หลี่อี้เฟยไม่ได้หลับตา เขามองดูใบหน้าของเย่ยุนจูที่ค่อยๆ เข้ามาใกล้ เขาสามารถมองเห็นขนตายาวของเธอได้ทีละเส้น เมื่อเธอกระพริบตาเบาๆ ช่างดูน่าหลงใหลเหลือเกิน ใบหน้านี้ปรากฏในความฝันของหลี่อี้เฟยนับครั้งไม่ถ้วน ทำให้เขาไม่อาจลืมเลือนได้ เขาคิดว่าชาตินี้คงไม่มีโอกาสได้กลับมาอยู่กับเย่ยุนจูอีกแล้ว แต่สวรรค์เมตตา ในที่สุดเขาก็ได้กลับมาครอบครองเธออีกครั้ง
เมื่อริมฝีปากแตะเบาๆ ลงบนริมฝีปากของเย่ยุนจู หัวใจของหลี่อี้เฟยก็เต้นเร็วขึ้นโดยอัตโนมัติ แม้เขาจะผ่านการฝึกฝนมาอย่างโชกโชน ผ่านสนามรบมามากมาย แม้แต่ในยามเป็นความตาย หัวใจของเขาก็ไม่เคยสั่นไหว แต่เมื่อเผชิญหน้ากับเย่ยุนจู แม้จะเป็นหัวใจที่แข็งแกร่งเพียงใด ก็ต้องเปิดประตูให้เธอในตอนนี้
หลี่อี้เฟยยังไม่ทันได้ลิ้มรสริมฝีปากของเย่ยุนจู เสียงเพลงก็ดังขึ้นอย่างกะทันหัน เย่ยุนจูสะดุ้งเล็กน้อย ค่อยๆ ผลักหลี่อี้เฟยออก แล้วพูดอย่างขอโทษว่า "อี้เฟย ฉันขอรับโทรศัพท์ก่อนนะ"
"เธอรับเถอะ" หลี่อี้เฟยพยักหน้าอย่างเข้าใจ
