เมื่อกลับมาที่ห้องนั่งเล่นอีกครั้ง หลี่อี้เฟยก็อุ้มซวีซานซานขึ้นมา แต่ซวีซานซานไม่เหมือนซวีหยิ่งหยิ่งที่ว่านอนสอนง่าย พอหลี่อี้เฟยอุ้มเธอขึ้นมา แขนทั้งสองข้างของเธอก็โอบรอบคอของเขาทันที
"ซานซาน เธอทำอะไรน่ะ?" หลี่อี้เฟยตกใจ รีบเรียกเบาๆ
ซวีซานซานเพียงแค่ขยับปากเล็กน้อย แล้วก็หลับต่อไป ทำให้หลี่อี้เฟยถึงกับพูดไม่ออก ซวีซานซานหลับไปแล้ว แต่ทำไมยังคิดจะกอดคอเขาอยู่อีก เขาจึงไม่เรียกเธออีก แล้วอุ้มเธอเข้าไปในห้องนอนอีกห้องหนึ่ง
พอวางซวีซานซานลงบนเตียง เธอก็ยังไม่ยอมปล่อยคอของหลี่อี้เฟย เขาจึงต้องค่อยๆ แกะมือเธอออกอย่างระมัดระวัง และในระหว่างนั้น หลี่อี้เฟยก็เห็นทิวทัศน์บางอย่างในคอเสื้อของซวีซานซาน
ตอนนี้กระดุมคอเสื้อของซวีซานซานหลุดไปหนึ่งเม็ด ปกติก็คงไม่เห็นอะไร แต่เพราะเมื่อกี้ที่กอดคอหลี่อี้เฟย เสื้อผ้าจึงบิดเบี้ยวไปบ้าง ประกอบกับตำแหน่งที่หลี่อี้เฟยอยู่ตอนนี้พอดีมองเห็นด้านในคอเสื้อของซวีซานซาน เห็นผิวขาวทอดยาวลงไป ความขาวยิ่งสูงขึ้นเรื่อยๆ จนกลายเป็นเนินเขา และระหว่างเนินเขานั้น มีร่องลึกเล็กๆ ร่องนั้นยิ่งลึกลงไปเรื่อยๆ จนแบ่งเนินเขาออกเป็นสองส่วน
