หลี่อี้เฟยได้รับโทรศัพท์จากเชว่เสี่ยวเย่าตั้งแต่ยังอยู่บนถนน
"คุณลุงคะ คุณจะกลับมาเมื่อไหร่คะ?" น้ำเสียงของเชว่เสี่ยวเย่าฟังดูน้อยใจ
"มีอะไรหรือ?" หลี่อี้เฟยขมวดคิ้วถาม
"หนูอยู่บ้านคนเดียวเหงาจังเลย คุณรีบกลับมาอยู่เป็นเพื่อนหนูหน่อยสิคะ"
"ฉันมีธุระน่ะ"
"งั้นเสร็จธุระแล้วรีบกลับบ้านนะคะ หนูรอทานข้าวเย็นกับคุณอยู่"
หลี่อี้เฟยรับคำแล้ววางสาย แต่หลินชิงกลับขมวดคิ้วพูดว่า "นั่นไม่ใช่ซูอี้อี้นี่ มีผู้หญิงคนไหนมาอยู่ที่บ้านคุณอีกล่ะ?"
หลี่อี้เฟยถอนหายใจแล้วตอบว่า "เด็กคนนั้นชื่อเชว่เสี่ยวเย่า พ่อแม่ทะเลาะกัน เธอก็เลยหนีออกจากบ้านมาพักที่บ้านฉัน"
"เธอมาพักที่บ้านคุณเหรอ?" หลินชิงมองหลี่อี้เฟยอย่างระแวง "บ้านคุณมีห้องนอนแค่ห้องเดียวไม่ใช่เหรอ?"
"ผมนอนโซฟามาสองวันแล้ว" หลี่อี้เฟยตอบอย่างหงุดหงิด
หลินชิงอึ้งไปครู่หนึ่ง แล้วก็หัวเราะออกมา "บ้านตัวเองแท้ๆ แต่ต้องนอนโซฟา คุณนี่เก่งจริงๆ"
หลี่อี้เฟยพูดอย่างหงุดหงิด "แล้วจะให้ทำยังไง เด็กคนนั้นไม่ยอมนอนโซฟา แล้วผมก็ไม่สามารถนอนด้วยกันกับเธอได้"
