แม้จะรู้สึกเจ็บปวดไปทั้งตัว แต่เมื่อหลี่อี้เฟยบุกเข้ามาอย่างกะทันหัน ความอายของผู้หญิงก็ทำให้เธอลืมความเจ็บปวดไปชั่วขณะ และตะโกนใส่หลี่อี้เฟย
หลี่อี้เฟยรีบถอยออกไปและปิดประตูบานเลื่อน พูดว่า "เป็นยังไงบ้าง เลือดออกมากเลยนะ"
หลินชิงตะโกนว่า "ไม่ต้องมายุ่ง ห้ามเข้ามา"
"ได้ๆ ฉันไม่เข้าไป เธอนี่ก็จริงๆ เลย มีประจำเดือนก็ควรจะระวังหน่อย"
"ฉันโดนกระจกบาด ไม่ใช่ประจำเดือน" ถ้าผู้หญิงมีประจำเดือนแล้วเป็นแบบนี้ มันน่าอายตายเลย หลินชิงรีบแก้ตัวทันที
"เหงื่อตก แล้วเธอจัดการเองได้เหรอ?"
"ฉัน...ได้" หลินชิงดื้อดึงไว้ก่อน แต่พอจะจัดการแผลก็รู้สึกลำบากมาก อีกทั้งยังไม่รู้ว่าข้างในมีเศษกระจกหรือเปล่า เธอจึงเริ่มลังเลขึ้นมา
"ให้ฉันช่วยไหม ถ้าข้างในมีเศษกระจกติดอยู่จะยุ่งยาก ไม่ว่าจะรักษาที่บ้านหรือไปโรงพยาบาล ฉันก็ต้องช่วยเธออยู่ดี"
"นาย...นาย...นายห้ามถือโอกาสนะ"
"ได้ๆ ฉันไม่ถือโอกาส"
"งั้นตอนเข้ามาต้องหลับตาด้วย"
"ได้ ฉันหลับตา" หลี่อี้เฟยรู้สึกอ่อนใจ หลินชิงนี่ช่างยุ่งยากจริงๆ
"งั้น...งั้นเข้ามาได้"
