ตำรวจทั้งหมดต่างทำหน้าบึ้งตึง หนึ่งในนั้นตะโกนเสียงดัง "พวกคุณกำลังขัดขวางการปฏิบัติหน้าที่ของเรา ถ้าไม่สลายฝูงชน ผมจะจับพวกคุณไปด้วย"
หลี่อี้เฟยไม่อยากให้คนอื่นต้องพลอยเดือดร้อน รีบพูดว่า "เพื่อนๆ ทุกคน ไม่ต้องห้ามพวกเขาหรอก ผมไม่ได้ทำผิดอะไร ไปกับพวกเขาสักครู่ อธิบายให้เข้าใจแล้วก็จะกลับมา"
ทุกคนเงียบลงทันที ส่วนมี่เสวี่ยอ๋อพูดด้วยความเป็นห่วงว่า "พี่หลี่ จะไม่เป็นไรจริงๆ หรือคะ?"
"แน่นอนว่าไม่เป็นไร รอผมกลับมา คุณเลี้ยงข้าวผมนะ"
น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของมี่เสวี่ยอ๋อทันที เธอพยักหน้าหนักๆ พูดว่า "พี่หลี่ ไม่ว่าคุณจะออกมาเมื่อไหร่ หนูจะต้องเลี้ยงข้าวคุณ คุณอยากให้หนูทำอะไรก็ได้"
หลี่อี้เฟยเหงื่อตก คำพูดของมี่เสวี่ยอ๋อฟังดูเหมือนว่าเขาจะไม่ได้ออกมาแน่ๆ แต่เขาก็ไม่ได้ถือสา โบกมือแล้วยิ้มเดินออกไปพร้อมตำรวจ
พวกตำรวจต่างแอบหัวเราะเยาะหลี่อี้เฟยในใจ ไปขัดใจซงจื่อเชียวเข้า ยังจะคิดว่าจะออกมาเร็วๆ ช่างฝันไปเถอะ แต่การที่หลี่อี้เฟยเป็นแบบนี้ก็ช่วยให้พวกเขาไม่ต้องลำบาก พวกเขาจึงไม่พูดอะไร
"พี่หลี่!" มี่เสวี่ยอ๋อตะโกนเสียงดังขึ้นมาทันที หลี่อี้เฟยชะงักฝีเท้า หันกลับไปมองมี่เสวี่ยอ๋อ
