ระหว่างมื้อเย็น หลี่อี้เฟยคิดว่าวันนี้คงจะเป็นเหมือนครั้งที่แล้ว ที่สองพี่น้องแอบยั่วเย้าเขาใต้โต๊ะ แต่วันนี้พวกเธอกลับเรียบร้อยมาก ไม่ได้ทำอะไรกับเขาเลย ทำให้เขารู้สึกโล่งอก
แต่หลี่อี้เฟยกลับรู้สึกผิดหวังอยู่ลึกๆ ราวกับว่าในใจยังแอบหวังให้สองพี่น้องมายั่วเย้าเขาอยู่
เรื่องนี้ทำให้หลี่อี้เฟยต้องเยาะหยันตัวเอง ช่างไร้ยางอายจริงๆ ทั้งที่พยายามหลีกเลี่ยงความรู้สึกของสองพี่น้อง แต่กลับคิดเรื่องพวกนี้
หลังอาหารเย็น หลี่อี้เฟยขอตัวกลับ ซวีหยิ่งหยิ่งไม่ได้ห้ามเขาอีก เธอหยิบรองเท้าให้เขาพร้อมยิ้มพูดว่า "ขอโทษนะคะ ฉันแค่อยากกินอาหารที่คุณทำ เลยไม่ยอมให้คุณกลับ อย่าโกรธฉันนะ"
หลี่อี้เฟยได้แต่ยิ้มแห้งๆ พูดว่า "บอกตรงๆ ก็ได้นี่ ผมก็ไม่ใช่ทำอาหารให้พวกคุณครั้งแรก มันมีอะไรพิเศษนักหรือ"
ซวีหยิ่งหยิ่งขยิบตาอย่างซุกซน พูดว่า "ตอนนี้มันต่างไปแล้วไง"
หลี่อี้เฟยเกาจมูก ไม่ได้ตอบคำพูดของซวีหยิ่งหยิ่ง เพราะเขารู้ดีว่าเธอหมายถึงอะไร ตอนนี้ความรู้สึกของเธอต่างไปแล้ว
ซวีซานซานก็เบียดเข้ามา ยิ้มกว้างพูดว่า "พี่เขย ตอนกลางคืนไปเที่ยวด้วยกันไหมคะ?"
