หลี่อี้เฟยกับมี่เสวี่ยอ๋อกินของหวานเย็นเสร็จแล้ว ทั้งสองคนก็เดินไปที่ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่แห่งหนึ่งใกล้ๆ เดินไปได้สักพัก มี่เสวี่ยอ๋อก็พูดเสียงเบากับหลี่อี้เฟยว่า "ลีไต้เกอคะ ฉัน...ฉันขอร้องอะไรสักอย่างได้ไหมคะ?"
"ขอร้อง? จะขออะไรล่ะ ลองบอกมาสิ?" หลี่อี้เฟยยิ้มมองมี่เสวี่ยอ๋อ
ใบหน้าน่ารักของมี่เสวี่ยอ๋อแดงระเรื่อ เธอพูดเสียงเบาว่า "ฉันขอ...เกาะแขนลีไต้เกอได้ไหมคะ"
หลี่อี้เฟยไม่ได้ตอบรับในทันที ทำให้มี่เสวี่ยอ๋อรู้สึกเขินอายมาก ก้มหน้าลงจนแก้มแดงเหมือนจะมีเลือดหยด พูดติดอ่างว่า "ฉัน...ฉันไม่ได้มีความคิดอะไร ฉันแค่อยาก..."
"ฮ่าๆ มีเรื่องดีๆ แบบนี้ จะไม่ตกลงได้ยังไง แค่อย่าบอกว่าผมถือโอกาสกับคุณก็พอ" หลี่อี้เฟยยื่นมือไปเกี่ยวแขนมี่เสวี่ยอ๋อ
ร่างของมี่เสวี่ยอ๋อแข็งทื่อไปชั่วขณะ เงยหน้าขึ้นมองหลี่อี้เฟยด้วยความดีใจ เมื่อเห็นรอยยิ้มสดใสบนใบหน้าของเขา เธอก็รีบกำมือเขาแน่น
