"พี่คะ เจ็บจังเลย!" เชว่เสี่ยวเย่าถูกหลี่อี้เฟยตบไปหนึ่งที น้ำตาไหลออกมา แต่ก็ยังกอดหลี่อี้เฟยแน่น ไม่ยอมปล่อยมือ
"ไม่ลงไปใช่ไหม อยากโดนตบอีกรอบหรือไง?" หลี่อี้เฟยทำหน้าดุ เหมือนเป็นผู้พิพากษาหน้าดำ
"ไม่ลง ถึงพี่จะตีฉันตาย ฉันก็ไม่ลง" เชว่เสี่ยวเย่าเบ้ปาก น้ำตาคลอ แต่ยังดื้อดึงมาก
หลี่อี้เฟยนึกขึ้นได้ว่าเด็กสาววัยนี้มักจะดื้อรั้นมาก ถ้าใช้วิธีแข็งกร้าว เธอจะยิ่งต่อต้าน จึงเปลี่ยนน้ำเสียงให้อ่อนลงแล้วพูดว่า "อยากให้ฉันหลบหน้าเธอทุกครั้งที่เจอกันเหรอ?"
เชว่เสี่ยวเย่าเบ้ปากอีกครั้ง แล้วพึมพำเบาๆ "ใครใช้ให้พี่ดุฉันล่ะ" แล้วค่อยๆ กระโดดลงมา
หลี่อี้เฟยรู้สึกโล่งใจขึ้นมาหน่อย แล้วหันไปพูดกับซวีซานซานว่า "ซานซาน เรากลับกันเถอะ"
ซวีซานซานพยักหน้า ไม่ได้รู้สึกไม่พอใจกับปฏิกิริยาหุนหันพลันแล่นของเชว่เสี่ยวเย่าแต่อย่างใด ถ้าเธออายุเท่าเชว่เสี่ยวเย่า เธอก็คงจะทำแบบเดียวกัน มองดูเชว่เสี่ยวเย่าแล้วเหมือนตัวเธอเมื่อหกเจ็ดปีก่อน ดังนั้นไม่เพียงแต่ไม่รังเกียจ แต่กลับรู้สึกสนิทสนมด้วยซ้ำ
