เฉียนหลี่เปินขมวดคิ้วทันที เขาให้เกียรติหลินชิงมากพอแล้ว ไม่ได้ไล่เอาเรื่องที่หลินชิงทำร้ายเจาเถา แต่หลินชิงกลับไม่รู้จักดีชั่ว เขาสีหน้าบึ้งตึงทันที พูดว่า "หลินชิง ทำอะไรต้องรู้จักเข้าออก นี่คือสถานีตำรวจชิงผิงของเรา ไม่ใช่ที่ที่หัวหน้าสถานีตำรวจอย่างเธอจะมาชี้นำการทำงานที่นี่"
หลินชิงรู้ว่าเฉียนหลี่เปินโกรธแล้ว เธอจึงสงบสติอารมณ์ลงเล็กน้อย พูดว่า "รองผู้อำนวยการเชียน ฉันไม่มีสิทธิ์มาชี้นำการทำงานที่นี่ แต่ในฐานะตำรวจคนหนึ่ง ฉันเห็นเพื่อนร่วมงานใช้วิธีทรมานในการสอบสวน นี่คือการรู้กฎหมายแต่ละเมิดกฎหมาย เพื่อชื่อเสียงของวงการตำรวจ เพื่อภาพลักษณ์ของตำรวจในสายตาประชาชน ฉันถึงต้องอยู่ที่นี่"
เฉียนหลี่เปินพูดเสียงเข้ม "เรื่องนี้ผู้บังคับบัญชาของสถานีจะจัดการเอง"
หลินชิงยังไม่อยากจากไป แต่ที่หน้าประตูมีเสียงอึกทึกขึ้นมา ตามด้วยคนสองคนเดินเข้ามา คนหนึ่งอายุไม่ถึงสามสิบ ท่าทางภาคภูมิใจ อีกคนเป็นชายวัยห้าสิบกว่า ชายคนนั้นหลินชิงเคยเห็น คือผู้อำนวยการสถานีซุนเจิ้งจวิน
