หลี่อี้เฟยสะบัดหัวแล้วรีบพูดว่า "ตอนนี้ผมกลับมาแล้ว อยู่ที่บ้านหลินชิงครับ"
ซวีหยิ่งหยิ่งเปลี่ยนน้ำเสียงทันทีแล้วถามว่า "แล้วเป็นยังไงบ้าง ไม่ได้เจออันตรายอะไรใช่ไหม"
จากคำพูดของซวีหยิ่งหยิ่ง หลี่อี้เฟยรู้สึกได้ถึงความห่วงใย ทำให้เขารู้สึกดี จึงยิ้มพลางตอบว่า "ไม่มีอันตรายอะไร ทุกอย่างราบรื่นดี มะรืนนี้เราก็รับของได้แล้ว"
"อ๋อ งั้นก็จบแล้วสินะ"
"ยังหรอก เราต้องทำต่อ จะได้ล่อปลาตัวใหญ่กว่านี้"
"ยังจะทำอีกเหรอ" น้ำเสียงของซวีหยิ่งหยิ่งแฝงความกังวล เธอรีบถามว่า "แล้วพวกคุณยังมีเงินทุนพอไหม"
สมแล้วที่เป็นซีอีโอ พูดตรงประเด็นเลย หลี่อี้เฟยหันไปมองหลินชิงแวบหนึ่ง แล้วยิ้มเศร้าๆ พูดว่า "ไม่มีเงินแล้ว กำลังคิดว่าจะขายของออกไปดีไหม"
ซวีหยิ่งหยิ่งร้องอย่างตกใจว่า "ไม่ได้นะ งั้นแบบนี้ดีกว่า ฉันยังมีเงินอยู่บ้าง ให้พวกคุณยืมก่อนก็ได้"
"ไม่ได้หรอก ถ้าเราไม่ขายของออก อีกฝ่ายก็จะสงสัย"
"แล้วจะทำยังไงล่ะ"
"คุณไม่ต้องห่วง ผมจัดการได้"
"ถ้ามีปัญหาอะไร ต้องบอกฉันนะ"
"ได้ครับ"
วางสายแล้ว หลินชิงทำปากเบ้พูดว่า "ทำไมไม่รับล่ะ เงินนั่นฉันคืนให้เธอได้แน่ๆ"
