ซุนแสดงรอยยิ้มที่ดูฝืนๆ แล้วพูดว่า "พี่สะใภ้ ผมก็แค่ทำตามหน้าที่ตามกฎหมายนะครับ"
หลิวจวิ๋นหัวเราะเยาะ "ทำตามหน้าที่งั้นเหรอ ฉันจะต้องเล่าเรื่องนี้ให้เฉาฟังแน่ นายทำตามหน้าที่จนมาถึงลูกชายของเราแล้ว"
ซุนเจิ้งเหอโกรธที่ถูกหลิวจวิ๋นเยาะเย้ย ถ้าเป็นเซียวเจี้ยนกั๋วพูดแบบนี้ก็ยังพอทำเนา แต่หลิวจวิ๋นก็แค่เมียของเซียวเจี้ยนกั๋ว มีสิทธิ์อะไรมาพูดกับเขาแบบนี้ อีกอย่างเขามาครั้งนี้ก็เพราะผู้อำนวยการสั่งมาโดยตรง เขาจึงมั่นใจ ยิ้มบางๆ แล้วพูดว่า "เรื่องนี้ผมจะรายงานให้ผู้อำนวยการเสี่ยวทราบครับ"
"งั้นหมายความว่า คนที่ทำร้ายลูกชายฉันก็ปล่อยตัวไปได้เลยงั้นเหรอ?" น้ำเสียงของหลิวจวิ๋นยิ่งไม่เป็นมิตร
ซุนเจิ้งเหอยังคงยิ้ม "ใช่ครับ เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของอีกฝ่าย ก็ต้องปล่อยตัวไปสิครับ"
"ดี ดีมาก!" หลิวจวิ๋นโกรธจนหัวเราะ "เยี่ยมเลย งั้นฉันต้องบอกเฉาให้รู้แน่" พูดพลางหยิบโทรศัพท์ออกมา
