เช้าวันรุ่งขึ้น เมื่อหลี่อี้เฟยและซวีหยิ่งหยิ่งตื่นขึ้นมา ซวีหยิ่งหยิ่งหันหน้าเข้าหาหลี่อี้เฟย ทั้งสองยังคงกอดกันแน่น เมื่อสบตากันต่างก็รู้สึกเขินอาย แต่แล้วก็รีบทำสีหน้าเป็นปกติ ซวีหยิ่งหยิ่งผลักหลี่อี้เฟยเบาๆ พลางพูดว่า "ตื่นได้แล้ว"
หลี่อี้เฟยพยักหน้า พูดว่า "อืม เดี๋ยวฉันไปส่งเธอนะ"
"ไม่ต้องหรอก คุณทำธุระของคุณเถอะ ฉันรู้ว่าคุณมีงานสำคัญที่นี่ ฉันไม่อยากรบกวน เดี๋ยวฉันกลับเองได้"
"จะได้ยังไง ภรรยาฉันสวยขนาดนี้ ถ้ามีคนอื่นมาจ้องมองจะทำยังไง?"
"ไอ้บ้านี่ รู้ด้วยว่าภรรยาสวย ยังพอมีจิตสำนึกอยู่บ้างนะ"
แต่เมื่อจะลุกขึ้น ซวีหยิ่งหยิ่งกลับกระซิบบอกหลี่อี้เฟยว่า "ฉันจะออกไปแบบนี้เหรอ?"
หลี่อี้เฟยนึกขึ้นได้ ซวีหยิ่งหยิ่งคงไม่สามารถออกไปตอนเช้าๆ แบบนี้โดยมีแค่ผ้าขนหนู แต่ถ้าใส่แค่ชุดชั้นในก็คงจะเสียเปรียบ
"อ๋อ เธอเสียเปรียบ ไม่ใช่ฉันเสียเปรียบ" หลี่อี้เฟยแก้ไขในใจ แต่ก็รู้สึกไม่สบายใจถ้าให้คนอื่นเห็นร่างกายของซวีหยิ่งหยิ่ง จึงรีบพูดเสียงดังว่า "ที่รัก ฉันอุ้มเธอไปอาบน้ำนะ"
"ไอ้บ้า เมื่อคืนยังไม่พอ ตอนเช้าก็จะมาทำอะไรอีกแล้ว"
"ฮ่าๆ ใช้พลังงานทั้งหมดกับภรรยา เธอจะได้ไม่ต้องกังวลไง"
