หลี่อี้เฟยฟังพ่อแม่ของซวีหยิ่งหยิ่งบ่นไปเรื่อย จนพาทั้งสองคนมาถึงบ้านของซวีหยิ่งหยิ่ง พอประตูเปิด ซวีซานซานก็กอดแม่ทันที จูบแก้มแม่ดังฟอด แล้วพูดอย่างสนิทสนมว่า "แม่ พ่อ หนูคิดถึงพ่อแม่จังเลย"
ซวีเจินกั๋วทำตาโต พูดว่า "เจ้าหนูนี่ยังจะคิดถึงพวกเราอีกเหรอ หนีไปนานขนาดนี้ ชัดเจนว่าแค่กลัวพวกเราบ่น"
ซวีซานซานหัวเราะคิกคัก พูดว่า "หนูอยู่ที่นี่สบายดีนี่คะ ก็เลยอยู่นานหน่อย"
แม่ของซวีซานซานบีบเอวลูกสาวทีหนึ่ง แกล้งทำโกรธพูดว่า "ดูเธอสิ โตป่านนี้แล้ว ยังมาอยู่บ้านพี่สาว ไม่รู้จักคิดว่าจะรบกวนพวกเขาหรือไง"
ซวีซานซานมองไปที่หลี่อี้เฟย ยิ้มพราย พูดว่า "เจ้าบ่าวของพี่สาวคะ หนูไม่ได้รบกวนชีวิตคู่ของพี่กับพี่สาวใช่ไหมคะ"
หลี่อี้เฟยรีบพูด "ไม่มีๆ ช่วงนี้ผมกับหยิ่งหยิ่งยุ่งมาก มีซานซานอยู่ที่นี่ยังช่วยพวกเราได้ด้วยซ้ำ"
ซวีเจินกั๋วเบ้ปาก พูดว่า "แค่เธอไม่สร้างปัญหาให้พวกเธอก็ดีแล้ว ยังจะหวังให้เธอช่วยอะไรได้อีก"
ซวีซานซานปล่อยแม่ แล้วไปกอดแขนพ่อ ทำปากยื่น พูดว่า "พ่อคะ ทำไมพ่อพูดกับลูกสาวแบบนี้ล่ะคะ ยังอยากให้ลูกสาวแต่งงานออกเรือนอีกไหม"
"พ่อก็อยากให้เธอแต่งงาน แต่เธอก็ต้องหาคนก่อนสิ"
