หลินชิงรอจนกระทั่งหลี่อี้เฟยเปลี่ยนผ้าพันแผลเสร็จและเดินออกไป จึงกล้ายกหน้าขึ้น แม้เธอจะปากแข็งและพูดจาห้วนๆ กับหลี่อี้เฟยเสมอ แต่เธอก็รู้ดีว่าการที่เขาได้เห็นทุกอย่างของเธอนั้น ทำให้เธอรู้สึกกระอักกระอ่วนและอับอายมากแค่ไหน เพียงแต่เธอไม่ได้แสดงความเขินอายออกมาทางสีหน้าเหมือนผู้หญิงทั่วไปเท่านั้นเอง
จู่ๆ กลิ่นหอมก็โชยมาเข้าจมูก หลินชิงหันไปมอง เห็นหลี่อี้เฟยถือของว่างมา มีซาลาเปาไส้เนื้อ ผักดองสด กลิ่นหอมชวนน้ำลายสอ
"หิวแล้วสิ?" หลี่อี้เฟยยิ้มพลางวางอาหารเช้าลงบนโต๊ะข้างเตียง
"ฉันไม่ได้หิวสักหน่อย" หลินชิงสูดจมูกฟึดฟัด แต่ท้องก็ร้องจ๊อกๆ ขึ้นมาทันที แม้เมื่อคืนจะกินอาหารทะเลไปเยอะ แต่พวกนั้นดูเยอะแต่เนื้อที่กินเข้าไปจริงๆ กลับมีไม่มาก อีกทั้งของที่หลี่อี้เฟยซื้อมาก็มีกลิ่นหอมยั่วน้ำลายมาก จนทำให้เธอรู้สึกหิว
หลี่อี้เฟยส่ายหน้า พูดอย่างเสียดายว่า "อ้อ ไม่หิวเหรอ ฉันนึกว่าเธอหิวเหมือนกัน จะได้กินอาหารเช้าด้วยกัน ถ้าเธอไม่หิว งั้นฉันเอาออกไปกินคนเดียวดีกว่า"
"จะเอาออกไปก็เอาไปสิ ใครจะอยากกิน" หลินชิงหันหน้าหนีไม่มองหลี่อี้เฟย
