เสียงร้องเบาๆ เหมือนลูกแมวแรกเกิดดังออกมาจากปากของซวีหยิ่งหยิ่ง เบาจนแทบจะไม่ได้ยินด้วยซ้ำ ทำให้เธอรู้สึกอึดอัดกับตัวเองอยู่บ้าง
เมื่อนึกย้อนกลับไปถึงวันที่ได้ยินเสียงของเฮอฟางชิง ตอนแรกก็ไม่ได้ร้องออกมาเหมือนกัน แต่เป็นการครางเบาๆ ดูเหมือนจะเลียนแบบได้ง่ายกว่า รวบรวมความกล้าแล้วจึงส่งเสียงครางออกมาเบาๆ
"ก็ไม่ได้ยากอะไรนี่นา" ซวีหยิ่งหยิ่งรู้สึกพอใจกับเสียงที่ตัวเองทำออกมา และดังกว่าเมื่อกี้นี้นิดหน่อย
แต่เสียงแบบนี้ก็ยังไม่ดังพอ คงไม่ได้ยินไปถึงนอกห้อง จึงครางเสียงดังขึ้นอีกนิด
"เฮ้ย ไม่สบายตรงไหนหรือ?" เสียงของหลี่อี้เฟยดังขึ้นข้างหูเธอทันที
ซวีหยิ่งหยิ่งตกใจ มองหลี่อี้เฟยตาโต ไอ้คนนี้ไม่ได้หลับไปแล้วหรือไง ทำไมตื่นขึ้นมาอีก?
"เฮ้ย ถามอยู่นะ ไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ไม่ได้เป็นไข้สูงเหมือนวันนั้นอีกใช่ไหม?" หลี่อี้เฟยพลิกตัวมาด้านข้าง ยื่นมือมาแตะหน้าผากของซวีหยิ่งหยิ่ง
ซวีหยิ่งหยิ่งตีมือหลี่อี้เฟยออก พูดอย่างอายๆ ว่า "ฉันไม่เป็นไรน่า"
"ไม่เป็นไรแล้วครางทำไม เจ็บมากเหรอ?" หลี่อี้เฟยขมวดคิ้ว
