัวหลี่อี้เฟยอยู่ แล้วพุ่งเข้าไปพร้อมตะโกนว่า "หยุด!"
เมื่อได้ยินเสียงตะโกน เจาเถารีบหยุดมือ เพราะการทำร้ายคนในที่นี้ไม่ใช่เรื่องปกติ แต่พอเห็นว่าคนที่เข้ามาเป็นตำรวจหญิงสาว เจาเถาก็ทำหน้าบึ้งถามว่า "เธอเป็นใคร?"
หลินชิงไม่สนใจเจาเถาเลย เธอรีบวิ่งไปหาหลี่อี้เฟยและตรวจดูสภาพของเขา พบว่าเขาดูไม่ได้เป็นอะไรมาก เธอรู้สึกสงสัยจึงถามอย่างร้อนรน "เป็นยังไงบ้าง?"
หลี่อี้เฟยยิ้มเจ็บปวดพลางพูดว่า "ถ้าเธอมาช้ากว่านี้ พวกเขาคงตีฉันตายแล้ว ไม้ท่อนใหญ่ขนาดนั้น ตีฉันไปตั้งหลายสิบที" แล้วเขาก็ครางด้วยความเจ็บปวด
