โทรศัพท์วันนี้ดูจะมีไม่น้อย พอวางสายจากซูอี้อี้ โทรศัพท์มือถือของหลี่อี้เฟยก็ดังขึ้นอีกครั้ง พอเห็นว่าเป็นสายจากหลินชิง หลี่อี้เฟยก็รับสายทันที เสียงโกรธๆ ของหลินชิงดังมาจากในสาย "หลี่อี้เฟย นายนี่มันไอ้บ้า ฉันจะอดตายอยู่แล้ว"
หลี่อี้เฟยชะงักไปครู่หนึ่ง รู้สึกหน้าชาไปหมด เรื่องวันนี้ทำให้เขาลืมหลินชิงไปสนิท เลิกงานก็ไม่ได้ไปหาเธอ ในขณะที่หลินชิงยังต้องพักฟื้นอยู่ที่บ้าน เคลื่อนไหวลำบาก ไม่ได้ไปดูแลเธอทั้งวัน คงยังไม่ได้กินข้าวแน่ๆ
"วันนี้ผมมีงานที่บริษัทเยอะมาก เพิ่งจะเสร็จธุระ ผมจะรีบไปเดี๋ยวนี้"
"ไอ้บ้า แน่ๆ เลยว่านายต้องลืมฉันไปแล้ว"
"ฮ่าๆ จะเป็นไปได้ยังไง ผมจะลืมคุณได้ยังไง รอผมนะ ไม่ถึงยี่สิบนาทีผมจะไปถึง"
หลี่อี้เฟยพูดจบก็วางสาย รีบสวมเสื้อผ้าวิ่งออกจากบ้าน แล้วแวะซื้ออาหารจานด่วนก่อนจะมาถึงบ้านของหลินชิง
หลินชิงนอนคว่ำอยู่บนเตียงในห้อง สวมชุดนอนท่อนบน ส่วนท่อนล่างคลุมด้วยผ้าห่มขนสัตว์ หันหน้ามาจ้องหลี่อี้เฟยด้วยสายตาดุๆ แต่ดูอ่อนแรงไปหน่อย
หลี่อี้เฟยนั่งลงข้างหลินชิง เปิดอาหารจานด่วนอย่างคล่องแคล่ว พูดว่า "หิวแล้วใช่ไหม รีบกินเถอะ"
